Η ΑΝΔΡΟΜΑΧΗ ΟΤΑΝ ΛΙΩΣΟΥΝ ΟΙ ΠΑΓΟΙ

Η ΑΝΔΡΟΜΑΧΗ ΟΤΑΝ ΛΙΩΣΟΥΝ ΟΙ ΠΑΓΟΙ

Αν θα λιώσουν οι πάγοι,
αν χαθούν τα πουλιά και τα δάση,
αν το χώμα αλλού ξεραθεί και αλλού πλημμυρίσει,
τι θα γίνει, αλήθεια,
ό,τι έχουμε τόσο πολύ αγαπήσει;
Τι θα γίνουν οι μύθοι;

Ίσως μείνουν, προτείνω, μορφές μυθικές – ολογράμματα –
οπτασίες αιθέριες και φάσματα
να αιωρούνται στα ερείπια της έρημης γης.

Η Ανδρομάχη, ας πούμε, όρθια στα τείχη
λίγο πριν να δεχθεί το παιδί δακρυόεν γελάσασα.
Η Ανδρομάχη στ’ ανάκτορο δακρυρροούσα.
Η Ανδρομάχη κρατώντας τον νεκρό Αστυάνακτα.
Η Ανδρομάχη δορύκτητο λάφυρο ύστερα·
Μικρασιάτισσα δέσποινα, δούλη κι αρχόντισσα
στο παλάτι της Φθίας.

Η Ανδρομάχη αγέρωχη πάντα, τρισδιάστατη εικόνα
που πλανάται στο σύμπαν, καλώντας τον Έκτορα:
« Ω φίλτατε Έκτορ, ω μεγάλη μου αγάπη».

ΚΡΙΤΙΚΕΣ - ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ

Η καινούργια συλλογή, «Η Ανδρομάχη όταν λιώσουν οι πάγοι», αναδεικνύει τον ίδιο, απαράλλαχτο, τον γνωστό κόσμο των προηγούμενων συλλογών. Οι ίδιες λέξεις, οι ίδιοι ήρωες να παρελαύνουν ξανά και ίδια η ποιήτρια ανακράζει μέσα από όλη τη συλλογή, εκείνη την ασίγαστη ιαχή των Μυρίων: «θάλαττα, θάλαττα». Μ’ αυτή την ιαχή επιχειρεί να αποδιώξει το κακό, προφητεύοντας, θερμαίνοντας θα έλεγα, την αποσταμένη ελπίδα μιας σωτήριας επιστροφής. Όταν θα λιώσουν οι πάγοι υπαινίσσεται, όταν θα συντελεστεί ο απόλυτος αφανισμός, οι μύθοι δεν μπορεί και δεν πρόκειται να πνιγούν. Αισιόδοξη, σίγουρα, οπτική, όταν πολλοί πιστεύουν πως οι πάγοι έχουν ήδη λιώσει και ο πνιγμός έχει πλέον συντελεστεί.
Γι’ αυτούς η οργή της Τασούλας Καραγεωργίου περισσεύει. «Οργή γι’ αυτούς που με τα χέρια τους λερά μιαίνουνε τις λέξεις» («Όταν θυμώνει η Σαπφώ»), ταυτιζόμενη με την αγαπημένη της ποιήτρια. Ο ίδιος, πάντως, σπαραγμός, ο ίδιος τρόμος, «καράβι είναι που πέτρωσε η ταξιδεύτρα κόρη» («Η ταξιδεύτρα κόρη», σελ. 19). Αυτό πιστεύω φοβάται κι αυτό επιχειρεί με τα ποιήματά της, να μην απομείνει και η ίδια αρόδο, ένα πετρωμένο καράβι. «Να τον σώσουμε πρέπει, απ’ τα τείχη να μην τον γκρεμίσουν τον Αστυάνακτα» («Ο μικρός Αστυάνακτας», σελ. 26), αφού, «εξελίσσεται ως φαίνεται ο πόλεμος». Έτσι αρχίζει το ποίημα κι έτσι βιώνει η ποιήτρια την πραγματικότητά της, ως αδιάκοπο πόλεμο.
Ανδρέας Μήτσου, diastixo, 10/06/2024