Ο ήλιος του καλοκαιριού έκαιγε πάντα το ίδιο. Ο αέρας που φυσούσε απ΄τα δυτικά ήταν πάντα δροσερός. Η θάλασσα ήταν πάντα ήσυχη ως το μεσημέρι. Το μεσημέρι, η καμπάνα της εκκλησίας χτυπούσε πάντα δώδεκα φορές. Τα πλατάνια της παραλίας υψώνονταν  πάντα σαν γίγαντες. Τα τζιτζίκια βρίσκονταν πάντα στις γνωστές τους θέσεις. Όλα ήταν όπως κάθε καλοκαίρι. Κι όμως κάποιος έλειπε. Πόσο αυτό θ' άλλαζε τις διακοπές των τριών παιδιών στη Ναύπακτο;