Ήταν η πόλη που μάζευε τους ανεπιθύμητους, τους αποδιωγμένους, τους υπό δυσμένεια, «θα πάρεις φύσημα», έλεγαν, υπονοώντας την Αλεξανδρούπολη, εξορία που δεχόταν μόνο απελπισμένους.
Και το τραίνο πήγαινε τόσο αργά, ώστε να μπορεί να σηκώσει όλες τις μνήμες, δημιουργώντας την ελπίδα ότι μπορεί και να μην έφτανες ποτέ.