Το έργο του Α. Εμπειρίκου αναγιγνώσκεται ψυχαναλυτικά μέσα από το πρίσμα της χαρμολύπης. Η χαρμολύπη, μια άλλη λέξη για την έννοια του πένθους, συγκρίνεται με τον ενθουσιασμό του Εμπειρίκου ως θεία μανία ή ως προσωπιδοφόρο μελαγχολία. Υποστηρίζεται ότι ο ψυχικός χώρος του πένθους στηρίζει την ποιητική επανόρθωση εντάσσοντας στο κείμενό της το ιδανικό αντικείμενο.