ΒΡΑΧΕΙΑ ΛΙΣΤΑ ΚΡΑΤΙΚΟΥ ΒΡΑΒΕΙΟΥ ΔΙΗΓΗΜΑΤΟΣ-ΝΟΥΒΕΛΑΣ
ΒΡΑΒΕΙΟ ΔΙΗΓΗΜΑΤΟΣ-ΝΟΥΒΕΛΑΣ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ ΔΙΑΒΑΖΩ
Πού μπορεί να οδηγήσει μία αρρωστημένη φαντασίωση;
Ποια είναι τα διαχωριστικά όρια ανάμεσα στην πνευματική ισορροπία και την παράνοια και πώς αυτά τα όρια μετακινούνται, δημιουργώντας απρόβλεπτες και οδυνηρές καταστάσεις; Μπορεί το νερό, στις διάφορες εκδοχές του, να υποσκάψει και να συμβάλει στη διασάλευση αυτής της ισορροπίας;
Στην προκειμένη περίπτωση αποδεικνύεται ότι μπορεί, αρκεί να βρει το πρόσφορο ψυχικό και πνευματικό έδαφος. Τότε, αποκτώντας υπέρογκες διαστάσεις και υπερφυσικές δυνατότητες, οδηγεί τον μοναχικό και ανυπεράσπιστο άνθρωπο – όπως είναι ο ήρωας αυτής της ιστορίας – σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις, πράξεις και αντιδράσεις. Κυρίως, τον φέρνει αντιμέτωπο με τον εαυτό του και τον μετατρέπει, ερήμην του, σε έρμαιο του χρόνου και σε παθητικό ωτακουστή της ίδιας της ζωής του.
ΚΡΙΤΙΚΕΣ - ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
Ένα οδοιπορικό έλξης και άπωσης, μια συνταρακτική διελκυστίνδα, όπου με βάση, σκηνικό αλλά και απειλή το υδάτινο στοιχείο ενδεχομένως ο ήρωας να αναζητά ένα επαρκές πρόσχημα, μια ικανή δικαιολογία, προκειμένου να επιστρέψει στην ασφάλεια της υγρής, περίκλειστης περιοχής της μήτρας, να βιώσει και πάλι το άχρονο του προγεννητικού χρόνου.
Ευτυχία - Αλεξάνδρα Λουκίδου, diastixo.gr, 17/09/13
Ο Παπαγεωργίου καταφέρνει και δημιουργεί από το έλασσον το μείζον. Ξεκινώντας από τον ήχο του νερού μιας τουαλέτας συνθέτει ένα πολυεπίπεδο αφήγημα, μέσα στο οποίο ξεχωρίζω τρία απαιτητικά επίπεδα ανάγνωσης: ένα υπαρξιακών διαστάσεων με κεντρικό θεματικό πυρήνα το βίωμα της μοναξιάς. ένα ψυχολογικών διαστάσεων με κεντρικό θεματικό πυρήνα τα ρευστά όρια μεταξύ λογικής και τρέλας. ένα πολιτικών διαστάσεων με κεντρικό θεματικό πυρήνα τη θαμπή μορφή του πατέρα και την αλλοτρίωση της ιδιωτικότητας. Πρόκειται για αλληλοτροφοδοτούμενα αφηγηματικά επίπεδα που χωνεύονται μέσα σε ένα πεζογραφικό όλο, όπου το τι υπηρετείται με απόλυτη επιτυχία από το πώς: από την πρωτοπρόσωπη αφήγηση, από τους εγκιβωτισμούς, από την έντεχνη ανάμειξη του πραγματικού με το φανταστικό και του ρεαλιστικού με το υπερρεαλιστικό, από την απουσία εξωτερικής δράσης, από τα υπερβατά, τις επαναλήψεις, τις συμφύρσεις και τις αναστροφές της γλώσσας κτλ.
Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης, Η Αυγή, 17/07/11
Με εξαιρετικό τρόπο γραφής αποτυπώνει τους δαιδαλώδεις συλλογισμούς του ήρωα γεμάτους από φόβους, άγχη, φανταστικές απειλές και μοναξιά. Οι προτάσεις, τεράστιες σαν ενότητες, αφήνουν άφωνο τον αναγνώστη όχι μόνο από την ποιητική έκφραση, αλλά περισσότερο από την ποιητική οικονομία των λέξεων από τις οποίες δεν περισσεύει τίποτα. Ενώ, με ορμητικό τρόπο, απειλητικό, μεστό και ζωντάνια καταγράφει τις πνευματικές δυσλειτουργίες του, με αποτέλεσμα ο αναγνώστης να άκουει την ανάσα του ήρωα, όταν τον πιάνει πανικός, φόβος ή απομονώνεται σε μια αρρωστημένη ηρεμία.[..]
Το «Νερό» είναι ένα βιβλίο με κέντρο τον άνθρωπο και τρόπο γραφής ποιητικό, που θα γοητεύσει και τον πιο δύσκολο αναγνώστη.
Τούλα Ρεπαπή, diavasame.gr, 01/08/11
Το συστήνω να το διαβάσετε για να νιώσετε τον σεισμό του.
Γιάννης Κοντός, Ελευθεροτυπία, 11/06/11
Το 'Νερό' δεν είναι μολοντούτο ποιητική πρόζα, αλλά ένα πεζό με εξαιρετικά πυκνούς ρυθμούς και οξυδερκή έλεγχο της οικονομίας του, που δεν δυσκολεύει, παρά την τεχνική του ιδιαιτερότητα, την παρακολούθησή του και αφήνει να παρεισδύσουν στο παρανοϊκό του κλίμα φέτες έντονης, αισθησιακής ζωής, βουτηγμένες σε ποικίλες γεύσεις και μνήμες, αλλά και διαπερασμένες από μιαν ακατάλυτη ερωτική ορμή.
Βαγγέλης Χατζηβασιλείου, Το Βήμα, 05/06/11
Εδώ επικρατεί η συνεχής, έστω και ως σύνθεση ενοτήτων ποικίλης διάρκειας, αφηγηματική ροή που προσδιορίζει την ανάπτυξη του κειμενικού κόσμου, με βάση τις λεπτές ισορροπίες αφενός ανάμεσα στον άνθρωπο και στο περιβάλλον του, και αφετέρου ανάμεσα στον εσωτερικό άνθρωπο και στην εξωτερική/φυσική παρουσία του. Αυτές άλλωστε οι ισορροπίες ισχύουν ως θεμελιώδεις σταθερές στην εξέλιξη της λογοτεχνικής παραγωγής του συγγραφέα.
Άλκησις Σουλογιάννη, Bookpress, 28/11/11
Μια άσκηση λογοτεχνικής ετοιμότητας από έναν ποιητή που δεν σταματά να πολιορκεί τις δυνατότητες της γλώσσας στη σχέση της με το υποκείμενο, τον κόσμο και τις πολλαπλές του προσλήψεις.
Τιτίκα Δημητρούλια, η Καθημερινή, 04/12/11