ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ

Στη Ναζιστική Γερμανία, ο Βίλχελμ Φούρτβένγλερ, ο μεγαλύτερος Διευθυντής Ορχήστρας, ο «θεός του πόντιουμ», κατορθώνει όχι μονάχα να επιβιώσει αλλά και να κυριαρχήσει στο Γερμανικό Μουσικό Βάθρο. Ευνοούμενος του άρχοντα της πολιτιστικής ζωής, Αδόλφου Χίτλερ, ταξιδεύει το Γερμανικό λαό με τις μουσικές των Βάγκνερ, Μπετόβεν, ή Μπραμς, σε καθεστώτα όπου οι «βασανιστές και οι δολοφόνοι δεν μπορούν να τους αγγίξουν».

Ως διευθυντής της Φιλαρμονικής Ορχήστρας του Βερολίνου, έχει την εξουσία, συνεπώς και τη δύναμη, να στηρίζει διωκόμενους μουσικούς, να φυγαδεύει ή να διασώζει Εβραίους καλλιτέχνες. Μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, στο κατεχόμενο Βερολίνο, ο Φούρτβένγκλερ θα κατηγορηθεί για τη σχέση του με το Ναζιστικό καθεστώς και θα υποβληθεί σε ανακριτική διαδικασία από τους Αμερικανούς, στα πλαίσια της «Αποναζιστικοποίησης» των Γερμανών Καλλιτεχνών.

Η Προσωπική Συμφωνία παρακολουθεί αυτήν ακριβώς την εξαντλητική ανάκριση του Μαέστρου από τον Αμερικανό Ταγματάρχη. Ο Ταγματάρχης είναι αποφασισμένος να αποδείξει πως ο Μαέστρος υπήρξε στέλεχος του κόμματος των Ναζί που παρέμεινε στην Φασιστική Γερμανία κι εκμεταλλεύτηκε τα προνόμια που του προσέφεραν οι Χίτλερ, Γκέμπελς, φον Σιραχ Σπέερ... Τα αποδεικτικά στοιχεία είναι μηδαμινά. Τα επιχειρήματα του Φούρτβένγκλερ, από την άλλη, σχετικά με τη «διατήρηση της Γερμανικής μουσικής παράδοσης και των υψηλών αξιών», συγκρούονται με τις μνήμες του Ταγματάρχη από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, από τους εκατοντάδες νεκρούς, από τη «διατήρηση της Γερμανικής μουσικής παράδοσης και των υψηλών αξιών»,συγκρούονται με τις μνήμες του Ταγματάρχη από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, από τους εκατοντάδες νεκρούς, από τη «μυρωδιά της καμένης σάρκας». Ο ρομαντισμός απέναντι στο ρεαλισμό. Η Αντίσταση της Μουσικής απέναντι στην Αντίσταση των Όπλων. Η Δύναμη της Τέχνης απέναντι στη δύναμη της Μνήμης.