Ίσως και να δεις τότε την πόλη

Ίσως και να δεις τότε την πόλη που για σένα ονειρεύτηκα να παίρνει σάρκα κι οστά, να υψώνεται σιωπηλά λιθαράκι λιθαράκι στην ερημιά, μακριά απ’ το σκοτάδι τα τσακάλια τον φόβο την παγωνιά. Ίσως και να δεις τότε την πόλη που για σένα ονειρεύτηκα να συνθλίβει την αθλιότητα, τους μισθοφόρους νομάδες που εφορμούσανε κατά κύματα πάνω μας έφιπποι για χίλιες χιλιάδες χρόνια πολλά, τα όρνια τις ύαινες και τ’ άλλα πτωματοφάγα κτηνά. Ίσως και να δεις τότε σύσσωμο το σώμα της πόλης να ορθώνεται και να προτάσσει τα δόντια στους δράκοντες γυμνά – έρκος πυρίκαυστο η αξιοπρέπεια στη σκοτεινιά. Ο φόβος είναι μια αρρώστια που τρωγαλίζει την καρδιά. Μην πάρεις τούτο τον δρόμο – φέρνει σε μέρη απάνθρωπα, σκληρά. Φώναξε, ούρλιαξε, με νύχια γυμνά χίμα και χτύπα, δάγκωσε το χτήνος στ’ αχαμνά.

ΚΡΙΤΙΚΕΣ - ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ

Μετά "Τα παραμύθια της έρημος" (Κέδρος, 2017), ο Ζήσης Αϊναλής μάς μεταφέρει ξανά στον ίδιο τόπο, θέτοντας όμως αυτή τη φορά ένα νέο πλαίσιο: αν στο προηγούμενο βιβλίο η πορεία του πρωταγωνιστή ήταν από τον κόσμο προς την έρημο, εδώ βρισκόμαστε μπροστά σε έναν διαρκή βηματισμό από την έρημο προς τον κόσμο. Η μονωδία που ηχεί στα αυτιά μας είναι το μοναχικό τραγούδι ενός άντρα, ενός άγνωστου ερημίτη, που ψάλλει τους πόθους του, με πρώτο και κύριο τον πόθο της επιστροφής σε μια αθώα γνώση, σε έναν κόσμο απαλλαγμένο από το βάρος και το σκοτάδι.
Άννα Γρίβα, περιοδικό Θράκα, 15/02/2020
http://www.thraca.gr/2020/02/2019.html

Είναι οι νεκροί μας που στα κόκαλά τους πατάμε τον δρόμο μας. Πιάναμε με την απόχη τις ήττες μας τρέχοντας και βαλσαμώναμε τα φτερά μας. Τις καρφιτσώναμε στα εντομολόγια με σπουδή μελετώντας επιμελώς τα χαρακτηριστικά της παραίτησης. Την επιούσια φυσιολογία της φρίκης. Εγώ τα ονομάτιζα· έλεγα άνοιξη σκαραβαίος φως λαμπρίας. Σου έδειχνα τα έλυτρα, τους κέρκους, τις κεραίες. Εσύ τα μνημόνευες δοξολογώντας και θρηνούσες. Το άνοιγμα των χεριών μου, η στενωπός των δακρύων σου – φαντάσματα στο στέρνο.
athens in a poem, 14/01/2020
https://bit.ly/2IsHWeG