«Άλτσχαϊμερ: ένα όνομα που ακούγεται σαν στρατόπεδο θανάτου», λέει η Εύα. Η κοπέλα, η μητέρα της κι ο αδερφός της θα βιώσουν ο καθένας με τον τρόπο του, την ασθένεια του πατέρα, του Εντουάρ. Τα προειδοποιητικά σημάδια που αγνόησαν. Η αναμονή. Η λέξη που είπαν τελικά οι γιατροί. Η απελπισία. Η ελπίδα. Η καθημερινή ζωή μιας οικογένειας που κλείνεται στον εαυτό της. Κι ο πατέρας που οδεύει, σταδιακά, προς έναν άγνωστο κόσμο.

Κατάθλιψη, αγανάκτηση, προσδοκία, συντριβή. Συμβιβασμός, τέλος, με το ασυμβίβαστο: ο πατέρας φεύγει… και η ζωή συνεχίζεται.