«Ο Τζαίημς Τζόυς δεν έχει πεθάνει. Ζει στο Μόντρεαλ με το όνομα Λέοναρντ Κοέν.»
The Boston Globe
Ένα από τα πρωτοποριακά λογοτεχνικά έργα της δεκαετίας του ’60.
Mία από τις πιο προκλητικές και τολμηρές δημιουργίες του Λέοναρντ Κοέν.
Ένα από τα κλασικά αριστουργήματα της καναδικής λογοτεχνίας του 20ού αιώνα.
Στο επίκεντρο της πλοκής του έργου βρίσκεται η Κάτερι Τεκακουίθα, μια αυτόχθων Καναδή (Μοϊκανή) αγία της Καθολικής Εκκλησίας, που έζησε κι έδρασε τον 17ο αιώνα, και η παράξενη γοητεία που ασκεί στους συναισθηματικά τραυματισμένους ήρωες που συνθέτουν το αξέχαστο ερωτικό τρίγωνο της ιστορίας: τον ανώνυμο αφηγητή, ειδήμονα περί τη φυλή των Α_____ς που κινδυνεύει με εξαφάνιση, τη γυναίκα του Eντίθ, που αποτελεί ένα από τα τελευταία εναπομείναντα μέλη της εν λόγω εθνότητας, καθώς και τον παθιασμένο, αυταρχικό φίλο τους, τον Φ.
Πρόστυχο, μεγαλειώδες, παράφορο και πνευματώδες, το βιβλίο του Λέοναρντ Κοέν εξερευνά τον τρόπο που ο καθένας από τους ήρωες δρομολογεί ή αναστέλλει την άνευ όρων παράδοση στα ένστικτά του, ακολουθώντας ένα λαβυρινθώδες ταξίδι, στη διάρκεια του οποίου υποδύεται με την ίδια άνεση το ρόλο του αγίου και το ρόλο του ηδονοθήρα. Άλλοτε επώδυνα διασκεδαστικό, άλλοτε ανελέητα βασανιστικό και άλλοτε βίαια συγκινητικό, το Υπέροχοι απόκληροι είναι μια κλασική ερωτική τραγωδία, ο πυρακτωμένος λόγος της οποίας προσδίδει λάμψη στην εύφλεκτη ένωση της θρησκευτικής πίστης με τη σεξουαλικότητα που σιγοκαίει στον πυρήνα της.
«Ο Κοέν κατακλύζει τον αναγνώστη με λέξεις, εικόνες, πυροτεχνήματα και αγάπη. Είναι ένα παράφορο, ποιητικό, προσωπικό και κυρίως απολαυστικό μυθιστόρημα.»
Toronto Star
«Ο αναγνώστης καθίσταται κοινωνός εξαίσιων και φοβερών οραμάτων.»
New York Times
ΚΡΙΤΙΚΕΣ - ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
Το βιβλίο εντυπωσίασε κοινό και κριτικούς όταν κυκλοφόρησε, σε σημείο από τη μια να θεωρείται ένα από τα «μεγάλα Καναδικά μυθιστορήματα», ενώ ο συγγραφέας του να παρομοιάζεται με τον Τζόυς. Δεν είναι ένα εύκολο ανάγνωσμα και ζητάει την υπομονή και την επιμονή του αναγνώστη να αποκρυπτογραφήσει το παθιασμένο κείμενο. Ο Κοέν λυρικός και με χιούμορ, ανορθόδοξος και ασεβής μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο, σε πολλά κεφάλαια ακολουθεί ένα είδος αυτόματης γραφής, όπου παρακολουθούμε ένα παραλήρημα λέξεων και προτάσεων, εννοιών και ύβρεων, σεξουαλικών σκηνών, αυνανιστικών παραληρημάτων και ονειρώξεων. Το «ταξίδι» του, η καταβύθιση στην ιστορία και στα αρχέγονα ένστικτα όπου όλοι μπορούμε να είμαστε «άγιοι» και «αμαρτωλοί» ταυτόχρονα σαγηνεύουν τον αναγνώστη και τον καθηλώνουν στην απόλαυση του κειμένου.
Ιστολόγιο Librofilo, 02/08/13
Ο Cohen διαλύει και συγκολλά τις λέξεις του προσπαθώντας να αποδώσει το μη πεπερασμένο που εμπεριέχει η κάθε στιγμή του κάθε ανθρώπου. Στρυφνή ποιητικότητα που μπορεί να γίνει λυρική παρατηρητικότητα, χιουμοριστική (αν όχι σαρκαστική) ματιά που μπορεί να μεταμορφωθεί σε αναλυτική γραφή ανά πάσα στιγμή.
