Πώς αποχωρίζεσαι μια Κάρμεν; Χάνονται τάχα οι μεταξωτές λέξεις; Ποια ήταν η άγνωστη έγκυος; Πώς τελειώνει ένα μεταμεσονύκτιο γλέντι; Πού πήγαν τα ρούχα της; Σε τι χρησιμεύουν οι ξύλινες σκάλες;
Μια Γαλήνη παράξενη, μια τρύπα στο ταβάνι, το κλικ του διακόπτη, τσεκούρια που στροβιλίζονται στο βαθύτερο χάος, ένα κορίτσι αφοσιωμένο στο θέατρο, μια λυγερή στην πέρα πλαγιά, ένα κλεμμένο φορτηγό, η τρελή μια νύχτα στο Χάραμα, οι δύο αδελφές κι ο Νυμφίος, ένα δανεικό σπίτι, το είδωλό της στον φθαρμένο καθρέφτη.
Μια στιγμή ευτυχίας, ένα βιογραφικό σημείωμα, ένας αποχαιρετισμός, μια εκδίκηση, η φυσαρμόνικα που παίζει είκοσι χρόνια, ανοίκειες προσωπίδες, ο χορός μιας αραχνούλας στο δίχτυ της, ένα χαμόγελο-μαχαίρι, το πρώτο ζωντανό ακέφαλο σώμα, η τρομερή νεροφαγιά.
Το χαμόγελο των κούρων, ο δράκος των βράχων, αυγουστιάτικες φρυκτωρίες, ένα άλογο που καλπάζει στα όνειρα, ένας κήπος με κάκτους, μια γυναίκα με μάτια ψαριού, ο πελαργός στο κεφαλόσκαλο, τα συρτάρια του αμετάθετου χρόνου, ένα γράμμα από το 1929. Αν αγκαλιαστούμε, δεν θα πεθάνουμε, το κάλεσμα των σύννεφων, τα αγρίμια και η ποίηση, ωσεί παρούσα για πάντα.
Ιστορίες γνωστών, αγνώστων, περαστικών, ξένων. Διηγήματα-κατάφαση στα σκοτεινά της ζωής, όπου το φανταστικό συνυπάρχει με το πραγματικό, το χιούμορ εμφανίζεται απροσδόκητα και το ανέφικτο βρίσκει τον δρόμο του για να γίνει τελικά εφικτό.
ΚΡΙΤΙΚΕΣ - ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ - ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ
Η Αλέκα Πλακονούρη στη Μαρκέλλα Μικέλη, στο Ράδιο Ε103 και στην εκπομπή Αρχίζουν από "Ε". (30/01/2025)
Στη δεύτερη εμφάνισή της, η Αλέκα Πλακονούρη επιστρέφει με πολύτροπες μικροαφηγήσεις ακαριαίας συμπύκνωσης και με ήρωες ανθρώπους της διπλανής πόρτας που αναζητούν διαφυγή από κοινωνικά πρότυπα, κανονικότητες και διαχωρισμούς.
Αριστοτέλης Σαΐνης, Εφημερίδα των Συντακτών, 22/12/2024
Άλλα από τα διηγήματα μιλούν, λοιπόν, για τον έρωτα. Άλλα φωτογραφίζουν τις ζωές ταλαιπωρημένων ανθρώπων σε παρελθοντικές στιγμές του χρόνου. Άλλα αποτελούν προσωπικές εξομολογήσεις των αφηγητών και άλλα αφηγούνται όνειρα που δεν υλοποιήθηκαν ποτέ και δεν έγιναν ποτέ πραγματικότητα… Κάποια είναι πιο πεζά, κάποια άλλα πιο αμφίσημα και προσφέρουν στον αναγνώστη την ευκαιρία να σκεφτεί. Ορισμένα από αυτά παρουσιάζουν αρκετά πρωτότυπη θεματολογία. Σε άλλα από αυτά πρωταγωνιστούν άνδρες, σε άλλα γυναίκες, κυρίως μεσήλικες ή ηλικιωμένοι. Όλα πάντως αντικατοπτρίζουν τον κόσμο και τις παραστάσεις της συγγραφέως που οπωσδήποτε θέλει να αγγίξει τον ψυχισμό των αναγνωστών της με τα διηγήματά της. Πάντως, το γεγονός ότι δεν μοιάζουν όλα μεταξύ τους και το ότι ακουμπούν πολλές διαφορετικές θεματικές, οπωσδήποτε είναι θετικό από την άποψη της ποικιλίας.
Λεύκη Σαραντινού, fractal, 17/12/2024
Η Αλέκα Πλακονούρη διεισδύει στην κοινωνική θέση της γυναίκας, την καταπίεση των επιθυμιών της υπό τον φόβο της κοινωνικής έκθεσης και κατακραυγής. Μας προκαλεί να σκεφτούμε γύρω από την ελευθερία της επιθυμίας και την προσωπική αναγέννηση που συντελείται, όταν κάποιος αφουγκράζεται τις κρυφές του ανάγκες που συχνά καταπιέζονται, προκειμένου να κερδηθεί η κοινωνική αποδοχή.
