ΛΥΚΟΧΑΒΙΑ

11.00€ 9.35€

Βραβευμένο Συγγραφέας: ΜΠΑΡΜΠΑΤΣΗΣ, ΚΩΣΤΑΣ
Έτος έκδοσης: 2022
ISBN: 978-960-04-5262-4
ΣΕΛ.: 184
Σχήμα: 14 Χ 20,6
Βάρος: 283.00 γραμ.
Μαλακό εξώφυλλο
Βραβείο: Στη βραχεία λίστα υποψηφιοτήτων για το βραβείο «ΜΕΝΗ ΚΟΥΜΑΝΤΑΡΕΑ» 2023, της Εταιρείας Συγγραφέων | Στις Μικρές Λίστες του «Αναγνώστη», για τα Βραβεία 2023, στην κατηγορία ΠΡΩΤΟΕΜΦΑΝΙΖΟΜΕΝΟΙ στην Πεζογραφία | Στις βραχείες λίστες των λογοτεχνικών βραβείων,

Αγοράστε το βιβλίο σε μορφή audio

Στη βραχεία λίστα
των ΚΡΑΤΙΚΩΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΩΝ ΒΡΑΒΕΙΩΝ
στην κατηγορία Διήγημα - Νουβέλα, 2023

Στη βραχεία λίστα υποψηφιοτήτων για το βραβείο
«ΜΕΝΗ ΚΟΥΜΑΝΤΑΡΕΑ» 2023, της Εταιρείας Συγγραφέων.

Στις Μικρές Λίστες του «Αναγνώστη», για τα Βραβεία 2023,
στην κατηγορία ΠΡΩΤΟΕΜΦΑΝΙΖΟΜΕΝΟΙ στην Πεζογραφία

Στις βραχείες λίστες των λογοτεχνικών βραβείων,
της  ΕΤΑΙΡΙΑΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
για εκδοθέντα βιβλία το 2022,
στην κατηγορία ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ

«Θα φύγω, ξάδερφε», έλεγε και ξανάλεγε ο Πάνος, μπας και τελικά το έπαιρνε απόφαση και γύριζε στο χωριό.

Σπάραζε όλη μέρα η Σεβαστή, ζητώντας να της φέρουν πίσω τον Ζαχαρία. Τον πατέρα του παιδιού που είχε στην κοιλιά.
Μόνο το λύκο είχε για παρέα ο Τσίλιας στο λόγγο. Κι ό,τι κι αν έλεγαν οι άλλοι, δε θα άφηνε κανέναν να τον πάρει από κοντά του.
Ο Λευτέρης, λοχαγός στο αλβανικό μέτωπο, είχε υποσχεθεί πως ακόμη κι ένας φαντάρος να έμενε ζωντανός, θα τον πήγαινε στον τόπο του.
Είκοσι τόσα χρόνια βολοδέρνει στα λεωφορεία η Γιωργία, ξεροσταλιάζοντας για μια κουβέντα, για ένα βλέμμα του Κωσταντή.
Βροντερά γέλαγε ο Λόλος. Και κάθε που τον άκουγαν οι καλιακούδες, παράταγαν τις καλαμποκιές και πέταγαν τρομαγμένες μακριά.

Έξι ιστορίες για την απώλεια. Την απώλεια των συναισθημάτων, της λογικής, της ίδιας της ζωής. Κυρίαρχο σκηνικό η Αιτωλοακαρνανία και η Ήπειρος κατά τη διάρκεια του πολέμου, της Κατοχής, του Εμφυλίου, της μετανάστευσης. Άνθρωποι εύθραυστοι που, αδυνατώντας να αντιμετωπίσουν τη σκληρότητα που τους περιβάλλει, βλέπουν ως μόνη διέξοδο τη φυγή.


