ΝΕΑ ΜΕΙΩΜΕΝΗ ΤΙΜΗ: 5.00 ευρώ
Στη βραχεία λίστα των βραβείων
THE ATHENS PRIZE FOR LITERATURE
του περιοδικού (ΔΕ)ΚΑΤΑ, 2014,
στην κατηγορία ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ
ΒΡΑΒΕΙΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑΤΟΣ 2014,
ΙΔΡΥΜΑ ΠΕΤΡΟΥ ΧΑΡΗ, ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΑΘΗΝΩΝ
Σε όσους τη ρωτούσαν γιατί ακολουθούσε τον πατέρα της στα ταξίδια του με την νταλίκα, «επειδή μου αρέσει να φεύγω από το σπίτι», έλεγε. Η Σώτη γνώριζε από τι δραπέτευε, όχι όμως και τι αναζητούσε. Στα δώδεκά της, πρώτο ταξίδι στην Ιταλία. Μπρίντιζι-Μιλάνο. Αουτοστράντα, παρκίδες, εργοστάσια. Άλλαζε λάστιχο, διάβαζε τους χάρτες, ξενυχτούσε, ξεφόρτωνε μαζί του. Ο μαγικός κόσμος της νταλίκας, ο δρόμος, ένα εργοστάσιο απροσδόκητων εικόνων. Επιστροφή για Ελλάδα. Είκοσι μέρες στο λιμάνι του Μπάρι, νταλικέρηδες, πείνα. Η νταλίκα φορτωμένη, έτοιμη για ένα ακόμη ταξίδι. Αλλά ο πατέρας βαριά άρρωστος. Η Σώτη, στην καμπίνα του οδηγού, κρατάει το τιμόνι, συνεχίζει το δρόμο… ό, τι κι αν συμβεί.
Ένα μυθιστόρημα ενηλικίωσης μέσα από τις εθνικές οδούς.
ΚΡΙΤΙΚΕΣ - ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
Το 'Με λυμένο χειρόφρενο' είναι, κατά τη γνώμη μου, ένα ασυνήθιστο, τρυφερό μυθιστόρημα ενηλικίωσης, που διεγείρει και συγκρατεί το ενδιαφέρον του αναγνώστη σε κάθε σελίδα, προσφέροντας μια φρέσκια και αισιόδοξη ματιά στα αναπόφευκτα προβλήματα του ανθρώπου: από τα πιο «ευτελή» μέχρι τα πιο σοβαρά.
Αλεξία Καλογεροπούλου, Booksitting, 16/04/15
Στέρεοι και αληθοφανείς χαρακτήρες, καλοκουρδισμένος ρυθμός στην αφήγηση, απλότητα στην έκφραση χαρακτηρίζουν το "Με λυμένο χειρόφρενο", ενώ η ζωντάνια και ο δυναμισμός της συγγραφέως βγαίνει στην αίσθηση που καταφέρνει να περνάει στον αναγνώστη από τον δρόμο, τη μυρωδιά της εξάτμισης και των λάστιχων, την δύναμη της θέλησης, τον σκληρό καθημερινό αγώνα. Είναι ένα ιδιαίτερα αξιόλογο μυθιστόρημα ενηλικίωσης (με το οποίο η Μάρτυ Λάμπρου τιμήθηκε με το Βραβείο Μυθιστορήματος του Ιδρύματος Πέτρου Χάρη της Ακαδημίας Αθηνών για το 2014), που μπορεί να διαβαστεί από όλες τις αναγνωστικές ηλικίες και να έχει τα ίδια αποτελέσματα γιατί είναι ένα βιβλίο αυθεντικό και ρέον που δείχνει τις δυνατότητες της συγγραφέως.
