Ο κύκλος των μπορντέλων κρατούσε αιχμάλωτο το Συγγραφέα που τελείωνε το μυθιστόρημα της νύχτας μαζί με τη ζωή του. Οι οχτώ γυναίκες της ζωής του πόρνες και άγιες έστεκαν γύρω του χορός αρχαίας τραγωδίας και σα να μην περίμεναν τίποτα πια. Δεν μιλούσε κανένας και μόνο αυτή η ερωτική μουσική όλο και πιο βαθιά εισχωρούσε στο αίμα και άφηνε τα σημάδια της στο πρόσωπο και στο δέρμα των χεριών ενώ εξακολουθούσε να υπάρχει σαν μοναχική παρουσία μέσα σε τόσο κόσμο πολύχρωμο και βουερό και ξαναγινόταν η εβδομάδα του Πάθους και του παγωμένου αέρα στο πρόσωπο και στα χέρια του Συγγραφέα.

Κάποια στιγμή όλα έμοιαζαν μαρμαρωμένα και μόνο αυτή η παιδική φωνούλα σημάδευε το χώρο με άσπρα και κατακόκκινα λουλούδια λέξεις και κρατούσε μια επικίνδυνη ισορροπία ανάμεσα στο κατακόκκινο από αίμα και το μαύρο από φιλιά του μεσημεριού. Τίποτα δεν μαρτυρούσε την αγωνία των νεκρών εραστών που αγωνίζονταν να κρατήσουν εκείνο το χαμόγελο από πεθαμένα φύλλα και μια κάθετη γραμμή που τα διαπερνούσε όλα πέρα ως πέρα.

Το μυθιστόρημα της νύχτας ήταν για όλους μια μοναδική ευκαιρία για να αναγνωριστούν.