ΕΡΩΤΟΠΑΙΓΝΙΑ

9.50€ 8.08€

Συγγραφέας: ΒΟΓΙΑΤΖΟΓΛΟΥ, ΑΘΗΝΑ
Έτος έκδοσης: 2019
ISBN: 978-960-04-5035-4
ΣΕΛ.: 64
Σχήμα: 14 Χ 20,6
Βάρος: 138.00 γραμ.
Μαλακό εξώφυλλο


Αυτοπροσωπογραφία
 

Θα μπορούσαν να είναι το κράνος μου

για τις πτώσεις, τα ατυχήματα.

Δίχτυ ασφαλείας για τις συμφορές.

Θα μπορούσαν να είναι το μαγικό μου

φίλτρο για όσους πόθησα.

Αλλά δεν πόθησα.

Έτσι όπως με τυλίγουν, μου προξενούν

απέχθεια· αδύνατον να ποθήσω οτιδήποτε.

Ποτέ δεν τα τιθάσευσα.

Μ’ έκαναν πάντα να ντρέπομαι για το

θράσος τους. Αγριεύουν στον άνεμο,

μα πιο πολύ στο μαξιλάρι.

Σκέπασαν με μαύρο πέπλο την εφηβεία μου.

Σκέπασαν τη νιότη μου, έτσι όπως γίνονταν

βελόνες μπροστά στον καθρέφτη.

Σιδερένια βέλη, έτοιμα να τον σπάσουν.

Τώρα είναι κλωστές υφάσματος που ξέφτισε.

Κρέμονται δήθεν ηττημένες.

Χαιρέκακη αυλαία που ποτέ δεν τόλμησα ν’ ανοίξω.


ΚΡΙΤΙΚΕΣ - ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ

Η Βογιατζόγλου, με τα Ερωτοπαιγνια της, στήνει μια ποιητική πραγμάτευση με την οποία ανατρέπει τις προσμονες τόσο των ηρώων της όσο και των αναγνωστών από το ομώνυμο κείμενο είδος, δομωντας τη σύνθεση της πλησιέστερα στο είδος της τραγωδίας. 
Γιάννης Στρουμπας, Νέα Ευθύνη, τεύχος 58-59, Ιουλιος-Δεκεμβριος 2022, σ. 410-413

Ποίηση ανθρώπινη, ως απόσταγμα μιας βαθυστόχαστης ζωής και με πανοραμικό πλάνο τον έρωτα, έναν έρωτα που μάς ανάγει στην αρχή του κόσμου, στην αρχή της ύπαρξης και της δημιουργίας, έναν έρωτα χοϊκό, άρρηκτα δεμένο με τη φύση ως συμβολική πηγή δύναμης, έναν έρωτα συμπαντικό, υπερβατικό, ξεπερνώντας τα επίγεια, φτάνοντας πέρα από τα όρια του επέκεινα. Πρόκειται για μια έξοχη ποίηση, με ιδιαίτερο τρόπο γραφής και με ξεχωριστή εκφραστική πληρότητα. Μία συλλογή που ήρθε για να μείνει.
Κοσμάς Κοψάρης, περί ου, 28/08/2021

Ο μύθος του πληγωμένου και εγκαταλελειμμένου Φιλοκτήτη, «με τις πληγές ανοιχτές», ενσαρκώνει το φαντασιακό διάτρητο σώμα. Μόνο που, σε αντίθεση με τον μύθο, αφού τελικά οι πληγές του Φιλοκτήτη θεραπεύονται, εδώ καταβάλλεται κάθε δυνατή προσπάθεια, προκειμένου οι πληγές να μην ιαθούν, γιατί είναι πολύτιμες και αγαπημένες: «Τις καλλιεργούμε, τις θωπεύουμε». Ο χρόνος καταργείται, μετασχηματίζεται σε ένα αέναο παρόν: «φιλέψαμε λωτούς τον χρόνο/κι έφυγε γι' αλλού [...] Δεν θέλουμε άλλο απ' τον ιερό χορό των εποχών». Πώς, όμως, μπορεί να κατανοηθεί αυτή η επιθυμία μη ίασης των πληγών; Ίσως, γιατί αυτές οι πληγές, με τις οποίες το διάτρητο φαντασιακό σώμα αποκτά υπόσταση, είναι το μοναδικό αποτύπωμα της αρχαϊκής λιβιδινικής επένδυσης του αντικειμένου, που αιχμαλώτισε το ποιητικό υποκείμενο στον φαντασιακό τόπο της μυθικής πλήρους απόλαυσης, τον απολεσθέντα παράδεισο της πρώτης παιδικής ηλικίας.
Βιβή Θεοδοσάτου, fractal, 15/12/2020

Τα Ερωτοπαίγνια έχουν κεντρικό θέμα την αναζήτηση και τη διάπλαση εαυτού, είναι μια ποιητική αφήγηση βιωμάτων αφοπλιστικής ειλικρίνειας και, μέσω αυτής της αφήγησης, μια διαδικασία συγκρότησης ταυτότητας, δηλαδή εαυτότητας. Σε αυτή την προοπτική η συλλογή είναι το ποιητικό ανάλογο ενός Bildungsroman, μιας αφήγησης μαθητείας. [...] Από μια άλλη γωνία, τα Ερωτοπαίγνια μπορούν να χαρακτηριστούν ως το παιχνίδι των αντιθέσεων, των αμφισημιών, των δισταγμών και των χωρίς τέλος αμφιταλαντεύσεων που ταλανίζουν το ποιητικό υποκείμενο κατά τη διαδικασίας συγκρότησης της ιδιαίτερης ταυτότητάς του.
Χ.Γ. Λάζος, The Books' Journal, τ. 111, Σεπτέμβριος 2020

