Ο ΘΥΡΩΡΟΣ ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ

 Η Μ Ε Ρ Α  Π Ρ Ω Τ Η

Ώσπου απ’ τα μετόπισθεν των ασυνόδευτων νεκρών
– σαν αχνοχάραμα γραφής που αργοσαλεύει στα κτερίσματα –
κύκλοι ομόκεντροι σχημάτισαν αργά
μια προσομοίωση χώματος
όπως αλεύρι ολικής για την υγεία των ψυχών.
[Χρωστούσαμε μία χουφτίτσα απ’ την επάνω γη
που δεν τη ρίξαμε ποτέ στο κατευόδιό τους.]
 

Η Μ Ε Ρ Α  Δ Ε Υ Τ Ε Ρ Η

Βαρύθυμα η αλεπού διέσχισε τη γυάλινη οθόνη της
γυρεύοντας τα βήματα των γνώριμων φωνών
που θα την έβγαζαν απ’ την κρυψώνα.
Μια ηλιαχτίδα η εξημέρωση και τρεμοπαίζει άφοβα
πάνω από διατάγματα και κοφτερά ψαλίδια.
Αφήνει δώρα φτερωτά κι αγγίγματα
περιστεριού και κιτροσουσουράδας, είπε
κι ευθύς σαν ντόμινο κατέρρευσαν ξοπίσω της
τα megapixel της αφής
στοιβάζοντας σε άμορφη μάζα άτακτη
την άυλη παρέλαση των «φίλων».
Θρύψαλα το γλυκό του κουταλιού
μαζί με το βαζάκι του
μες στα σιρόπια της αιμορραγεί η γλώσσα.
Κι όμως δεν θραύεται το πρόσωπο.
 

Η Μ Ε Ρ Α  Τ Ρ Ι Τ Η

Τα μεγάφωνα έξω ειδοποιούν:
Να επιταχθούν οι ζέφυροι
να μοιραστούν ισομερώς
σε κλινικές και σε νοσοκομεία.
Ήσυχη διαβαίνει τώρα η αλεπού
στις λεωφόρους των πόλεων.
Βρέφη και νεοσσοί αναπνοών τη συνοδεύουν
στη θριαμβευτική της είσοδο
στη μόνη αδιαπραγμάτευτη περιοχή της υφηλίου
την άδεια αγκαλιά.

ΚΡΙΤΙΚΕΣ - ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Οι προσεκτικά επιλεγμένες λέξεις των ποιημάτων της και ο τρόπος με τον οποίο συνδυάζονται σε μικρότερες ή μεγαλύτερες στιχουργικές ενότητες δεν στοχεύουν να στρώσουν για τον αναγνώστη ευρύχωρες και άσφαλτες οδούς κατανόησης, ή έστω στενωπούς χωματόδρομους περιπλάνησης στη φυσική ομορφιά της γλώσσας. Αντίθετα, η Λουκίδου στήνει εμπόδια· επιφυλάσσει επικίνδυνες στροφές· ενθέτει γλωσσικά πλέγματα, τα οποία δομούνται τόσο από λεξικούς αρμούς όσο και από χάσματα· από νοήματα και υπονοήματα· από φωνές, αλλά και αποσιωπήσεις, που κυοφορούν εξίσου σημαντικά νοήματα.
Σπύρος Κιοσσές, περι ου, 04/11/2023

Η ποίηση της Λουκίδου στον "Θυρωρό των ημερών" έρχεται εντέλει αντιμέτωπη με τους προβληματισμούς και τα αδιέξοδα που γεννά η εσωτερική πάλη του ατόμου με ό,τι το απομακρύνει από την πραγματική ουσία της ύπαρξης – αυτό που την ταλανίζει, άλλωστε, είναι το νόημα και ο σκοπός της ζωής, η ανεπίλυτη ένταση ανάμεσα στην αυθεντική και τη μη αυθεντική ύπαρξη· όπως γράφει στο ποίημα «Πλανόδια μικροπωλήτρια μακριά απ’ την Ελευσίνα»: Ήθελα μόνο να μάθω πώς να ζω. Δημιουργεί ποιητικά υποκείμενα που κινούνται βαθιά μέσα στον εαυτό τους στην προσπάθειά τους να αναμετρηθούν με τον εαυτό και τον χρόνο σε ποιήματα η διανοητική πυκνότητα των οποίων λειτουργεί ως προτροπή για στοχασμό.
Μαρίτα Παπαρούση, bookpress, 02/11/2023  

