ΒΡΑΒΕΙΟ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΗΣ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑΣ, 2003
1914
- Ναι! Το άκουσα που το λέγανε και στη σάλα: "Οι πόλεμοι δε γίνονται για το έδαφος, αλλά για το υπέδαφος!".
1918
- Τι θα πει "ανακωχή", παππού;
- Πως σταματά ο πόλεμος...
- Και ποιος νίκησε;
- Κανείς... Από έναν πόλεμο όλοι βγαίνουνε χαμένοι.
1919
- Θα βάλουμε τη σημαία μας και στην Αγια-Σοφιά! φωνάζει πλάι μου μια γιαγιά.
- Ενωθήκαμε με την πατρίδα! μουρμουρίζει μια γυναίκα και κλαίει.
- Σαλέεεπ!... Σαλέεεπ...
1920
Χαρά που είχαμε πάρει τότε με τη Συνθήκη των Σεβρών...
- Θρίαμβος της διπλωματίας! έλεγε ο κύριος Γιάγκος.
- Αυτές οι πορσελάνες των Σεβρών είναι εύθραυστες... έλεγε ο στρατηγός...
Και η μαμά δεν έλεγε τίποτα. Απλώς...
1921
- Οι Τούρκοι είναι οι προαιώνιοι εχθροί μας!
- Και οι προαιώνιοι σύνοικοί μας!...
1922
"Και μπήκανε, μπρε, μέσα στην πόλη και την κάψανε;"
1923
Και άνοιγε το μαγικό σεντούκι του παππού, και έπαιρνε τα σεντέφια και...
Ένα μυθιστόρημα για τη Μικρασιατική καταστροφή, για τον πόλεμο… Και για τα σεντέφια εκείνα που αντέχουνε στις φλόγες.
«Το μοτίβο του κρυμμένου θησαυρού, ενός σεντουκιού στην περίπτωσή μας με σεντέφια, θα λειτουργήσει ως κεντρικός μυθοποιητικός και παραμυθητικός άξονας. Γύρω του η πραγματική, η ανελέητη ιστορία, πρόσχημα και ουσία μαζί, με καλοδουλεμένο υλικό, και ως επίστρωμα η μικροϊστορία, ρεαλιστικά παρουσιασμένη, με ήρωες Μικρασιάτες, Σμυρνιούς, πρόσωπα που σε μια δεκαετία είδαν να αλλάζουν τα πάνταּ ήρωες πειστικοί, με ρόλους που συντελούν σε μια πολυεπίπεδη εξέλιξη, ώστε να μπορούμε να κατατάξουμε το έργο μάλλον στις νουβέλες ή στα πυκνογραμμένα μικρά μυθιστορήματα. Και μέσα σ’ αυτά χάρη στη μικρή πρωταγωνίστρια παρατηρούμε να ξεπροβάλλει ο άνθρωπος, ο γαλουχημένος με αρχές, ο άνθρωπος με ιστορία και παράδοση, προπαντός με παιδεία, αλλά και ο συνεκτικός οικογενειακός χώρος που λειτουργούν όλες οι βαθμίδες του… Πρόκειται, θα λέγαμε, για την επιμονή του ανθρώπου να μη συμβιβαστεί στα σκηνοθετημένα παιχνίδια και να μην υποκύψει στις δυσκολίες ακολουθώντας “εύκολες” λύσεις. Είναι κοντολογίς το σεντούκι του τίτλου, που περιέχει μέσα του όλα αυτά τα αναγεννητικά υλικά, ένα σεντούκι που, όπως διαπιστώνουμε από το αφήγημα αυτό, το κουβαλάμε τελικά βαθιά μέσα στην ψυχή μας και καμιά καταστροφή δεν μπορεί να το αφανίσει. Πέρα όμως από το μύθο και την πλοκή πρέπει να εξαρθούν και οι αφηγηματικές τεχνικές του έργου, η αδιατάρακτη ροή του, που ωστόσο εμπεριέχει εκπλήξεις, το μαγικό στοιχείο ενωμένο με την αγωνία της περιπέτειας, οι αναδρομές που συντελούν σε ένα διαχρονικό δέσιμο του ελληνισμού από την αρχαιότητα μέχρι τα μέσα, και αργότερα, του 20ού αιώνα. Όλα αυτά είναι δοσμένα με μια γλώσσα αβίαστη, φιλική στο παιδί και ρεαλιστική, ώστε να μην κρύβει τίποτε, λέγοντας τα πράγματα με το όνομά τους, αλλά και να μην τραυματίζει την ψυχή του. »
Θεοδόσης Πυλαρινός, Λέκτωρ στο Τμήμα Ιστορίας του Ιονίου Πανεπιστημίου (από την εισήγησή του στη Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά για τη βράβευση του έργου)