Από Σάββατο, 16 Ιουνίου, έως Παρασκευή, 22 Ιουνίου 1945. «Ένας θεός ξέρει τι άλλο θα χρειαστεί να φάμε. Μέχρι στιγμής δεν έχω καν πλησιάσει στο έσχατο σημείο να απειλείται η ζωή μου. Ωστόσο, δεν ξέρω πόση απόσταση με χωρίζει από αυτό. Ξέρω μόνο ότι θέλω να επιβιώσω – ενάντια σε κάθε νόημα και λογική, έτσι απλά, σαν ένα ζώο». 20 Απριλίου 1945. Το Βερολίνο, για πρώτη φορά, υπό ασφυκτική πολιορκία.

Μια ανώνυμη Γερμανίδα, γύρω στα τριάντα, αρχίζει να κρατά ημερολόγιο. Έως την Παρασκευή 22 Ιουνίου 1945, καταγράφει ό,τι συμβαίνει στην ίδια και στους κατοίκους του σπιτιού όπου βρήκε καταφύγιο. Μια συγκλονιστική προσωπική μαρτυρία με την αξία ιστορικού ντοκουμέντου, καθώς αποτυπώνει η ζοφερή μοίρα πολλών Γερμανίδων εκείνη την περίοδο.

Με εξομολογητική διάθεση και πικρό χιούμορ, ζωντανεύει έναν κόσμο που μετρά πληγές και θύματα, αμήχανο μπροστά στην έκβαση των γεγονότων: ανελέητο σφυροκόπημα πολλών πυρών∙ θλιβεροί δρόμοι, κατεστραμμένα τανκς, καμένα κτίσματα∙ άνθρωποι που παλεύουν με την πείνα και το φόβο του θανάτου στα καταφύγια, χωρίς ρεύμα και νερό, αποκομμένοι από τον έξω κόσμο∙ το πλιάτσικο στα εγκαταλειμμένα μαγαζιά∙ η προέλαση των Ρώσων στο κατεστραμμένο κέντρο του Βερολίνου: «Γκίτλερ καπούτ, Γκαίμπελς καπούτ. Στάλιν καλά»∙ γυναίκες, ερωτικά λάφυρα πολέμου, σε στρατιές μεθυσμένων Ιβάνηδων.

Η ψυχρή λογική των βιασμών. Η πίκρα της ήττας. Η αμυδρή ελπίδα της επιβίωσης.