ΚΡΙΤΙΚΕΣ - ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ - ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Τι κάνεις, όμως, όταν διαβάζεις ένα βιβλίο που σε συναρπάζει, που σε ταξιδεύει, που σου αλλάζει τη διάθεση; Χαβώνεσαι, όπως θα έλεγε ο Κώστας Μπαρμπάτσης. Γιατί η σιωπή είναι ο ανώτερος βαθμός σεβασμού στην τέχνη. Και κλαις. Γιατί η συγκίνηση που εκδηλώνεται σωματικά είναι ο ανώτατος βαθμός σεβασμού στην τέχνη. Κι αυτό μου συνέβη πριν από ένα περίπου χρόνο με τη «Λυκοχαβιά και άλλες ιστορίες» του Κώστα Μπαρμπάτση. Και τώρα είμαι αναγκασμένος να κάνω τη σιωπή και την συγκίνηση λόγο, δηλαδή να περάσω για άλλη μια φορά το δράμα του φιλολόγου, παρότι στη σύνταξη: να ταξιδέψω με το λόγο στο μύθο, να επιβιβαστώ στη ναυαρχίδα της επιστημοσύνης, για να παρατηρήσω – όσο και όπως μπορέσω- τη μαγική φελούκα της λογοτεχνίας.
Γιώργος Φράγκογλου, O Αναγνώστης, 10/11/2023

Ο συγγραφέας στις ιστορίες του σκύβει με τρυφερότητα πάνω από τους αδύναμους, πάνω από τις γυναίκες, τα παιδιά, τα ζώα, τους ανθρώπους με ψυχικά προβλήματα, εκείνους που αντιμετωπίζουν ηθικά διλήμματα και δείχνουν συμπόνια απέναντι σε κάθε πλάσμα της οικουμένης. Ίσως γι’ αυτό τελειώνοντας το βιβλίο, νιώθουμε σαν να έχει συντελεστεί ένα θαύμα· επειδή οι ιστορίες έχουν μπει στην καρδιά μας και μας έχουν κινητοποιήσει συναισθηματικά. Γιατί τελικά έχουν το χάρισμα να μην απευθύνονται μόνο στο συλλογικό συνειδητό, αλλά και στο συλλογικό ασυνείδητο. Κι έτσι εμείς γινόμαστε άνθρωποι που κοιτούν την Ιστορία τους με πιο καθαρό βλέμμα και ίσως, με κάποιο τρόπο, την ξαναγράφουν.
Αλέκα Πλακονούρη, περι ου, 10/06/2023 

Μερικές φορές ένα νέο βιβλίο, όχι απλώς ταράζει τα αναγνωστικά νερά, αλλά κυριολεκτικά εκρήγνυται στο εκδοτικό τοπίο, αναγκάζοντας τους πάντες να το προσέξουν. Αυτό ακριβώς συνέβη με τη "Λυκοχαβιά", η οποία, όπως προκύπτει από τα συμφραζόμενα, είναι η προβιά, το τομάρι του λύκου στη ντοπιολαλιά της Δυτικής Ελλάδας. Γιατί έγραψε σ’ αυτό το γλωσσικό ιδίωμα ο Μπαρμπάτσης; Γιατί, όπως λέει ο ίδιος, έτσι μιλούν οι ήρωές του – και γιατί  "η επιλογή της συγκεκριμένης ιδιολέκτου ήταν για μένα πάνω απ’ όλα θέμα αρχής και κυρίως εντιμότητας".
Συνέντευξη στον Παύλο Μεθενίτη, Αθηνόραμα, 20/02/2023 

