ΤΡΥΠΑ ΣΤΟ ΤΑΒΑΝΙ

Πώς αποχωρίζεσαι μια Κάρμεν; Χάνονται τάχα οι μεταξωτές λέξεις; Ποια ήταν η άγνωστη έγκυος; Πώς τελειώνει ένα μεταμεσονύκτιο γλέντι; Πού πήγαν τα ρούχα της; Σε τι χρησιμεύουν οι ξύλινες σκάλες;
Μια Γαλήνη παράξενη, μια τρύπα στο ταβάνι, το κλικ του διακόπτη, τσεκούρια που στροβιλίζονται στο βαθύτερο χάος, ένα κορίτσι αφοσιωμένο στο θέατρο, μια λυγερή στην πέρα πλαγιά, ένα κλεμμένο φορτηγό, η τρελή μια νύχτα στο Χάραμα, οι δύο αδελφές κι ο Νυμφίος, ένα δανεικό σπίτι, το είδωλό της στον φθαρμένο καθρέφτη.
Μια στιγμή ευτυχίας, ένα βιογραφικό σημείωμα, ένας αποχαιρετισμός, μια εκδίκηση, η φυσαρμόνικα που παίζει είκοσι χρόνια, ανοίκειες προσωπίδες, ο χορός μιας αραχνούλας στο δίχτυ της, ένα χαμόγελο-μαχαίρι, το πρώτο ζωντανό ακέφαλο σώμα, η τρομερή νεροφαγιά.
Το χαμόγελο των κούρων, ο δράκος των βράχων, αυγουστιάτικες φρυκτωρίες, ένα άλογο που καλπάζει στα όνειρα, ένας κήπος με κάκτους, μια γυναίκα με μάτια ψαριού, ο πελαργός στο κεφαλόσκαλο, τα συρτάρια του αμετάθετου χρόνου, ένα γράμμα από το 1929. Αν αγκαλιαστούμε, δεν θα πεθάνουμε, το κάλεσμα των σύννεφων, τα αγρίμια και η ποίηση, ωσεί παρούσα για πάντα.

Ιστορίες γνωστών, αγνώστων, περαστικών, ξένων. Διηγήματα-κατάφαση στα σκοτεινά της ζωής, όπου το φανταστικό συνυπάρχει με το πραγματικό, το χιούμορ εμφανίζεται απροσδόκητα και το ανέφικτο βρίσκει τον δρόμο του για να γίνει τελικά εφικτό.

ΚΡΙΤΙΚΕΣ - ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ - ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Το διακύβευμα είναι η μικρή φόρμα, η οποία τόσο έχει ανθίσει τα τελευταία χρόνια, λόγω της συντομίας της και της πυκνότητάς της. Και αυτό ακριβώς υπηρετεί η νέα συλλογή διηγημάτων της Αλέκας Πλακονούρη. Μετά την τελευταία της συλλογή, η οποία εκδόθηκε το 2021, επίσης, από τις εκδόσεις Κέδρος με τίτλο «Οι δαίμονες του Αρέτσο», εμπνευσμένη από πίνακες του Τζιότο, επιχειρεί και πάλι, με 53 μικροαφηγήσεις, να κινηθεί ανθρωποκεντρικά. Ετούτη η αναδρομή είναι στενά συνδεδεμένη με μνήμες που συνδέονται βιωματικά με τη συγγραφέα και επιτρέπει στον αφηγητή να κινείται συναισθηματικά σε ένα σύμπαν κατά το πλείστον ρεαλιστικό. Ο χρόνος για το αφηγηματικό σύμπαν της Πλακονούρη είναι κάτι εύπλαστο, αφού, εκ προοιμίου, αναφέρεται σε μια αναδρομή. Καθώς ξετυλίγεται το κουβάρι της αφήγησης, οι κοινωνικές στρεβλώσεις γίνονται όλο και πιο σκληρές, οι συνθήκες όλο και πιο ασφυκτικές και οι αντιδράσεις απέναντι σ’ αυτές συχνά καταλήγουν και τραγικά. Η αφήγηση προσφέρει συχνά σπαρακτικούς μονόλογους, συχνά, με τη μορφή της απεύθυνσης.
Κατερίνα Ι. Παπαδημητρίου, Culturebook.gr, 23/11/2024

Η Αλέκα λειτουργεί όπως ένα καλός σκηνοθέτης. Με λεπτομέρειες φωτίζει όσα εκείνη θεωρεί πως χρειάζεται να προβληθούν, με υπαινιγμούς όσα αφήνει εμάς τους αναγνώστες να καταλάβουμε και με πύκνωση του χρόνου όσα θέλει να παραλείψει. Ζωντανεύει τους ήρωές της, πλάθει τις ιστορίες της χωρίς να διολισθαίνει ούτε στιγμή στο εύκολο, στον εντυπωσιασμό, στο μελό. Χρησιμοποιεί πρωτοπρόσωπη αφήγηση και ο τόνος γίνεται εξομολογητικός και τριτοπρόσωπη,  με την οποία οι αφηγητές γνωρίζουν σχεδόν τα πάντα και μας αποκαλύπτουν ακόμη και τις πιο κρυφές σκέψεις των ηρώων. Επιπλέον, δε δίνει βάρος στην εξωτερική περιγραφή των πρωταγωνιστών, αλλά εστιάζει, κυρίως, στα λόγια τους, στη συμπεριφορά τους, στις αντιδράσεις και στα συναισθήματά τους. Ακόμη, να τονίσω ότι οι τίτλοι των διηγημάτων είναι πάρα πολύ εύστοχοι  και ανταποκρίνονται απολύτως στο περιεχόμενό τους.
Γιάννης Ανδρουλιδάκης, periou.gr, 23/11/2024

«Τρύπα στο ταβάνι»: Ο τρόπος της Αλέκας Πλακονούρη για να γίνει το αδύνατο δυνατό σε δίσεκτους καιρούς
Συνέντευξη στον Σταύρο Μαρτίνο, Καλαμάτα Journal, 08/11/2024

«Αν δεν έχει ειδικό βάρος το ίδιο το βιβλίο, δε θα απομείνει τίποτα από αυτό στο πέρασμα του χρόνου»
Συνέντευξη στη Χριστίνα Ελευθεράκη, tharrosnews.gr, 07/11/2024