Μια φορά κι έναν καιρό, στο μακρινό βασίλειο της Πανεπιστημιούπολης βολόδερνε μια παρέα. Όλα τα μέλη της παρέας σπούδαζαν. Μεγάλο πράγμα οι σπουδές, αλλά είναι λίγο ψυχοφθόρο, αν δεν είσαι αναίσθητος... Έτσι και εκείνοι. Στην αρχή ψυχορράγησαν, μετά αναισθητοποιήθηκαν. Τι κι αν η σχολή τους ήταν μια ιδέα αιωρούμενη στο κενό... Εκείνοι έκαναν την επανάστασή τους, καθισμένοι ολημερίς στο Κυλικείο της Φιλοσοφικής, με τον καφέ στο ένα χέρι και το τσιγάρο στο άλλο. Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα...

«Σήκω, παιδί μου! Δεν τ’ ακούς το ξυπνητήρι τόση ώρα;» Η Λία ξεστόμισε κάτι ακατανόητο και πιθανόν ακατάλληλο για ανηλίκους και γύρισε πλευρό. «Άμα δε σκοπεύεις να σηκωθείς το πρωί, μην το βάζεις αυτό το καταραμένο το μαραφέτι και ξεσηκώνεις όλη τη γειτονιά!» Η Λία ούτε που κουνήθηκε. Κάτι αγρούς έβλεπε, κάτι γάργαρα νερά, κάτι λουλουδιασμένα βοσκοτόπια και... Νερά; Πετάχτηκε από το κρεβάτι και έτρεξε στην τουαλέτα πέφτοντας πάνω σε πόρτες, καρέκλες και άλλα αντικείμενα που είχαν το θράσος να βρεθούν στο δρόμο της. Η μάνα της την ακολούθησε με βήμα αργό. Άνοιξε την πόρτα του μπάνιου, έβαλε τα χέρια στους γοφούς και κάρφωσε με το βλέμμα τη μισοκοιμισμένη μάζα που ουρούσε. «Ξυπνήσαμε;» «Μμμ...»