Ιστολόγιο Librofilo, 25/03/15
Το βλέμμα είναι τρυφερό, οι τόνοι χαμηλοί. Η Μάρτυ Λάμπρου τοποθετεί την ηρωίδα της – ένα αγοροκόριτσο με πείσμα και τσαγανό- ισότιμα μέσα στη «φυλή» των νταλικέρηδων. Στα επεισόδια που εναλλάσσονται καταιγιστικά, έχουμε την ευκαιρία να σταθούμε παρατηρητικά μπροστά σε μια πινακοθήκη χαρακτήρων δοσμένων με μαεστρία [...] Το 'Με λυμένο χειρόφρενο' διαβάζεται ως ένα ιδιότυπο ημερολόγιο δρόμου αφηγημένο σε τρίτο πρόσωπο.
Γεωργία Οικονομοπούλου, Ο Αναγνώστης, 10/02/15
Τελειώνοντας, θα έλεγα ότι η επιτυχία του όλου εγχειρήματος οφείλεται, κατά τη γνώμη μου, στο γεγονός ότι η πεζογράφος κατόρθωσε, αφηγούμενη, να διατηρήσει σε πλήρη και ουσιαστική ενότητα δύο εκ πρώτης όψεως αντιθετικά μεταξύ τους στοιχεία: τον χώρο και τον χρόνο. Χώρος και χρόνος, ως ένα ενιαίο και αδιάσπαστο στοιχείο, νομίζω ότι αποτελούν τον συνεκτικό ιστό και το σταθερό υπέδαφος όλων όσα συμβαίνουν στο αφηγηματικό πλαίσιο. Το ενδιαφέρον στην προκειμένη περίπτωση βρίσκεται στο γεγονός ότι τα δύο αυτά στοιχεία, ο χώρος και ο χρόνος, δεν προσδιορίζουν απλώς το σκηνικό της δράσης, αλλά διαδραματίζουν και πρωταγωνιστικούς ρόλους στην εξέλιξη της ιστορίας, εναλλασσόμενα διακριτικά ή, πάλι διακριτικά, υποκαθιστώντας στο φως της αφήγησης το ένα το άλλο· με συνέπεια συχνά να μοιάζει ο χώρος οριοθετημένος χρονικά και το ίδιο συχνά ο χρόνος να αποκτά τις διαστάσεις και τις ιδιότητες του χώρου.
Κώστας Γ. Παπαγεωργίου, Η Αυγή, 27/09/14
Ένα μυθιστόρημα απροσδόκητο, που αποπνέει τη σκληράδα και την τρυφερότητα συνάμα, ενός αργόσυρτου μπλουζ. Ένα βιβλίο που χαίρεσαι να το περπατάς.
Νίκος Κουρμουλής, Στο Κόκκινο, 17/09/14
Διήγηση πρωτοπρόσωπη, στακάτη, στο ρυθμό των χιλιομέτρων που αφήνει πίσω της το φορτηγό, μερικώς παρμένη, θαρρείς, από τις σελίδες ημερολογίου εκείνου του μικρού κοριτσιού, εμπλουτισμένη στο σήμερα από ξεθωριασμένες αναμνήσεις, ύστερες σκέψεις και βιώματα, σε ένα συνδυασμό που λειτουργεί προσδίδοντας μια ζηλευτή αυθεντικότητα στο κείμενο. Το σίμωμα πατέρας κόρης θα αναδείξει άγνωστες πτυχές του οικογενειακού παρελθόντος, συνυφασμένου άρρηκτα με το ιστορικό πλαίσιο, έτσι προστίθεται η απαραίτητη εξωστρέφεια στο κείμενο και χώρος για μια κοινωνικοπολιτική ματιά στην Ελλάδα των τελευταίων τριάντα ετών.
Ιστολόγιο ΝΟ14ΜΕ, 11/09/14
Η Μάρτυ Λάμπρου, στο τρίτο της αυτό βιβλίο, καταφέρνει με ύφος απλό, όχι υπερφίαλο, που συνταιριάζει τις λογοτεχνικές εικόνες με την ακατέργαστη γλώσσα και την ειδική ορολογία των φορτηγατζήδων, να δημιουργήσει ένα ολοζώντανο αφηγηματικό ταξίδι. Ο αναγνώστης δεν έχει παρά να αφεθεί και να ακολουθήσει, συντροφιά με τους ωραίους ήρωες, πρωταγωνιστές και μη, που πιθανόν να διαπιστώσει ότι δεν του είναι και τόσο άγνωστοι.
