212. Με την ελπίδα μιας στιγμής, μάς χρέωσαν όλο το μέλλον.

278. Άλλα του πήραν·  άλλα τα ’δωσε. Απ’ τις απώλειες θησαυρίζει τώρα.

282. Σώμα περιφραγμένο –  συστολή τού απείρου.

286. Τι ήσυχα που γκρεμίζεται μέσα στην ποίηση ο χρόνος.

336. Να ξέρεις, – τούτα τα μονόχορδα είναι τα κλειδιά μου. Πάρ’ τα.