Στην πέμπτη ποιητική της συλλογή, η Ανθή Μαρωνίτη κινείται στον οικείο της χώρο του χαμηλόφωνου λυρισμού, που εξετάζει τα μεγαλύτερα της ζωής γαλήνια και απλά, χωρίς να παραγνωρίζει ούτε το βάθος ούτε την πολυπλοκότητά τους. Ο αρχαιοελληνικός μύθος, αρωγός, πότε λειτουργεί ως αφορμή και πρόσχημα και πότε σηκώνει το βάρος της διερώτησης.
Περισσότερο αφηγηματικά τα ποιήματα της συλλογής, σκιαγραφούν έναν κόσμο όπου κυριαρχεί η γραφή, ο έρωτας, ο θάνατος, θάνατος φυσικός και επιβεβλημένος, καθημερινός και αδόκητος, εκούσιος και ακούσιος. Από την Ιφιγένεια και τον Οιδίποδα στον σαχίντ, το σώμα-βόμβα, η φωτιά και το νερό, τα άνθη και οι ευωδιές στήνουν το σκηνικό μιας διαρκούς αποκάλυψης. Ενώ οι «Σκηνικές οδηγίες», ασθματικές, δείχνουν μια ενδεχόμενη νέα τροπή στην στιχουργική και την ποιητική της.