Ανάμεσα στα ποικίλα θέματα, όλα έντονα βιωματικά, με τα οποία καταπιάνεται ο Γιώργος Ιωάννου στα πεζογραφήματά του, είδος που ο ίδιος εγκαινίασε στη μεταπολεμική μας λογοτεχνία, οι έννοιες έρωτας και θάνατος προβάλλουν με ιδιαίτερη έμφαση.
Σε οποιαδήποτε μορφή, ο έρωτας για τον Ιωάννου παραμένει ίδιος, ένα αξεπέραστο συναίσθημα, η ίδια η ζωή. Ο ερωτικός τρόπος με τον οποίο ο συγγραφέας προσλαμβάνει τον κόσμο, καθιστά την πρωταρχικότητα της ζωής κυρίαρχο θέμα στα κείμενά του. Μα ο θάνατος είναι η άλλη πλευρά της ζωής, η άλλη πλευρά του έρωτα. Μέσα στα πεζογραφήματά του όλα εξελίσσονται σε μια αδυσώπητη πάλη μεταξύ έρωτα και θανάτου, όπου, σύμφωνα με τους νόμους της φύσης, ο θάνατος στο τέλος επικρατεί.

Αυτό το γνωρίζει καλά ο Ιωάννου, και το φόβο του θανάτου παλεύει να τον μετατρέψει σε ένα είδος αθανασίας μέσα από το έργο του που είναι ο έρωτάς του και η ζωή του.