Στυλιανός Τζιρίτας, e-tetradio, 25/04/13
[...] εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με ένα απλά καλό βιβλίο. Μπορεί να μην είναι Τζόυς, αλλά οι λέξεις του Κοέν ηχούν απίστευτα στο μυαλό του αναγνώστη που βιώνει μια περίεργη εμπειρία διαβάζοντάς το. Ναι, ο Λέοναρντ Κοέν γράφει λέξεις όπως γράφει μουσική! Και το εκπληκτικό είναι πως είναι το ίδιο λυρικός όπως στις συνθέσεις του!
Πάνος Ραμαντάνης, Left.gr, 19/04/13
Η στάση του Κοέν είναι ποιητική αλλά μαζί και αθυρόστομη. Στο κείμενό του γλιστράμε πάνω σε λυρικές εκφράσεις και φιλοσοφικές προτάσεις άφατης συνυποδήλωσης που αποκαλύπτει τη ζωή με άλλο βλέμμα. Ταυτόχρονα, ωστόσο, η ελευθεροστομία του είναι μια άλλη διέξοδος σε έναν παφλάζοντα εσωτερικό βρασμό ο οποίος εκτονώνεται με εκφράσεις και λέξεις που ξεφεύγουν από τα όρια του ευπρεπώς λέγειν.
Blogger Πατριάρχης Φώτιος, in2life.gr, 08/03/13
Ο Λέοναρντ Κοέν [...] κλείνει το ένα μάτι στην μπίτνικ λογοτεχνία και το άλλο στον ερωτισμό του Χένρι Μίλερ σαρκάζοντας ό,τι τον ενοχλεί: τη θρησκεία, την πολιτική και την κουλτούρα ως μηχανισμούς εξουσίας που φέρνουν την ατομικότητα σε κατάσταση δυσφορίας.
Γρηγόρης Μπέκος, Το Βήμα, 17/02/13
Παράφορο, πνευματώδες, ποιητικό, βασανιστικό και ενίοτε συγκινητικό το βιβλίο του Κοέν εξερευνά τον τρόπο που ο καθένας άλλοτε αναστέλλει και άλλοτε δρομολογεί την άνευ όρων υποταγή στα ένστικτά του. Πρόκειται για ένα περίτεχνο μεταμοντέρνο μυθιστόρημα, μια προσεκτικά δομημένη σύνθεση ποικίλων αφηγηματικών τεχνικών, απρόσμενων νύξεων και υποβλητικών συμβόλων.
Και όλα αυτά, μέσα από έναν πυρακτωμένο λόγο που κατακλύζει τον αναγνώστη με μυστικιστικά οράματα, εικόνες-πυροτεχνήματα και με έντονα, ακραία συναισθήματα που υποβάλουν και συναρπάζουν μέχρι την τελευταία σελίδα...
Γιώργος Βαϊλάκης, Ημερησία, 06/12/12
Παιδί της εποχής του, εποχής εσωτερικών αναζητήσεων και αυτοκαταστροφικής αυτοανάλωσης, φαντασμαγορικό και ζοφερό συνάμα, είναι ερωτική ιστορία, ψαλμός, σάτιρα, προσευχή, κραυγή, αστείο, κακόγουστη λοιδορία, ιησουιτική μπροσούρα, παραίσθηση, θλιβερό θρησκευτικό έπος ασύγκριτης ομορφιάς. Ή, με δυο λόγια, η δεκαετία του ’60 σε μια από τις πιο γνήσιες και συναρπαστικές αποκρυσταλλώσεις της.
