Κάθιδρη

Θα κάνω πάλι τις ίδιες κινήσεις
τα ίδια βαριεστημένα βήματα αναχώρησης.
Θα αφήσω τους ίδιους ήχους
να καλπάζουν στης ματαιότητας το ξεχείλισμα.
Κι όταν τερματίζω κάθιδρη,
σμιλεύοντας αργά την ελευθερία μου,
δεν μπορείτε να φανταστείτε τη θλίψη μου
στο απέραντο κενό πώς βασιλεύει.

ΚΡΙΤΙΚΕΣ - ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ

Χωρίς ίχνος μελοδραματισμού, η Φρεγγίδου με αφοπλιστική απογύμνωση του πιο εσώτερου εαυτού της, καίρια μας συγκινεί μιλώντας με εύστοχη γλώσσα και ύφος για τη λαγνεία και το πάθος του έρωτα που της χάρισε δικαίωμα στο φως, γιατί ο πολύτιμος χρόνος του «μαζεύεται σαν σπόρος/σαν καρπός/σαν σπυρί από ρόδι που έσπασε/στη μέση του κήπου».
Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Vakxikon, 27/10/15