Ο ΧΡΟΝΟΣ ΤΩΝ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΩΝ

Ο χρόνος των αντικειμένων

Αναποδογύρισε την κλεψύδρα.
Η άμμος άρχισε να κυλά...

Έκανε μια κίνηση στο σκάκι, μαύρος ίππος στο Α5,
τακτοποίησε τα μήλα στη φρουτιέρα,
γέμισε με νερό το βάζο και στόλισε τα λουλούδια,
ίσιωσε τον πίνακα με τα ψάρια που κολυμπούσαν
γιατί η θάλασσα έσταζε,
σκούπισε τις σταγόνες από το ξύλινο πάτωμα
και κοίταξε για λίγο τα μάτια της πήλινης Αφρικάνας
που χαμογελούσε μ’ ένα καφάσι στο κεφάλι.
«Τι όμορφα που είναι όλα», σκέφτηκε.
Χάιδεψε ύστερα το χνουδωτό μαξιλάρι σε σχήμα καρδιά
και, καθώς η άμμος συνέχιζε να κυλά στην κλεψύδρα,
έμεινε να αναλογίζεται πόσες φορές είχε δει
όλα αυτά τα αντικείμενα.
Την πρώτη φορά, τη δεύτερη,
την τελευταία φορά πριν από λίγο.
Κάθε φορά μια άλλη ιστορία, ένα άλλο συναίσθημα,
ένας άλλος χρόνος.

Η άμμος στέρεψε.
Τέλειωσε το όνειρο της Σταχτοπούτας
κι η άμαξα έγινε πάλι κολοκύθα.