Ο Δημήτρης Πετσετίδης ανήκει στην – μάλλον σπάνια, σήμερα – ομάδα των πεζογράφων που καλλιεργούν συστηματικά το διήγημα. Από τις συλλογές Δώδεκα στο δίφραγκο (1986), Το παιχνίδι (1991), Επίλογος στα χιόνια (1993) ως την Ο Σαμπατές ζει (1998) ακολούθησε με συνέπεια την προσωπική του διαδρομή: σπαράγματα της παιδικής και εφηβικής του ηλικίας σε χρόνους παλαιότερους, σε μια τυπική ελληνική επαρχία, κυρίως (όμως) αναφορές στα άγρια χρόνια της Κατοχής και του Εμφυλίου: μικρά, λιτά διηγήματα, σκληρά (αλλά, περιέργως τρυφερά), μελαγχολικά και κάπως απόκοσμα (ενίοτε σαφώς υπερβατικά) – διηγήματα που αποπνέουν πάντα μιαν άδολη αυθεντικότητα.

Μετά τη συλλογή Τροπικός του Λέοντος (2001), βιβλίο όπου διακωμωδούνται σχεδόν τα πάντα, ο Πετσετίδης επανέρχεται στον οικείο του χώρο του Εμφυλίου, για να μας παραδώσει με τις Λυσσασμένες αλεπούδες ένα σκοτεινό, σκληρό και ακατανόητο σήμερα τοπίο θανάτου.