Κατερίνα Σχινά, Η Καθημερινή, 09/12/12
Ο Καναδός καλλιτέχνης που μοιάζει να ακροβατεί μεταξύ ήχων και λέξεων, έχει στο αρχείο του ένα πλούσιο υλικό μουσικής και γραφής κάνοντας και τους λιγότερο μυημένους να πειστούν πως μάλλον έχει ανακαλύψει το ιδανικό σημείο τομής μεταξύ των δύο αυτών ιδιοτήτων του. Το μόνο που μένει είναι να ξεφυλλίσουμε τις σελίδες του 'Υπέροχοι απόκληροι' για να ξανά-ανακαλύψουμε και το άλλο πρόσωπο του Κοέν…
Άννα Σαρούκου, Music Paper, 14/11/12
Ενα άκρως τολμηρό και πρωτοποριακό έργο, που αρχικά αγνοήθηκε, έπειτα γνώρισε τεράστια εμπορική επιτυχία και τελικά ανάγκασε τους κριτικούς να αναγνωρίσουν τη λογοτεχνική του αξία, χαρακτηρίζοντας τον τότε (1966) άσημο Κοέν ως μετενσάρκωση του Τζέιμς Τζόις και το «Υπέροχοι απόκληροι» ως «το πιο επαναστατικό βιβλίο που έχει γραφτεί ποτέ στον Καναδά». Βάλτε τις μπαλάντες του Κοέν για μουσική υπόκρουση, βυθιστείτε στη δαιδαλώδη πλοκή του βιβλίου και… καλό ταξίδι.
Κώστας Κωνσταντίνου, Metropolis, 08/11/12
"Το μυθιστόρημα αποτελεί ακροβασία ανάμεσα σε ένα πλήθος από
ετερόκλητους επιθετικούς προσδιορισμούς με τους οποίους θα μπορούσε κάποιος να το προσεγγίσει. Ποιητικές περιγραφές διαδέχονται τη σεξουαλική πρόκληση, εμμονικά παράφορα μέρη ανακόπτουν τη πνευματώδη ροή του λόγου. Το παρελθόν και η νοσταλγία προσδίδουν χαρακτήρα μεταφυσικό, η ποίηση των λέξεων και των περιγραφών γοητεύουν και παρασύρουν τον αναγνώστη. Καθήκον του ποιητή όμως δεν είναι μονάχα η παράθεση της ομορφιάς, αλλά και η μάχη με την κόλαση.[...]
Όποιος αγάπησε το στιχουργό Κοέν δε θα δυσκολευτεί να διαβεί τις πόρτες, από τους λιγότερο μυημένους θα απαιτηθεί κάποια προσπάθεια. Αξίζει τον κόπο, πιστέψτε με."
Γιάννης Καλογερόπουλος, mixtape.gr, 05/11/12
Τον αποκάλεσαν Ladies’ man, κι εκείνος έκανε τις αγάπες του τραγούδια που κυκλοφόρησαν σ’ ολόκληρο τον κόσμο, μιλώντας για τις σχέσεις, τα αδιέξοδά τους, τη σεξουαλικότητα, τη μοναξιά – ζητήματα που εξερεύνησε για πρώτη φορά στα μυθιστορήματά του αναζητώντας τις βαθύτερες αλήθειες.
Στους «Υπέροχους απόκληρους» (Κέδρος, 2012) o Κοέν κατασκευάζει ένα ερωτικό τρίγωνο με τα βέλη να δείχνουν προς όλες τις διευθύνσεις. Τα συμβατικά παραδοσιακά αισθήματα διακωμωδούνται, ή έστω παρωδούνται. Η ασέβεια κυριαρχεί. Η ομολογημένη εξαπάτηση του αφηγητή από την ινδιάνα σύζυγο και τον καλύτερό του φίλο ανάγεται σε ευαγγέλιο απελευθέρωσης από τα δεινά της μονογαμίας και της ερωτικής αποκλειστικότητας. Ο ίδιος έχει ονειρώξεις με την Αγία Τεκακουίθα. Η ύλη αποκτά πνευματικότητα διά του ακραίου ερωτισμού και μάλιστα ιεροποιείται κατά τα κελεύσματα της εποχής. Οι παραισθήσεις, η υπερβατικότητα, ο εσωτερισμός και ο αναχωρητισμός θριαμβεύουν. Οι ήρωες βρίσκονται σε διαρκή αναζήτηση μιας ιστορικής ταυτότητας προσπαθώντας να αναλύσουν την υβριδική τους κοινωνία ως παρατηρητές και ταυτόχρονα ως παρατηρούμενοι.”
Μιχάλης Μοδινός, Τα Νέα, 03/11/12
Ο Τροβαδούρος, και άλλοι της εκλεκτής παλιοπαρέας, αποδεικνύουν περίτρανα τη θεωρία του γράφοντος ότι κάποιοι κατάργησαν τα γηρατειά, ζούνε διαρκώς μέσα σε μια δημιουργική νεότητα και απλώς, κάποια στιγμή, αναχωρούν ανάλαφρα και δίχως ήχο, σαν πτώση πούπουλου σε μεταξένια απλωσιά.
Γιώργος - Ίκαρος Μπαμπασάκης, LIFO, 24/10/12