Για πρώτη φορά συγκεντρώνονται σε έναν τόμο τα γνωστότερα έξι μονόπρακτα του Αντόν Τσέχωφ. Γραμμένα με πολύ χιούμορ και με τη γνωστή σοφία και οξυδέρκεια του μεγάλου Ρώσου δραματουργού, τα μονόπρακτα αυτά έρχονται να συμπληρώσουν την εικόνα που έχουμε για τον Τσέχωφ.

Τα θέματά του είναι, όπως πάντα παρμένα από την καθημερινή ζωή, όπου φαινομενικά δεν συμβαίνει τίποτα: κι όμως, κάτω από την ήρεμη, παγωμένη επιφάνειά του, ο ποταμός συνεχίζει την ασταμάτητη, ορμητική πορεία του.

ΣΒΕΤΛΟΒΙΝΤΩΦ
Όταν πρωτοβγήκα, νέος ηθοποιός τότε, ενθουσιώδης, θυμάμαι μια γυναίκα που μ’ ερωτεύτηκε για το ταλέντο μου. Το πιστεύεις; Κοπέλα της καλής κοινωνίας, πανέμορφη, κομψή, λυγερή σαν κυπαρίσσι, νέα, αθώα, αλλά και φλογερή σαν καλοκαιρινό δειλινό.
…
Ξετρελαμένος εγώ , πέφτω στα πόδια της και της ζητάω να με παντρευτεί. (Η φωνή του σβήνει) Και τι μου λέει αυτή ;… «Μόνο αν αφήσετε το θέατρο! Μόνο!» Το καταλαβαίνεις αυτό; Ήτανε τρελά ερωτευμένη μ’ έναν ηθοποιό, αλλά αρνιότανε να γίνει γυναίκα του!... Εκείνο το βράδυ έπαιζα… δεν θυμάμαι τι… μια ανόητη κωμωδία… Κι όταν άρχισα να κάνω τ’ αστεία μου, είδα την αλήθεια. Ξαφνικά συνειδητοποίησα πως όποιος θεωρεί την υποκριτική σπουδαία τέχνη είναι ηλίθιος! Ακόμα συνειδητοποίησα και τι θα πει κοινό!... Και από κείνη την ημέρα δεν πιστεύω ούτε σε χειροκροτήματα, ούτε σε κριτικές, ούτε σε λουλούδια που μου στέλνουν, ούτε σ’ ενθουσιασμούς. Γιατί μία είναι η αλήθεια, Νικίτουσκα: ότι με θαυμάζουν, με χειροκροτούν, αγοράζουν τη φωτογραφία μου, αλλά γι’ αυτούς είμαι εντελώς ξένος!... Είμαι σαν τη λάσπη!... Κάτι σαν πόρνη!... Η ματαιοδοξία τούς σπρώχνει να θέλουνε να με γνωρίσουνε, αλλά ποτέ δεν θα μου δίνανε για γυναίκα την αδερφή τους ή την κόρη τους!... Δεν έχω καμία πίστη στο κοινό πια! (Καταρρέει στο σκαμνί) Καμία!

«Μονόπρακτα», Απόσπασμα από το Κύκνειο άσμα