Πρόλογος: Τζακ Νίκολσον

Όταν ρώτησαν τον Άντονι Χόπκινς με ποια μέθοδο ερμηνεύει ένα ρόλο, απάντησε: «Με καμία. Φαντάζομαι το ρόλο και τον παίζω».

Αυτό που δεν μας είπε, ούτε αυτός ούτε κανένας άλλος από τους μεγάλους, είναι «με ποιον τρόπο και με ποια μέθοδο» έφτασαν στο σημείο απλώς να φαντάζονται και ως διά μαγείας να γίνονται ο ρόλος.

Με αυτό το γρίφο καταπιάνεται το No acting please. Ο Μόρις εντοπίζει όλους τους «δαίμονες» που οδηγούν τους ηθοποιούς στο σημείο να παίζουν τους ρόλους αντί να είναι ο ρόλος. Το «μην το παίζεις!», στους νέους-κυρίως-ηθοποιούς, είναι καραμέλα στα χείλη των σκηνοθετών όλου του κόσμου. Το να είσαι ο ρόλος, να είσαι απόλυτα πειστικός και αληθινός, είναι επιταγή και ζητούμενο. Αυτό όμως προϋποθέτει να είσαι πρώτα ο εαυτός σου. Το να μπορείς να εκθέτεις πολλαπλά τον εαυτό σου προϋποθέτει και να τον ξέρεις. 

Το No acting please είναι κυρίως ένα ταξίδι προς την αυτογνωσία. Είναι μια ολοκληρωμένη μέθοδος για να ξεπεράσουμε όσα μας εμποδίζουν να εκθέσουμε και να καταθέσουμε τον αληθινό μας εαυτό. Έτσι, όπως λέει και ο Μόρις, αν δεν γίνουμε καλύτεροι ηθοποιοί, θα γίνουμε τουλάχιστον καλύτεροι άνθρωποι.

ΚΡΙΤΙΚΕΣ - ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