Ως προς τον τρόπο, ως προς το «πώς» σε αυτό το βιβλίο, η λέξη κλειδί είναι η προφορικότητα. Και τα έξι διηγήματα αναδεικνύουν ένα πολύ ζωντανό και πειστικό ιδίωμα που δεν ξεχνιέται. Ο λόγος της αφήγησης βγαίνει βαθιά μέσα από το σώμα των αφηγητών, αυθεντικός, χωρίς προσποίηση καμιά. Τα δεδομένα, τόπος, χρόνος, ονόματα, πρόσωπα και περιγραφές δίνονται, εννοείται, αλλά στο πλαίσιο ενός λόγου χειμαρρώδους που διανθίζεται από την επίκληση της άποψης των αφηγητών. Λέξεις συχνά περικομμένες όπως υπαγορεύει το ιδίωμα, άλλες φορές άγνωστες στην στάνταρτ νεοελληνική, το νόημα των οποίων αβίαστα προκύπτει από το συγκείμενο, περάσματα από τον αόριστο της αφήγησης στον ιστορικό ενεστώτα όταν η συγκίνηση είναι μεγάλη και η ταχύτητα των εξελίξεων αυξάνεται, ρητορικές ερωτήσεις, διάλογοι πειστικά ενσωματωμένοι στην καθεαυτήν αφήγηση.
Αλεξάνδρα Ιωαννίδου, H Εποχή, 08/01/2023

Τα πολύ συγκινητικά διηγήματα του Κώστα Μπαρμπάτση έχουν και είναι βαθιά εμποτισμένα με άρωμα της Ελλάδας του ‘40, με άρωμα της Ελλάδας της προκοπής μα και της αδυναμίας των ανθρώπων της να ξεφύγουν από τα δεινά των χαρακτήρων τους, με άρωμα σκληρής υπαίθρου, με άρωμα τόπων κακοτράχαλων και άξενων, με άρωμα της απώλειας, με άρωμα θανάτου, όπου ρεαλισμός και διεισδυτική καταγραφή νοοτροπιών, αντιλήψεων και συμπεριφορών, μας φέρνει δάκρυα στα μάτια.
Έξι ιστορίες που αφορούν την μνήμη, την απώλεια των συναισθημάτων, της λογικής, της ίδιας της ζωής και έχουν σαν ήρωες ανθρώπους εύθραυστους, αδύναμους, ψυχικά ευάλωτους που, αδυνατώντας να αντιμετωπίσουν τη σκληρότητα που τους περιβάλλει επιλέγουν τη φυγή.

Κώστας Τραχανάς, fractal, 01/11/2022

Αυτό είναι το πρώτο βιβλίο του γεννημένου στο Αγρίνιο και κατοίκου Θεσσαλονίκης Κώστα Μπαρμπάτση. Αναμφισβήτητα εμφανίζεται σαν νέος συγγραφέας με ταλέντο και με ιδιαίτερη άποψη πάνω στους χαρακτήρες και τα κείμενα του. Περιμένω τη συνέχεια και σε επόμενα βιβλία. 
Βασίλειος Δρόλιας, εφημ. Τα Νέα, 29/10/2022

Ο Μπαρμπάτσης δεν πάσχει από νοσταλγία, δεν επιθυμεί να «πουλήσει» φολκλόρ και παράδοση, δεν έχει προθέσεις ωραιοποίησης του παρελθόντος αλλά ούτε και του παρόντος. Η συγγραφική μέριμνα δεν αρκείται ωστόσο στη γλώσσα, αλλά εστιάζει και στην ιστορία. Παρότι τα μοτίβα είναι γνώριμα, ο συγγραφέας πετυχαίνει την αβίαστη γέννηση συναισθήματος και τη διατήρηση του αναγνωστικού ενδιαφέροντος, χωρίς να καταφεύγει στην υπερβολή και την επιτήδευση. Ο ανθρώπινος χαρακτήρας των ιστοριών τις ελευθερώνει από το στενό χωροχρονικό καλούπι εντός του οποίου αρχικά χύθηκαν.
Γιάννης Καλογερόπουλος, Εφημερίδα των Συντακτών, 08/10/2022 

