ΣΥΝΤΑΓΜΑ - ΚΑΤ. Ο οδηγός, με αφορμή έναν άστεγο, έναν «βρωμύλο» όπως τον αποκαλεί, που μπαίνει στο λεωφορείο ενώ αυτός κάνει τα πάντα για να τον εμποδίσει, ξεδιπλώνει έναν λόγο παραληρηματικό, σκληρό, κοινότοπο, φοβικό. Έξω, η έρημη, παρακμάζουσα πόλη σιωπηλά τον ακολουθεί.
Κάθε στάση γίνεται πεδίο για νέο παραλήρημα. Επιβάτες, περαστικοί, μουσεία, έργα τέχνης, νοσοκομεία, αθλητικά κέντρα, κινηματογράφοι κι ό,τι άλλο βλέπουν τα μάτια του μπαίνουν στο στόχαστρό του. Μέσα από ελάχιστες χαραματιές μας αφήνει να δούμε τραυματικά ίχνη, πτυχές του εσώτερου εαυτού.
Οι λέξεις ξεχύνονται ποτάμι, χείμαρρος που δεν μπορεί να ελέγξει, και όσο πλησιάζει στο τέρμα αφηνιάζει, ο λόγος γίνεται πιο έξαλλος, ένα κήρυγμα μίσους, τίποτα δεν τον κρατά, παραδίδεται.
Mια νουβέλα για τον φόβο που ποτίζει κάθε έκφανση της ζωής και την απογυμνώνει. Για τον φόβο που κρύβεται πίσω από τη βία, γίνεται η πιο ακραία της μορφή, η πιο ακατανόητη, μπορεί να φτάσει μέχρι την παγωνιά του θανάτου.
ΚΡΙΤΙΚΕΣ - ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
Ανέφερα στην αρχή πως το βιβλίο έχει αυτό το παράδοξο του αλεξικέραυνου. Όταν είσαι κοντά του μπορεί να σε κάψει ή να αποτελέσει μια ασπίδα προστασίας. Γιατί συμβαίνει αυτό; Επειδή μπορεί να αναγνωρίσουμε πολλές από τις δυσκολίες του οδηγού ως δικές μας. Το ζήτημα είναι πώς θα τις ερμηνεύσουμε και πού θα αποδώσουμε τις αιτίες τους. Κινδυνεύουμε να μας καταπιεί η λογική της ηθικής των βεβαιοτήτων του οδηγού και όχι των ερωτημάτων. Τότε θα έχουμε νομιμοποιήσει αυτή την πορεία των σκέψεων του οδηγού προς τον φόνο. Θα έχουμε νομιμοποιήσει τη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου, του Παύλου Φύσσα, τις επιθέσεις σε οτιδήποτε δεν ταιριάζει στον κόσμο μας.
Παναγιώτης Βλάχος, Ο Αναγνώστης, 8/3/20
https://www.oanagnostis.gr/logos-tis-krisis-toy-panagioti-vlachoy/
Η νουβέλα "Σύνταγμα-ΚΑΤ", η οποία κλείνει με τη δανεική τελετουργική λέξη των Ιουδαίων, δηλαδή «αμήν», επιβεβαιώνει την ικανότητα της προαναφερομένης δημιουργού λόγου να οργανώνει επιμελώς τον αντικατοπτρισμό μας στη λίμνη των παθών μας. Κι αυτό ακριβώς το ομοιοπαθητικό κοίταγμα δικαιώνει από την πλευρά του την επιτέλεση του ρηματικού καθήκοντος της Χριστίνας Φραγκεσκάκη.
Γιώργος Βέης, bookpress, 08/03/2020
https://bookpress.gr/kritikes/elliniki-pezografia/fragkeskaki-christina-kedros-suntagma-kat-veis
Ό λόγος του αγκιστρώνεται με πείσμα στο στερεοτυπικό τρίπτυχο: πατρίς, θρησκεία, οικογένεια. Κι ας είναι οι μνήμες οδυνηρές, κι ας έχει τραυματιστεί και προδοθεί στον βίο του και από τα τρία. Αδιάφορη πατρίδα, ανάλγητη εξουσία, αυταρχικός πατέρας, βασανιστική θητεία με καψόνια στα σύνορα, συντηρητική εκκλησία, που κωφεύει στον ανθρώπινο πόνο. Απαξιώνει την πολιτική και μηρυκάζει πειθήνια το εθνικοπατριωτικό αφήγημα με τις ξενοφοβικές ιαχές και τις κορώνες για το αρχαιοελληνικό παρελθόν και ελληνοχριστιανικό παρόν.
Μαρία Μοίρα, Αυγή, 16/2/20
http://avgi-anagnoseis.blogspot.com/2020/02/blog-post_22.html
Το κείμενο της Φραγκεσκάκη είναι κυριολεκτικά “γροθιά στο στομάχι”.
Πόλυ Χατζημανωλάκη, H Αυγή, 11/02/2020
http://www.avgi.gr/article/10976/10700535/to-diko-mas-deleterio
Μια νουβέλα, διά χειρός Χριστίνας Φραγκεσκάκη, για τον φόβο του ανθρώπου που εμφανίζεται, απρόσκλητος κάποιες φορές, σε κάθε πτυχή της ζωής του, που ποτίζει το είναι του, που πηγάζει από κάθε είδους βία. Που μπορεί να οδηγήσει σε ακραίες καταστάσεις, που μπορεί να φτάσει μέχρι και την τρέλα.
Ελένη Κίτσου, diavasame, 15/01/2020
https://www.diavasame.gr/page.aspx?itemID=PPG1385_3503