Το έργο της Αλίκης Μπέιλη θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι διπλό, ότι έχει δύο όψεις που αντιστοιχούν σε δύο περιόδους της ζωής της. Είναι, δηλαδή, η υπηρεσία που πρόσφερε ως μαθήτρια προς το Δάσκαλο της Κουτχούμι, στην οποία περιλαμβάνεται και η ίδρυση της Σχολής Αρκέην και στη συνέχεια, το έργο της με το Θιβετιανό Δάσκαλο Τζβάλ Κουλ που είχε σαν αποτέλεσμα τη συγγραφή μιας σειράς βιβλίων που παρουσιάζουν τη φάση εκείνη της Αρχαίας Σοφίας, η οποία είναι κατάλληλη για τη σημερινή εποχή και το άμμεσο μέλλον.

Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα σχεδιασμένο έργο τριάντα ετών. Όταν αυτό τελείωσε ( το Δεκέμβριο του 1940 ), η Αλίκη Μπέιλη ελευθερώθηκε από τους περιορισμούς του φυσικού φορέα, και πέρασε στην άλλη όχθη. Αυτή η γρήγορη φυγή της από τον κόσμο, είναι και η αιτία της ατελείωτης αυτοβιογραφίας της.