Καμιά φορά τούτη η δουλειά που κάνω – το κερατένιο τούτο επάγγελμα του λογοτέχνη, που λέει και ένας ποιητής – μου δίνει την εντύπωση πως δεν είμαι παρά ένας «γκρουμ», δηλαδή ένα χειριστής ανελκυστήρος, που με κατεβάζει στα υπόγεια του ύπνου και του ξύπνου, εκεί που κατοικούνε τα όνειρα. Κι από κει, ακόμα πιο κάτω, στα υπόγεια του θανάτου.
Ένα βράδυ μάλιστα το είδα πως ήμουν μέσα στο ανσασέρ κι ανεβοκατέβαινα, γιατί είχα μπερδέψει τα κουμπιά και δεν ήξερα σε ποιόν όροφο να βγω.
Τελικά – σκεφτόμουν το πρωί – αυτό συμβαίνει μ’ εμάς: μπερδεύουμε τους ορόφους.