Η «Λυκοχαβιά» δεν διαβάζεται σε γρήγορο ρυθμό και θα πρέπει ο αναγνώστης να βυθιστεί μέσα στην ατμόσφαιρά της για να απολαύσει τα λογοτεχνικά περάσματά της, όμως αναντίρρητα το χαρακτηρίζουμε ως μία άξια πρώτη προσπάθεια του συγγραφέα Κώστα Μπαρμπάτση και αναμένουμε τη συνέχεια της πένας του.
Γιώργος Τζιτζικάκης, literature, 06/10/2022

Τι και αν το βιβλίο αυτό είναι το πρώτο του Κώστα Μπαρμπάτση, τα διηγήματά του είναι μια πραγματική εξαιρετική ευκαιρία να γνωρίσουμε την ελληνική λογοτεχνία που όλοι αγαπήσαμε τόσες δεκαετίες και μας πάει πίσω σε εποχές νοσταλγίας και αναμνήσεων, σε εκείνες τις ιστορίες που πηγάζουν από τις εμπειρίες ανθρώπων κυρίως της επαρχίας και τόσο πολύ μας συγκινούν. Εξάλλου, οι εκδόσεις Κέδρος έχουν ιστορία στην ανακάλυψη και προβολή κορυφαίων λογοτεχνών με ένα αξιοζήλευτο λογοτεχνικό θησαυροφυλάκιο που κανέναν δεν αφήνει παραπονεμένο. Τα διηγήματα του Μπαρμπάτση έχουν και είναι βαθιά εμποτισμένα με άρωμα Ελλάδας, άρωμα υπαίθρου, ένα άρωμα νοσταλγίας από εικόνες και ανθρώπους που διαφέρουν πολύ από τους σημερινούς ως προς τις συνήθειες και τα βιώματά τους. Διαμορφώνεται με την γραφή του ένα μοναδικό πλαίσιο όπου αναδύεται η Ελλάδα της προκοπής μα και της αδυναμίας των ανθρώπων της να ξεφύγουν από τα δεινά των χαρακτήρων τους.
Γιάννης Αντωνιάδης, Cutlure Now, 07/09/2022

Όλα τα διηγήματα χαρακτηρίζονται από έντονη προφορικότητα. Ενδεχομένως, κάποιους να τους φανεί περίεργη η χρήση ντοπιολαλιάς και ιδιωματισμού του συγγραφέα αλλά προσωπικά με ενέταξε ακόμα περισσότερο στο κλίμα και δεν με ενόχλησε καθόλου. Θεωρώ πως ο κύριος Μπαρμπάτσης έχει ταλέντο και μέλλον μπροστά του. Με μια απλή, λιττή και κοφτή πρόταση καταφέρνει να σε ταρακουνήσει, αφήνοντας σε ανήμπορο να αντιδράσεις. Πραγματικά, κάποιες φράσεις που χρησιμοποίησε ήταν σαν μαχαιριά κατευθείαν στην καρδιά. Αξίζει να αναφέρω πως τουλάχιστον τις τέσσερις από τις έξι ιστορίες δεν θα τις ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου (χωρίς υπερβολές). Τόσο δυνατές ήταν.
Γιώργος Βαννός, stories music and thoughts, 30/08/2022

Η πρώτη σελίδα ενός βιβλίου είναι σαν την πρώτη ανάσα. Η αυλαία της ζωής ανυψώνεται ο αέρας κυκλοφορεί με δύναμη στα πνευμόνια, το φως εισβάλει στις κόγχες των ματιών κι ένας καινούριος κόσμος αποκαλύπτεται. Ο κόσμος που αποκαλύπτει από τις πρώτες κιόλας γραμμές ο συγγραφέας Κώστας Μπαρμπάτσης, στην συλλογή διηγημάτων «Λυκοχαβιά» δεν σε αφήνει να το καλοσκεφτείς. Σε παίρνει από τα μούτρα και σε καλεί να τον ακολουθήσεις ή όχι.
Ελένη Καρακατσάνη, fractal, 23/08/2022