Δημήτρης Νίκου, diavasame.gr, 06/09/14
Η συγγραφέας πήρε τα βιώματα των νταλικέρηδων και έφτιαξε με αυθεντικά υλικά ένα έργο που καταφέρνει να πείσει και τον πλέον άσχετο με την κουλτούρα των δρόμων αναγνώστη για την πιστότητα της ατμόσφαιρας και την ωρίμανση που φέρνει στον καθένα.
Γιώργος Ν. Περαντωνάκης, Bookpress, 18/08/14
Τρίτο βιβλίο της Μάρτυς Λάμπρου, το αυτοβιογραφικό «Με λυμένο χειρόφρενο» είναι ένα μυθιστόρημα δρόμου. Το πεζογραφικό κείμενο δημιουργεί χαρακτήρες, έχει σασπένς και επιτυγχάνει μια ισχυρή αποτύπωση των αισθήσεων που αφήνουν πίσω τους οι μυρωδιές, οι ήχοι κι οι εικόνες.
Ελισάβετ Κοτζιά, Καθημερινή, 03/08/14
[...]το 'Με λυμένο χειρόφρενο' είναι λιγότερο μυθιστόρημα δρόμου και περισσότερο ένα μυθιστόρημα μαθητείας και ενηλικίωσης: με πολύ αλλά όχι αγοραίο σασπένς, σωστά ισορροπημένους όγκους στις σχέσεις μεταξύ των προσώπων και προσεκτική κατανομή των της δράσης.
Βαγγέλης Χατζηβασιλείου, Το Βήμα, 27/07/14
Η Μάρτυ Λάμπρου. με το βιβλίο της δείχνει πως ξέρει να μανουβράρει τη μυθιστορηματική γραφή[...] Αυτό φαίνεται στον τρόπο που αλλάζει ταχύτητες στη διήγηση αφήνοντας να παρεισφρήσουν επεισόδια οικογενειακής ζωής –η μητέρα της, ο παππούς και η γιαγιά της, η ζωή στο σπίτι με ή χωρίς τον πατέρα– στις εικόνες ταξιδιών, μέσω των οποίων αναδύεται μια ελληνική πραγματικότητα που κουβαλάει πληγές εμφυλίου, ματαιωμένα όνειρα και μεροκάματα.
Δημήτρης Μαστρογιαννίτης, Athens Voice, 23/07/14
Διήγηση πρωτοπρόσωπη, στακάτη, στο ρυθμό των χιλιομέτρων που αφήνει πίσω της το φορτηγό, μερικώς παρμένη, θαρρείς, από τις σελίδες ημερολογίου εκείνου του μικρού κοριτσιού, εμπλουτισμένη στο σήμερα από ξεθωριασμένες αναμνήσεις, ύστερες σκέψεις και βιώματα, σε ένα συνδυασμό που λειτουργεί προσδίδοντας μια ζηλευτή αυθεντικότητα στο κείμενο.
Γιάννης Καλογερόπουλος, Χανιώτικα Νέα, 12/07/14
Αρχίζεις το βιβλίο και προσγειώνεσαι αμέσως στον κόσμο των νταλικέρηδων και των μεγάλων φορτηγών, ακούς μια γλώσσα λαϊκή, φορτωμένη με τις λέξεις της δουλειάς και της αργκό των δρόμων. Κι έπειτα οσμίζεσαι το κλίμα της δεκαετίας του '80, κάτι ανάμεσα στον λαϊκό οδηγό, τον πατέρα της αφηγήτριας, και στα κομμουνιστικά οράματα, στα προδομένα όνειρα και στα χρέη που σφίγγουν σαν μέγγενη. Η βιοπάλη είναι ένας ατελείωτος δρόμος...., μέσα από τον οποίο η δωδεκάχρονη Σωτηρία γίνεται «άντρας», ψήνεται στην νταλίκα και ωριμάζει σε ένα Bildungsroman.
