Το μότο του βιβλίου είναι ένας στίχος του Ουάλας Στίβενς:
«Η αρχική ιδέα γίνεται ο ερημίτης μέσα στις μεταφορές του ποιήματος».
Η «αρχική ιδέα» στις Τέσσερις εποχές, όμως, είναι δραστική.
Η επίμονη αναψηλάφηση, που διασώζει μνημονικό υλικό, διαθέσεις και εικόνες:
Φθινόπωρο του 1956 με καταιγίδα, Φθινόπωρο σε μια γαλλική λουτρόπολη,
Καλοκαίρι στο Λουτράκι ή Καλοκαίρι συντροφιά με τους Μπράουν (πρόσωπα ενός σχολικού βιβλίου αγγλικών),
Άνοιξη με εκδρομές και χορό,
Χειμώνας «με ένα μικρό παιδί […] κρυολογημένο […] μέσα στα αιθέρια αρώματα του οινοπνεύματος, της καμφοράς και του ευκαλύπτου».
Όλα τα ποιήματα έχουν τον τίτλο μιας εποχής.
Κι αυτή, με τη σειρά της, είναι μελέτη νοσταλγίας μιας πυκνής βιωματικής διαδρομής.