Τη συλλογή του Μπαρμπάτση -σημειωτέον ότι μιλάμε για πρωτόλειο κι αν ήταν έτσι τα  πρωτόλεια θα είχαμε άλλης κλάσης σημερινή ελληνική λογοτεχνία-, αποτελούν έξι πυκνές στην πλοκή αφηγήσεις που καθεμιά έχει δικό της ξεχωριστό λόγο αναγνωστικής ύπαρξης και όλες μαζί ,αν τις σουμάρει κάποιος λόγω της ιστορικής/κοινωνικής/θεματικής τους συνάφειας, ίσως και να μην είναι ασεβές προς τον μόχθο του συγγραφέα το να τις διαβάσει ως ένα ιδιότυπο σπονδυλωτό μυθιστόρημα, ακόμα και αν αυτό δεν διαβαστεί γραμμικά αλλά κορτασαρικά, όπως φαγώθηκα να λέω πιο πάνω. Όπως και να την χαρακτηρίσεις τη συλλογή δεν έχει σημασία η ειδολογική ετικέτα εδώ, καμιά χρεία φιλολογικής ανατομίας δεν υφίσταται. Σημασία έχουν δύο πράγματα, το ότι καταγράφεται η γλώσσα -που δεν ξέρω αν και για πόσο ακόμα, από ποιους ακριβώς και πόσο αλλαγμένη μιλιέται και τώρα-, και το ότι ξαναμπαίνουν σε πρώτο πλάνο τραχιά πολιτικά/ιστορικά γεγονότα.
Βιβή Γ., Λέσχη Ανάγνωσης του Degas, 20/8/2022

Ο Μπαρμπάτσης, έτσι, καταφέρνει πρώτα και κύρια να κερδίσει τον αναγνώστη που διαβάζει γιατί επιθυμεί να ανακαλύψει πού πηγαίνει η ιστορία, και όχι αν και πώς ελλοχεύουν δεύτερες αναγνώσεις και βαθύτερα νοήματα• τον αναγνώστη που διαβάζει και δεν αποζητά επιχειρήματα που θα πείσουν, πρωτίστως εκείνον, αν αυτό που διαβάζει είναι καλό ή όχι. Προσφέρει έτσι κάτι που σπανίζει: ένα μονομπλόκ αφηγηματικότητας• μια αναγνωστική επιφάνεια που στραφταλίζει αποκρύπτοντας εντέχνως τις ραφές της και αναδεικνύοντας τις αρετές της δουλειάς αλλά και του ταλέντου. Είθε ο Κώστας Μπαρμπάτσης να συνεχίσει να μιλάει λιτά και να λέει πολλά.
Αλέξανδρος Ζωγραφάκης, Ιστός, 20/08/2022

Θα έλεγα ότι μία από τις σημαντικότερες και διαχρονικότερες αιτίες που οδηγεί στη φυγή, με την κυριολεκτική έννοια του όρου, είναι ο πόλεμος. Από εκεί και πέρα πολλές οι αιτίες. Μια ερωτική ματαίωση, το αδιέξοδο ενός γάμου, μιας σχέσης, η διαφορετικότητα ή οι ιδιαιτερότητες που μπορεί να έχει κανείς. Ολα αυτά, ανάλογα βέβαια και με την ιδιοσυγκρασία του καθενός, μπορούν να σε οδηγήσουν στη «φυγή».
Συνέντευξη στη στήλη "500 λέξεις", Ένθετο "Τέχνες και γράμματα" (Επιμέλεια Αλεξάνδρα Σκαράκη) - Καθημερινή, 03/08/2022

Καλογραμμένη συλλογή με πειστικές πινελιές. Αναδεικνύει τον θάνατο, την απώλεια, τον φόνο μέσα στο πλαίσιο μιας αναίτιας συχνά, φυσικής, ενστικτώδους, όσο και απάνθρωπης συμπεριφοράς, σαν η ζωή στις προνεωτερικές κοινωνίες να είναι ζούγκλα και μάχη μαζί.
Γιώργος Περαντωνάκης, bookpress, 29/07/2022