Γιώργος Ν. Περαντωνάκης, Bookpress, 05/07/14
Ένα γοητευτικό αφήγημα on the road που δίνει αφορμές για κοινωνικές παρατηρήσεις μέσα από τη διαδικασία ενηλικίωσης της πρωταγωνίστριας.
Γιάννης Ν. Μπασκόζος, O Aναγνώστης, 28/06/14
«Στην εθνική οδό με φόρα»
Στον αναγνώστη που κλείνει το μυθιστόρημα της Μάρτυ Λάμπρου 'Με λυμένο χειρόφρενο', την ιστορία μιας νταλικέρισας και των ταξιδιών της μαθητείας της στο δρόμο πλάι στον πατέρα της, γεννιέται ενδεχομένως η ίδια ερώτηση που συνήθως τίθεται για ΤΟ εμβληματικό βιβλίο του δρόμου και της περιπλάνησης, το Στον δρόμο του Κέρουακ: μα είναι μυθοπλασία ή αυτοβιογραφία; Είναι η ζωή της Λάμπρου όπως τη διηγιόταν στις συνεντεύξεις της, όταν βγήκε το προηγούμενό της βιβλίο, οι Κόπιτσες, λόγου χάρη; Είναι ένα μυθιστόρημα με αυτοβιογραφικά στοιχεία, αφού κάθε αφήγηση, ακόμη και η αυτοβιογραφική, είναι στην ουσία μυθοπλασία; Σε κάθε περίπτωση, η αφηγημένη ζωή της νεαρής θα μπορούσε να μην είναι της Λάμπρου αλλά άλλων πολλών, ανδρών και γυναικών, και το ταξίδι της, στις εθνικές οδούς και τις αουτοστράντες, να μην είναι καν πραγματικό, ρεαλιστικό αλλά αλληγορικό, ταξίδι εσωτερικό. Ο αναγνώστης το νιώθει αυτό το άνοιγμα, την ελευθερία που του αφήνει το βιβλίο να το συνδέσει με τη δική του εμπειρία, τις δικές του αγωνίες, τη δική του ανάγκη για δρόμο, για φυγή, για άνοιγμα στον Άλλον, είτε αυτός είναι ο αγαπημένος και ξένος πατέρας, είτε οι «επικίνδυνοι» Τούρκοι και οι Ιρακινοί ή όποιοι άλλοι, σε όποιες συναντήσεις του ταξιδιού και του δρόμου… Και ξεχνά την ειδολογική διερώτηση, στην οποία επιμένει ο ειδικός. […]
Τιτίκα Δημητρούλια, ΕΝΤΕΥΚΤΗΡΙΟ, τεύχος 105, Απρίλιος-Ιούνιος 2014
[...]Eνα από τα καλύτερα βιβλία που διάβασα φέτος! Πρωτότυπο (το τονίζω αυτό), φρέσκο, γρήγορο, απολαυστικό, ωμό! Ένα βιβλίο που θα το θυμάμαι για πολύ καιρό!
Πάνος Τουρλής, CaptainBook, 27/05/14
Στο τρίτο της κατά σειρά μυθιστόρημα η Μάρτυ Λάμπρου, είναι πιο μεστή και ώριμη παρά ποτέ. Ένα μυθιστόρημα τόσο ρεαλιστικό όσο τα λίτρα βαλβολίνης που καίει μια νταλίκα. Από το κοκ-πιτ ενός θωρηκτού της ασφάλτου ακούμε τη φωνή της νεαρής Σώτης. Ένα κορίτσι που ακολουθεί τον πατέρα της στους ατέλειωτους δρόμους και μαζί με την συγγραφέα φτιάχνουν ένα απροσδόκητο μυθιστόρημα. Γεμάτο πάθος για ζωή, για εξερεύνηση, για το ιδρωμένο μεροκάματο της επιβίωσης.
Νίκος Κουρμουλής, Στο Κόκκινο, 23/05/14