Άνθρωποι που ακόμη κι όταν συμβιβάζονται με το χαμένο δίκιο τους στο βάθος εξοργίζονται. Ευκαιρίες, δυνατότητες που η ζωή μοιάζει να χαρίζει απλόχερα, μα στην πραγματικότητα έχει εξαρχής υπονομεύσει.
Άραγε ποιος είναι σε θέση να διακρίνει; Πόσο άδικο μπορεί να υπάρξει σ’ ένα ισχυρό δίκιο, πόσο δίκιο στο άδικο;
«Η μάνα μας τον αδίκησε που του φερόταν σαν να ’τανε βλαμμένος. Εκείνου του έφταιγε που δεν τον έκανε ψηλό. Αν κι ήταν το πρώτο βιολί στη Λυρική, η σοπράνο δεν του ’ριχνε ούτε ματιά. Παραλίγο να τη σκοτώσει.»
«Ο πατέρας μου μ’ έμαθε να είμαι τίμιος. Έτσι μεγάλωσα κι εγώ τον δικό σου πατέρα, του ’λεγα πως οι έσχατοι έσονται πρώτοι.
Αλλά εσύ, αγόρι μου, κρίμα είσαι… γιατί οι έσχατοι έσχατοι θα ’ναι κι εδώ και παντού, τώρα και στον αιώνα τον άπαντα.»
«Ο πιο πιστός σύζυγος του κόσμου. Εξήντα χρόνια γάμου και, μετά το θάνατό του, βρήκα ένα τόσο δα τσαλακωμένο γραμματάκι στην τσέπη του, ερωτικό… ούτε καταλάβαινα τι ακριβώς της έγραφε... μισά ελληνικά μισά γερμανικά.»