Ο Κώστας Μπαρμπάτσης γράφει στη "Λυκοχαβιά" (εκδ. Κέδρος) έξι ιστορίες εμπνευσμένες από την ελληνική ιστορία, με χαρακτηριστική τη χρήση της ντοπιολαλιάς - απόλαυση να το ακούς, αν μη τι άλλο. 
Άθως Δημουλάς, Περιοδικό Κ της Καθημερινής, 24/07/2022

Άνθρωποι εύθραυστοι που, αδυνατώντας να αντιμετωπίσουν τη σκληρότητα που τους περιβάλλει, βλέπουν ως μόνη διέξοδο τη φυγή. «Η Λυκοχαβιά του εξαίρετου πεζογράφου Μπαρμπάτση δεν είναι εύκολη αναγνωστική εμπειρία, είναι όμως μοναδική» 
Χαριτίνη Μαλισσοβα, Εφημ. Θεσσαλία, 17/07/2022

Λιτός στην αφήγησή του ο συγγραφέας. Με αίσθηση του μέτρου, αποφεύγει το περιττό, χωρίς λεκτικούς ακκισμούς, γεγονός που κάνει τον τόνο συγκρατημένο παρά το δραματικό στοιχείο του θανάτου που κυκλώνει διαρκώς τα πρόσωπα. Συγκινεί, αλλά δεν εκβιάζει τη συγκίνηση του αναγνώστη με μελοδραματισμούς. ("Κι όπως γύρισε πλάτη να το τυλίξει [το δαχτυλίδι], πλησίασε αργά από πίσω ο Λευτέρης. Πλησίασε και βάζοντάς του την κάννη στον σβέρκο, πάτησε τη σκανδάλη και τον άφησε εκεί. Στον τόπο του", σ. 128). Το μεγάλο προτέρημα του βιβλίου είναι το πλάσιμο των χαρακτήρων με υλικά παραδοσιακά και σύγχρονα. Ο Λώλος, ο Λευτέρης, ο μετανάστης-βοσκός, η Σεβαστή, ο Τσίλιας είναι μεν μυθοπλαστικές κατασκευές αλλά με τέτοιο εκτόπισμα που "ζουν" και έξω από τις γραμμές του βιβλίου. Αποτελούν, σύμφωνα με την έκφραση του Seymour Chatman, αυτόνομα και ανοιχτά όντα, ικανά να μας "στοιχειώνουν" ακόμη και μετά το πέρας της ανάγνωσης.
Δημήτρης Χριστόπουλος, 13/07/2022

Πρόσεξα με πολύ ενδιαφέρον τη συλλογή διηγημάτων Η λυκοχαβιά του Κώστα Μπαρμπάτση από τις εκδόσεις Κέδρος. Τα διηγήματα, με έντονη προφορικότητα, είναι γραμμένα στο ιδίωμα της Ηπείρου (ή του Ξηρόμερου), κάτι που λειτουργεί πολύ θετικά, με ιστορίες από Κατοχή, Εμφύλιο και τη μετανάστευση των πρώτων μεταπολεμικών δεκαετιών.
Νίκος Σαραντάκος, 11/07/2022 

Η "Λυκοχαβιά" του εξαίρετου πεζογράφου Μπαρμπάτση δεν είναι εύκολη αναγνωστική εμπειρία, είναι όμως μοναδική. Σε καμία περίπτωση δεν μπορεί κανείς (πόσο μάλλον μια κριτική που ψάχνει πράγματα και πέρα από τα προφανή), να περιγράψει με λίγες γραμμές το ζουμί ενός διηγήματος, ενώ αντίθετα μια τεράστια ατμοσφαιρική και υφολογική καταιγίδα προσδίδει μια πέρα από τα αναμενόμενα και ψυχολογική αλλά και συναισθηματική βαρύτητα, τόση ώστε ακόμη και η συγκίνηση, πέρα από τα λόγια που αυθόρμητα βγαίνουν από το στόμα μας, να είναι μέσα σε αυτό το μπρα ντε φερ ανάμεσα στον δημιουργό και τον δέκτη.
Χρίστος Παπαγεωργίου, diastixo, 01/07/2022

