ΜΙΣΗ ΚΑΡΔΙΑ

Ένας άντρας ανακαλύπτει τυχαία, σε μια φωτογραφία, κάποιον με τον οποίο μοιάζουν σαν δυο σταγόνες νερό, έναν πραγματικό σωσία του. Ξεκινάει την αναζήτησή του, ψάχνοντας για μια λογική εξήγηση σ’ αυτό το μυστήριο. Τι μπορεί να συμβαίνει; Ποια μυστικά κρύβονται πίσω από αυτή την παράξενη ιστορία;

Ένα μυθιστόρημα για τις πιο κρυφές μας επιθυμίες, για όσα δεν τολμάμε να ομολογήσουμε ούτε στον ίδιο μας τον εαυτό. Ένα παιχνίδι με την ίδια τη ζωή, που κυλάει με τους δικούς της ρυθμούς μπροστά απ’ τα έκπληκτα μάτια μας.

ΚΡΙΤΙΚΕΣ - ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ - ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Το νέο μυθιστόρημα του Δημήτρη Σωτάκη είναι ένα από τα πλέον ευκολοδιάβαστα της φετινής εγχώριας βιβλιοπαραγωγής. Ο συγγραφέας σε κερδίζει από την πρώτη σελίδα, ξετυλίγοντας ένα βιβλίο για όλες εκείνες τις ανομολόγητες επιθυμίες που μας ακολουθούν σιωπηλές σχεδόν όλη μας τη ζωή. Όσο αυτές μας ακολουθούν ξοπίσω μας σαν σκιές, η ζωή περνά, τα χρόνια σβήνουν σαν κεριά κι εμείς καλούμαστε να ζήσουμε με το πλέον βασανιστικό ερώτημα του τι θα γινόταν αν; Με ισόποση δόση χιούμορ και ζεστασιάς ο Σωτάκης κερδίζει το στοίχημα με τη Μισή Καρδιά χαρίζοντάς μας ένα εξαιρετικό μα και γλυκόπικρο βιβλίο.
Σπύρος Σμυρνής, In2Life, 27/09/2022

Ο πεζογράφος Σωτάκης αποτελεί μια ιδιαίτερη περίπτωση για τα σύγχρονα ελληνικά γράμματα, καθώς ενώ επεξεργάζεται θέματα ενίοτε φανταστικά (όχι του στιλ του μαγικού ρεαλισμού, αλλά περισσότερο του λαϊκού παραμυθιού –του αστικού επίσης–, καθώς κινητοποιεί ξεχασμένες ή όχι πνευματικές και κοινωνικές μας δυνάμεις), στην ουσία εκπέμπει μια άκρως πραγματιστική δυναμική, η οποία γίνεται άμεσα αντιληπτή, η οποία ερμηνεύεται στο λεπτό και έτσι το μόνο που μας απομένει διατρέχοντας ευχάριστα τις σελίδες των βιβλίων του είναι η έκπληξη στο φινάλε, η έξοδος που μπορεί να είναι είτε τραυματική, είτε τρομακτική, είτε δραματική, είτε όπως εδώ αναποφάσιστη, πάντως χαρακτηριστική των προθέσεών του. Έχοντας διαβάσει ολόκληρο το έργο του μπορώ αβίαστα να πω πως εδώ και χρόνια δεν κάνει την παραμικρή έκπτωση στην ποιότητα και τη μυθιστορηματική αλλά και τη γλωσσική, και έτσι απολαμβάνουμε τα έργα του με τεράστιο ενδιαφέρον. Μου έρχονται για παράδειγμα στο μυαλό τα Η ανάσταση του Μάικλ Τζάκσον, Το θαύμα της αναπνοής, Ο κανίβαλος που έφαγε έναν Ρουμάνο ή Ο μεγάλος υπηρέτης, και άλλα τα οποία τροχοδρόμησε στις ίδιες ράγες, εκπέμποντας το καθένα ένα μήνυμα κοινωνικού περιεχομένου και υπαρξιακών δρόμων.
Χρίστος Παπαγεωργίου, diastixo, 16/09/2022 

Στο ιδιόμορφο και με εμφανείς καφκικές συγγένειες «Σωτάκειο σύμπαν» κυριαρχούν τα παράδοξα που φέρνουν στο φως καλά κρυμμένες και μερικές φορές πικρές αλήθειες για τον εαυτό μας, με τρόπο παιγνιώδη. Στο τέλος όμως δεν βλέπουμε τον συγγραφέα να μας «κουνάει το δάχτυλο» με επίπληξη, αλλά να μας κλείνει το μάτι συνωμοτικά και παιχνιδιάρικα σαν μικρό παιδί που έχει κάνει αταξία και το ξέρει….
Συνέντευξη στην Ελπίδα Πασαμιχάλη, bookbar, 29/07/2022 

