ΝΥΧΤΕΡΙΝΟ ΤΑΧΥΔΡΟΜΕΙΟ

Διεθνές Βραβείο Αραβικής Λογοτεχνίας (IPAF) 2019

Επιστολές προς τη μητέρα, τον πατέρα, τον αδελφό, την ερωμένη, που γράφτηκαν ως πράξη εξομολόγησης, αυτοπροσδιορισμού και εξιλέωσης.

Ανεπίδοτες επιστολές που χάθηκαν στη δίνη του χρόνου, όπως και οι άνθρωποι που τις έγραψαν: μετανάστες, εξόριστοι της ζωής, παραβάτες, άνθρωποι ηττημένοι από τις συνθήκες και τις προσωπικές τους επιλογές, που αναζητούν τον δρόμο της επιστροφής, την πορεία προς τη λύτρωση και τη συγχώρεση, και νοσταλγούν έναν κόσμο που έχει χαθεί οριστικά.

Με γλώσσα ανεπιτήδευτη, λιτή και υπαινικτική η Χόντα Μπαρακάτ θίγει θέματα που αντιμετωπίζει ο σύγχρονος Άραβας, εντός και εκτός των συνόρων της πατρίδας του, χαρακτηριστικά μιας κοινωνίας που πασχίζει να αφήσει πίσω της τα τραύματα του παρελθόντος και να ορθοποδίσει.

ΚΡΙΤΙΚΕΣ - ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ

Hoda Barakat: «Αισθάνομαι άνετα σε όλον τον κόσμο γιατί νιώθω σαν ξένη παντού», 
Συνέντευξη στον Γιάννη Κοντό, πόληΚ, 12/10/2021

Η Hoda Barakat συνέθεσε το βιβλίο «Νυχτερινό ταχυδρομείο» (στα ελληνικά, από εκδόσεις Κέδρος σε μετάφραση Πέρσας Κουμούτση) με μια σειρά από επινοημένες επιστολές προς τη μητέρα, τον πατέρα, τον αδελφό, την ερωμένη, οι οποίες γράφτηκαν ως μια πράξη εξομολόγησης, αυτοπροσδιορισμού και εξιλέωσης. Ο συγγραφέας κάθε γράμματος ανακαλύπτει τυχαία το προηγούμενο και κάπως έτσι χτίζεται η ραχοκοκαλιά αυτής της συλλογής ιστοριών όπου οι επιστολές γίνονται το πρόσχημα για να δώσει η Λιβανέζα λογοτέχνης φωνή σε ένα πλήθος διαφορετικών αφηγητών, γυναικών και αντρών, που αναγκάστηκαν να γίνουν μετανάστες ή πρόσφυγες. Όπως είπε σε πρόσφατη συνέντευξή της η ίδια: «Θέλησα να αφουγκραστώ εκείνα τα εκατομμύρια από περιπλανώμενες ψυχές που δεν μπορούν να μιλήσουν. Την απελπισία τους να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους, ανεξαρτήτως κόστους, ακόμα και αν ξέρουν ότι θα διακυβευτεί η ζωή τους».
Γεωργία Καρκάνη, marie claire, 06/09/2021

Η Μπαρακάτ παίζει με τη γλώσσα, γράφει υπέροχα, δεν αυτολογοκρίνεται, ούτε προσπαθεί να ωραιοποιήσει τη γραφή της αλλά μεταφέρει ρεαλιστικά τις αντίστοιχες εικόνες και κατορθώνει να συμπληρώσει ένα απαιτητικό βιβλίο με το εύρημα της εύρεσης των ανεπίδοτων επιστολών δημιουργώντας ένα ‘’υφαντό’’ συμπτώσεων και συγκυριών που δίνει συνέχεια στην ιστορία της. Ίσως το μοναδικό σημείο που το βιβλίο χάνει κάτι από την συνολική άριστη εικόνα του είναι το γεγονός ότι σε αρκετές στιγμές οι φωνές μοιάζουν ομογενοποιημένες: Οι άντρες καταλήγουν να γράφουν σχεδόν με την ίδια λογική σε όλες τις "αντρικές" επιστολές, οι γυναίκες το ίδιο.
Δημήτρης Καρύδας, fractal, 01/09/2021