Ποιος είναι ο Κώστας Μπαρμπάτσης με διδακτορικό στην εκπαιδευτική τεχνολογία και στα πολυμεσικά τρισδιάστατα εικονικά περιβάλλοντα, που με το πρώτο του κιόλας βιβλίο του, τη «Λυκοχαβιά» (εκδ. Κέδρος) μας συγκινεί; Έξι ιστορίες που αφορούν την απώλεια των συναισθημάτων, της λογικής, της ίδιας της ζωής στήνονται με σκηνικό την Αιτωλοακαρνανία και την Ήπειρο του πολέμου, της Κατοχής, του Εμφυλίου, της μετανάστευσης και ήρωες ανθρώπους εύθραυστους, αδύναμους που επιλέγουν τη φυγή. Ποιοι είναι όμως αυτοί οι άνθρωποι, υπήρξαν ή είναι αποκύημα της φαντασίας του καθηγητή πληροφορικής; Από πού ξεπήδησαν αυτές οι ιστορίες και τι σημαίνει άραγε λυκοχαβιά; Για όλα αυτά μιλήσαμε με τον συγγραφέα ζητώντας του να μας βάλει πιο μέσα στην ιστορία του.
Ευτέρπη Μουζακίτη, Athens Voice, 29/06/2022

Τα αγάπησα όλα τα διηγήματα και δεν μπόρεσα να ξεχωρίσω κανένα. Η προφορική σχεδόν γραφή μού δημιουργούσε συνέχεια εικόνες, οι ιδιωματισμοί χρησιμοποιήθηκαν άψογα κι εντάχθηκαν αρμονικά στα κείμενα, αν και ίσως η άφθονη χρήση τους ξενίσει κάποιους αναγνώστες, το περιεχόμενο των κειμένων δεν είχε καμία ωραιότητα και παρουσίαζε τα γεγονότα όπως έγιναν, αντικειμενικά και σχεδόν αποστασιοποιημένα, κάτι που με βοήθησε να νιώσω καλύτερα τα συναισθήματα των χαρακτήρων και να κατανοήσω τον τρόπο αντίδρασής τους σε δύσκολες και στενόχωρες συνθήκες. Η γραφή καταφέρνει να αφήσει το προσωπικό της σημάδι στα κείμενα και να μην τα παραθέσει χωρίς καθοδήγηση και όρια, ένα γνώρισμα που δύσκολα συναντάμε σε τέτοιες περιπτώσεις, μιας κι ο συγγραφέας εύκολα θα μπορούσε είτε να παρασυρθεί και να δημιουργήσει ακατανόητες εξελίξεις είτε να εντάξει αταίριαστες περιγραφές και ασύμβατο λεξιλόγιο με την εποχή και τον τόπο. «Λυκοχαβιά», πόνος, δυσκολίες, Ήπειρος.
Πάνος Τουρλής, vivliokritikes, 31/05/2022
 

ΜΠΑΡΜΠΑΤΣΗΣ, ΚΩΣΤΑΣ

Ο Κώστας Μπαρμπάτσης γεννήθηκε στο Αγρίνιο. Εδώ και πολλά χρόνια ζει στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε Εφαρμοσμένη Πληροφορική στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας. Είναι κάτοχος μεταπτυχιακού και διδακτορικού διπλώματος με ειδίκευση στην εκπαιδευτική τεχνολογία και στα πολυμεσικά τρισδιάστατα εικονικά περιβάλλοντα. ...περισσότερα