Ζωή Παπαδημητρίου, fractal, 17/12/2024
Κινούμενα ανάμεσα στον ρεαλισμό και στο φανταστικό, τα 53 μικροδιηγήματα της Αλέκας Πλακονούρη, με πρωταγωνίστριες συχνά γυναίκες, διατρέχουν τα ανθρώπινα στον χρόνο κάνοντας απολογισμούς, καταγράφοντας έρωτες, λάθη, αδικίες, απώλειες, ζητώντας δικαίωση ή λύτρωση και αντιμετωπίζοντας με χιούμορ στο τέλος τον λογαριασμό.
Στο ένθετο του κυριακάτικου Βήματος "Βιβλία" (15/12/2024), ανάμεσα σε ξεχωριστά βιβλία/προτάσεις για τις γιορτές.
H Σύσση Καπλάνη (14/12/2024) μιλάει για το βιβλίο (30.30')
Το διακύβευμα είναι η μικρή φόρμα, η οποία τόσο έχει ανθίσει τα τελευταία χρόνια, λόγω της συντομίας της και της πυκνότητάς της. Και αυτό ακριβώς υπηρετεί η νέα συλλογή διηγημάτων της Αλέκας Πλακονούρη. Μετά την τελευταία της συλλογή, η οποία εκδόθηκε το 2021, επίσης, από τις εκδόσεις Κέδρος με τίτλο «Οι δαίμονες του Αρέτσο», εμπνευσμένη από πίνακες του Τζιότο, επιχειρεί και πάλι, με 53 μικροαφηγήσεις, να κινηθεί ανθρωποκεντρικά. Ετούτη η αναδρομή είναι στενά συνδεδεμένη με μνήμες που συνδέονται βιωματικά με τη συγγραφέα και επιτρέπει στον αφηγητή να κινείται συναισθηματικά σε ένα σύμπαν κατά το πλείστον ρεαλιστικό. Ο χρόνος για το αφηγηματικό σύμπαν της Πλακονούρη είναι κάτι εύπλαστο, αφού, εκ προοιμίου, αναφέρεται σε μια αναδρομή. Καθώς ξετυλίγεται το κουβάρι της αφήγησης, οι κοινωνικές στρεβλώσεις γίνονται όλο και πιο σκληρές, οι συνθήκες όλο και πιο ασφυκτικές και οι αντιδράσεις απέναντι σ’ αυτές συχνά καταλήγουν και τραγικά. Η αφήγηση προσφέρει συχνά σπαρακτικούς μονόλογους, συχνά, με τη μορφή της απεύθυνσης.
Κατερίνα Ι. Παπαδημητρίου, Culturebook.gr, 23/11/2024
Η Αλέκα λειτουργεί όπως ένα καλός σκηνοθέτης. Με λεπτομέρειες φωτίζει όσα εκείνη θεωρεί πως χρειάζεται να προβληθούν, με υπαινιγμούς όσα αφήνει εμάς τους αναγνώστες να καταλάβουμε και με πύκνωση του χρόνου όσα θέλει να παραλείψει. Ζωντανεύει τους ήρωές της, πλάθει τις ιστορίες της χωρίς να διολισθαίνει ούτε στιγμή στο εύκολο, στον εντυπωσιασμό, στο μελό. Χρησιμοποιεί πρωτοπρόσωπη αφήγηση και ο τόνος γίνεται εξομολογητικός και τριτοπρόσωπη, με την οποία οι αφηγητές γνωρίζουν σχεδόν τα πάντα και μας αποκαλύπτουν ακόμη και τις πιο κρυφές σκέψεις των ηρώων. Επιπλέον, δε δίνει βάρος στην εξωτερική περιγραφή των πρωταγωνιστών, αλλά εστιάζει, κυρίως, στα λόγια τους, στη συμπεριφορά τους, στις αντιδράσεις και στα συναισθήματά τους. Ακόμη, να τονίσω ότι οι τίτλοι των διηγημάτων είναι πάρα πολύ εύστοχοι και ανταποκρίνονται απολύτως στο περιεχόμενό τους.
Γιάννης Ανδρουλιδάκης, periou.gr, 23/11/2024
«Τρύπα στο ταβάνι»: Ο τρόπος της Αλέκας Πλακονούρη για να γίνει το αδύνατο δυνατό σε δίσεκτους καιρούς
Συνέντευξη στον Σταύρο Μαρτίνο, Καλαμάτα Journal, 08/11/2024
«Αν δεν έχει ειδικό βάρος το ίδιο το βιβλίο, δε θα απομείνει τίποτα από αυτό στο πέρασμα του χρόνου»
Συνέντευξη στη Χριστίνα Ελευθεράκη, tharrosnews.gr, 07/11/2024