212. Με την ελπίδα μιας στιγμής, μάς χρέωσαν όλο το μέλλον.
278. Άλλα του πήραν· άλλα τα ’δωσε. Απ’ τις απώλειες θησαυρίζει τώρα.
282. Σώμα περιφραγμένο – συστολή τού απείρου.
286. Τι ήσυχα που γκρεμίζεται μέσα στην ποίηση ο χρόνος.
336. Να ξέρεις, – τούτα τα μονόχορδα είναι τα κλειδιά μου. Πάρ’ τα.