Χώρος ανατρεπτικός, ανοιχτός στα θαύματα. Αυτό εισηγείται η Λουκίδου με τον «θυρωρό» της. Στο εξαιρετικό στη σύλληψή του «Νανούρισμα για σιγανές αφυπνίσεις» θα είναι αποκαλυπτική για τις δυνατότητες του ποιητικού λόγου ως προς τη θαρραλέα αντιμετώπιση του σκοτεινού τοπίου, με την ταυτόχρονη επίγνωση των δυνητικών ορίων: […] Πότε ιδέα και πότε κείμενο/ πότε παγίδα και πότε δρόμος/ περιοχή ενδιάμεση/ λέξη που αντηχεί τα πένθη της/ ρίζα του χάους […] Αργός ο χρόνος και θολά μιλά τα δικαιώματά μου/ και δεν τα διακρίνω έτσι που τρέχουν ασαφή/ μες στην υπόσχεση του ποιήματος/ που όλο αθετείται./ Ο πρώτος θάνατος συμβαίνει μες στη γλώσσα./ Να ελευθερωθώ/ να καθαρίσει ο έρωτα από τον εφιάλτη του/ το «ανακάλεσέ με σωτήρ» έξω απ’ το ποίημα/ «… σε μετάξι επάνω» κι ενόσω ζω να το αρθρώσω/ «… σιγά».
Διώνη Δημητριάδου, fractal, 26/07/2023

Δεν πρόκειται για εύκολη ή ευκολονόητη ποίηση. Συχνά χρειάζεται επανειλημμένες προσεκτικές αναγνώσεις για να αποκωδικοποιηθεί ένα ποίημα και επίσης συχνά, μένουν και ερωτήματα αναπάντητα. Αυτή, όμως, δεν είναι και η ουσία της πραγματικής ποίησης; Ένα σύστημα ανοικτό που ποτέ και από κανέναν δεν ολοκληρώνεται και δεν κλείνει οριστικά. Ένα σύστημα που επιδέχεται πολλαπλές αναγνώσεις και ερμηνείες, αλλά που καμιά τους δεν είναι πλήρης, ολοκληρωμένη και μοναδική.
Ευρυπίδης Γαραντούδης, fractal, 27/06/2023

«Ασύμπτωτη η ποίηση / αποκομμένη αντηχεί το σώμα / έξω απ’ το σώμα του…»
ένας στίχος από τη νέα ποιητική συλλογή της Ευτυχίας – Αλεξάνδρας Λουκίδου "Ο θυρωρός των ημερών", μια από τις αμέτρητες ποιητικές αναφορές που εντοπίζονται ως αίνιγμα προς επίλυση, σε αυτό το εξαιρετικά πλούσιο σε κοιτάσματα σκέψης βιβλίο. Ένας στίχος που λειτούργησε και ως έναυσμα για τη διερεύνηση της έννοιας του σώματος, όπως εντοπίζεται με διαφορετικές μορφές, στην πρόσφατη κατάθεσή της. Μια αποκρυπτογράφηση των σημαινόντων της ποιητικής της γλώσσας θα επιχειρηθεί εδώ, ως ανάγνωση, παράλληλη της ψυχαναλυτικής διαδικασίας, ενός υποθετικού υποκειμένου του ασυνειδήτου.
Ολυμπία Χατζοπούλου, fractal, 26/04/2023 

