Μετάφραση: Θεοφανώ Καλογιάννη
(Σελ.: 424)
Πέντε μοναχικοί άνθρωποι, ξένοι μεταξύ ξένων, περιφέρουν τα αδιέξοδά τους στους δρόμους της Στοκχόλμης αναζητώντας το χαμένο κρίκο της ζωής τους. Επιβιβάζονται στο πιο παράξενο λεωφορείο που έχουν δει ποτέ και δέχονται να ικανοποιήσουν τη μοναδική απαίτηση του ιδιόρρυθμου οδηγού: να του διηγηθούν μια ιστορία.
Όλοι δείχνουν χαμένοι στα προβλήματά τους, χωρίς σενάρια διαφυγής. Η Σεσίλια, μια χωρισμένη μητέρα με ένα αυτιστικό αγοράκι, αναζητά καταφύγιο στον ύπνο, αφού μόνο στα όνειρα μπορεί να δραπετεύσει. Η Μάρθα, μια νεαρή τσιγγάνα από την Πολωνία, καταρρακωμένη μετά το χωρισμό από τον μεγάλο της έρωτα, αναζητά μάταια τον χαμένο πατέρα της. Για την Έντιτ, ολόκληρος ο κόσμος χωράει σ’ ένα μονό γάντι, όπως τα ξεχασμένα γάντια που μαζεύει από τα πάρκα τα τελευταία είκοσι χρόνια. Για τον άστεγο Έμιλ, η ζωή του συνοψίζεται στη φράση «Εδώ είμαι λοιπόν και περπατάω, άραγε που πάω;». Ο Νιλς ζει για χρόνια σ’ αυτή την πόλη χωρίς να καταφέρει να αισθανθεί κομμάτι της.
Κι όμως εκεί, στο χείλος του γκρεμού, όπου όλα μοιάζουν χαμένα, τα πάντα ανατρέπονται. Προχωρώντας σαν υπνοβάτες, οι ήρωες πλησιάζουν αργά και δισταχτικά ο ένας τον άλλο, ώσπου τα βήματά τους να ενωθούν. Θα βρουν τελικά το ταίρι τους, θα βρουν την πατρίδα που ψάχνουν ή θα προσπεράσουν ο ένας τον άλλο μέσα στη μεγαλούπολη; Με σκηνοθέτη τον οδηγό του λεωφορείου, μαθαίνουν πως οι συμπτώσεις της ζωής είναι το κλειδί όλων των λύσεων.

Η κρυφή ανάσα μιας πόλης, οι αθέατες ιστορίες των κατοίκων της. Ένα τρυφερό μυθιστόρημα χαρακτήρων με μια αισιόδοξη ανθρωποκεντρική οπτική. Άνθρωποι καθημερινοί, περιπλανώμενοι στην ίδια τους τη ζωή, παραιτημένοι από το άπιαστο κυνήγι της ευτυχίας, που αναζητούν σημεία επαφής με τον εαυτό τους και τους άλλους. Ένας μικρόκοσμος που ψηλαφίζει τις αντοχές του υπό τον ασφυκτικό κλοιό μιας πόλης χαοτικής και συγχρόνως οικείας που ξέρει να αποκαλύπτει το πιο θελκτικό της πρόσωπο.