Εξαιρετικός συγγραφέας ο Δημήτρης Σωτάκης, μας έχει δώσει σπουδαία δείγματα δουλειάς. Μετά τα μυθιστορήματα «Η πράσινη πόρτα» (2002), «Η παραφωνία» (2005), «Ο Άνθρωπος Καλαμπόκι» (2007), «Το θαύμα της αναπνοής» (2009), «Ο θάνατος των ανθρώπων» (2012), «Η ανάσταση του Μάικλ Τζάκσον» (2014), «Η ιστορία ενός σούπερ μάρκετ» (2015), «Ο κανίβαλος που έφαγε έναν Ρουμάνο» (2017), «Ο μεγάλος υπηρέτης» (2019), για το παράλογο της ζωής, τον σκοτεινό εαυτό, τον αόρατο εχθρό, τον σύγχρονο κανιβαλισμό, την υπερκατανάλωση που μας πνίγει και το όνειρο της ευμάρειας που δεν μας χαρίζει, ωστόσο, καμία ευτυχία, τώρα και στη «Μισή καρδιά» (2022), ένα μυθιστόρημα για τις πιο κρυφές μας επιθυμίες, για τον προδομένο νεανικό μας εαυτό, για τα όνειρα και τα σχέδια που εγκαταλείψαμε διαχωρίζοντας την ζωή μας στην πραγματικότητα που δεν μας αντιπροσωπεύει, και στο όνειρο που σκοτώσαμε ως ασύμβατο με την πραγματική ζωή.
Ελένη Γκίκα, fractal, 20/07/2022

Από τον Ντοστογιέφσκι έως τον Πολ Όστερ, η διπλοτυπία ως υπαρξιακή υπόθεση έχει δώσει στη λογοτεχνία αξιόλογα έργα. Ο Δημήτρης Σωτάκης, με τη γνωστή του ικανότητα να κάνει το ανοίκειο τόσο προσφιλές, μεταφέρει την «περιπέτεια» ενός άντρα που ανακαλύπτει σε μια φωτογραφία τον ίδιο του τον εαυτό στο σώμα ενός άλλου. Ξεκινάει να τον αναζητεί και όπως συμβαίνει πάντα σ’ αυτές τις περιπτώσεις, αυτό που ανακαλύπτει κανείς είναι ο ίδιος του ο εαυτός. Αυτός που είναι βαθιά κλεισμένος μέσα μας και φοβόμαστε να τον φέρουμε στην επιφάνεια. Ένα άκρως δραστικό μυθιστόρημα που σε κρατάει σε αγωνία έως την τελευταία σελίδα.
Διονύσης Μαρίνος, Andro.gr, 18/07/2022 

Ο Σωτάκης είναι ένα συγγραφέας με επιρρροές από τον Κάφκα (που κυκλοφορεί σαν "δηλητήριο" στο αίμα του), αλλά και από άλλους, όπως οι Λατινοαμερικάνοι του μαγικού ρεαλισμού, αλλά όλους αυτούς τους έχει μεταβολίσει, καταλήγοντας σε ένα ηχόχρωμα λόγου που συνεπαίρνει τον αναγνώστη. Το βιβλίο δεν βιάζεται να απογειωθεί, αλλά  χωρίς να το καταλάβεις, βρίσκεσαι μαζί του στον αέρα. Η ζωή είναι αγρίως παράξενη, αυτό είναι γεγονός, παράδειγμα ο ίδιος ο συγγραφέας που είναι καθηγητής της κινεζικής γλώσσας, αλλά παρόλο που "δεν αποκτούμε ποτέ αυτό που θέλουμε", θα μπορούσαμε να αφήσουμε τις αυτοκαταστροφικές υστερίες, όπως λέει ο Σωτάκης, ώστε να κερδίσουμε τη γαλήνη,  την ευεξία και την τρυφερή επικοινωνία μεταξύ μας.
Συνέντευξη στον Παύλο Μεθενίτη, Αθηνόραμα, 29/06/2022 

Ο άνθρωπος είναι ένα δυναμικό παρόν, που έχει πραγματώσει τη συγκεκριμένη πορεία του, αλλά συνάμα κουβαλά ανεκπλήρωτα όνειρα, εκκρεμείς ελπίδες, απραγματοποίητες αποφάσεις. Αν όλα αυτά εγκατοικούν μέσα του σαν επίμονα απωθημένα, τότε δεν θα μπορέσει ποτέ να συμβιβάσει τους δύο εαυτούς του και θα τρελαθεί. Αν όμως καταφέρει να «σκοτώσει» αυτά τα σαπρόφυτα ή να τα ξαναφέρει στην επιφάνεια με προοπτικές να τα δρομολογήσει, τότε θα είναι σε θέση να προχωρήσει σ’ αυτόν τον βίο που δεν είναι χειρότερος από τη δυνητική ζωή, αυτήν που ποτέ δεν ευοδώθηκε.
Γιώργος Ν. Περαντωνάκης, BookPress, 02/06/2022