Η επίσκεψη σε κάθε σκηνή του ποιητικού χώρου της Ευτυχίας-Αλεξάνδρας Λουκίδου είναι και μια αδιαμφισβήτητη νοητική και συναισθηματική εμπλοκή. Μια διαρκώς παλλόμενη εντύπωση καταγράφεται στον λευκό χάρτη της ψυχής του αναγνωστικού υποκειμένου, που συνδιαμορφώνεται με την εξέλιξη των προσώπων στο διάβα της ποιητικής φανέρωσης. Η μέθεξη, όμως, ακολουθεί μια καμπύλη κίνηση, όπως αυτή της αιώρησης σε μια κούνια ή σε μια τραμπάλα. Η ποιήτρια έτσι μας αφήνει να βυθιστούμε στον λαβύρινθο της σκέψης και του συναισθήματος μόνο τόσο, ώστε να αποφύγουμε το αίσθημα της ψυχικής δυσφορίας και του αδιέξοδου. Σκοπός να μας εμβαπτίσει, να μας γνωρίσει τα αφανέρωτα, αυτά που δύσκολα μπορούν να ειπωθούν, κι έπειτα να μας φέρει ξανά στην επιφάνεια του ιστορικού μας παρόντος. Όπως ένα κινηματογραφικό φιλμ νουάρ που γυρίζεται αριστοτεχνικά αφήνοντας στο τέλος το αίσθημα του ανεκπλήρωτου.
Αντωνία Νικολάου Ματσίγκου, diastixo, 17/03/2023

- Τι δηλώνει ο τίτλος Ο θυρωρός των ημερών;
- Ο θυρωρός, αυτή η ταπεινή φαινομενικά φιγούρα που πλέον εκλείπει από το αστικό κέντρο, φέρει το βάρος ενός συμβολισμού πολύπλευρα επίκαιρου. Η κλασική ερώτηση: «Πού πάτε, κύριε;» που ακουγόταν από τον «προστάτη» της εισόδου, εξακτινώνει σημασιολογικές αναγνώσεις για το ζήτημα της ελευθερίας, της απλότητας, της δικαιωματικής και αδιαπραγμάτευτης πρόσβασης στο πεδίο των επιλογών. Η υποχρέωσή μας να αναφερόμαστε σε κάποιον ενδιάμεσο που κρίνει, επιλέγει και αποφασίζει για εμάς ανακινεί το ζήτημα της διαμεσολάβησης ανάμεσα στο έξω, το μέσα και το παραμέσα. Κάθε μορφή εξουσίας, βέβαια, στο όνομα της προστασίας μας αναλαμβάνει αυτόν τον ρόλο του «φρουρού» που επιτρέπει ή απαγορεύει την έξοδο στον ανοιχτό ορίζοντα. Για εμένα προσωπικά εκτός από την αδιαφιλονίκητη εξουσία του φόβου που εξυφαίνεται γύρω μας, υπάρχει και μια άλλη ακόμα μεγαλύτερη, στην οποία μάλιστα ουδέποτε επί της ουσίας αντιστεκόμαστε. Αναφέρομαι στην εξουσία του ίδιου του θανάτου, που απαγορεύει την πρόσβασή μας στη διάρκεια ξεγελώντας μας με την παροχή ενός αριθμού ημερών που ενοικούν σε ορισμένα χρόνια, με τα οποία μάλιστα θα πρέπει να συμβιβαστούμε και να είμαστε και ικανοποιημένοι.
Συνέντευξη  στον Ελπιδοφόρο Ιντζέμπελη, diastixo, 01/03/2023

«Ο θυρωρός των ημερών» με τα λεκτικά εργαλεία του μας δείχνει την αλήθεια της εποχής μας και κυρίως την προσωπική μας μετά την πανδημία. Ένας νέος κόσμος βρίσκεται μπροστά μας εύθραυστος και άγνωστος και σαν την  αλεπού του Μικρού πρίγκιπα καλούμαστε να διασχίζουμε «άγνωστες λεωφόρους» όπως αναφέρει  στο ποίημα «Έξοδος».
Βρέφη και νεοσσοί αναπνοών τη συνοδεύουν
στη θριαμβευτική της είσοδο στη μόνη αδιαπραγμάτευτη περιοχή της υφηλίου
την άδεια αγκαλιά. (σελ.65)
και
«Η ρυθμική της γλώσσας μόλις ξεκίνησε ν’ απλώνεται  απ’ το σαλόνι στα δωμάτια.
Πιο μεταδοτική από κάθε πανδημία» (σελ. 88)
Μαρία Λιάκου, fractal, 28/02/2023