Η επιλεγμένη λέξη ηχεί, αντηχεί, μεταφέρει κραδασμό παρά είδηση. Δεν ενημερώνει, ούτε βεβαίως παραπληροφορεί. Η λακωνική λεκτική απόδοση υποστηρίζει εκ του ασφαλούς την ταχύτερη πρόσληψη των παλμικών, σαφώς σωματικών ταλαντώσεων. Το κορμί αναπαράγεται συστηματικά ως επιτήδεια, έμπειρη γραφή. Συνιστά άλλωστε την κατεξοχήν Μορφή.
Γιώργος Βέης, bookpress, 15/05/2020

Έχει κανείς έντονη την αίσθηση, διαβάζοντας τα εν λόγω ποιήματα, ότι η πολυφωνία αυτού του εγώ που συγκροτείται ποικιλοτρόπως στις εμπράγματες διαδοχικές φάσεις του βίου, συναντά τους όρους μιας ποιητικής σκηνοθεσίας, η οποία, ενώ στηρίζεται στη σωματικότητα και βαριά υλικότητα της εμπειρίας, δεν χάνει από την άλλη το πτητικό υγρό των ποιητικών ενορμήσεων, το φρόνιμο του εποπτικού στοχασμού και το ανελέητο νυστέρι του σωσίβιου ωστόσο αυτοσαρκασμού. Κατά τούτο, η ποιητική ευστροφία της Βογιατζόγλου γειώνει από τη μια τον αναγνώστη και από την άλλη τον ωθεί σε εκστατικές ενατενίσεις του βίου, χωρίς όμως περιττούς εννοιολογικούς ακκισμούς.
Δημήτρης Περοδασκαλάκης, φρέαρ, 11/05/2020

Και η αυτοβιογραφία, πολλές φορές όχι λιγότερο από την βιωματική ποίηση, φανερώνει και συγχρόνως σκιάζει όψεις του βίου, σκηνοθετώντας τον καταλλήλως. Όπως τόσο επιδέξια, με χαρακτηριστική, γυμνασμένη από καιρό ευελιξία κάνει και η ηρωίδα με τους ερωτικούς συντρόφους στα Ερωτοπαίγνια, έτσι καταφέρνει να κινήσει εσωτερικά και τον αναγνώστη,  κομίζοντας κάτι μοναδικό από το διπλό όνειρο της ζωής και της γραφής.
Σοφία Ιακωβίδου, O Αναγνώστης, 24/02/2020

Η γλώσσα κοφτή , στιβαρή, άλλοτε τρυφερή, άλλοτε κυνική, ανατέμνει με ακρίβεια το βίωμα , στάλες που εξατμίζονται A rebours […] Αυτή η εξάτμιση δεν έχει τέλος…Κι όμως σε επτά ενότητες η τομή επιτελεί το στόχο, μπαίνει τελεία.
Και η ανατρεπτική στιγμή: Όταν τελείωνες/ μες την απόλυτη σιωπή/ έπαιρνα τη σκηνοθεσία στα χέρια μου/ Σ’έβλεπα να γράφεις όσα νόμιζες πως έζησες. Μας συνεφέρει όλους η ποιήτρια και τον ίδιο της τον εαυτό. Υπενθυμίζοντάς μας πως στο τέλος τέλος όλα του βίου μας είναι μια σκηνοθεσία.

Βέρα Παύλου, Περι ου, 08/02/2020

Η ποίηση της Βογιατζόγλου σέβεται την αρχαία σχέση της με τη ζωγραφική. Και έτσι, χωρίς την άδεια της μιας ή της άλλης, φέρνει με λόγια τη μία, με εικόνα την άλλη, στον στίχο της για να τραγουδήσει τα πάθη της ψυχής, μεταποιημένα, μεταπλασμένα, καμουφλαρισμένα: «Σελήνη στρογγυλή, πληγωμένη/ από μια εύστροφη αδιαφορία./ Το πίσω μέρος της γδαρμένο από τα νύχια/ ξαναμμένων χεριών. Το μπροστινό κατάλληλο/ για λαμπαντέρ». Για να φωτίζει και να κρύβει τη σκοτεινή πλευρά, τις παλαιές πληγές «της παιδικής φρίκης», την «αφορμή των ψευδαισθήσεων που γεννάνε/ τα μεγάλα έργα».
Ανθούλα Δανιήλ, diastixo, 28/01/2020

Τρυφερά είναι όλα τα ποιήματα της Βογιατζόγλου – τρυφερά και προσωπικά. Μιλούν για εραστές, πατέρες, συζύγους, γέννες, μιλάνε για όλα αυτά κάπου με μελαγχολία, κάπου μ’ έναν απαλό πόνο που κάποτε βαθαίνει. Αρκετά είναι κρυπτικά – μα ειδάλλως τι καταφύγιο θα ήταν αυτό;
Μιχάλης Μακρόπουλος, φρέαρ, 15/01/2020

ΒΟΓΙΑΤΖΟΓΛΟΥ, ΑΘΗΝΑ ΒΟΓΙΑΤΖΟΓΛΟΥ, ΑΘΗΝΑ

Η Αθηνά Βογιατζόγλου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1966. Είναι καθηγήτρια Νεοελληνικής Φιλολογίας στη Φιλοσοφική Σχολή των Ιωαννίνων και έχει δημοσιεύσει μονογραφίες για τον Άγγελο Σικελιανό, τον Γιώργο Κοτζιούλα και τη Μαρία Κυρτζάκη. Η ποιητική συλλογή της Ερωτοπαίγνια (Κέδρος, 2019) μπήκε στη βραχεία λίστα ...περισσότερα