ΑΝΘΗΔΟΝΙΑ

Τῶν Ἐπιθυμιῶν

ΟΥΡΑΝΟΣ
Ὦ Ἀνθηδονία,
γιὰ νὰ τέρπονται
τὰ πυκινά σου βλέφαρα,
στέκω ἐπὶ πάντων
καταστροφῶν
καὶ ἀναγεννήσεων
κι ἀπαρνοῦμαι
τὴν ἀθανασία.

ΑΝΘΗΔΟΝΙΑ
Μήποτε γυρίσεις
διψασμένος
φυλάττω αἷμα στῶν ἄστρων
τὰ φατνώματα.
Προσδοκῶ καὶ ἐκτινάσσω
διαλλομένη,
τῆς ἀβύσσου τὰ κενὰ
ὑποστρώματα.
Ἐλθέ,
παρακύπτω
καὶ προσφέρομαι
στ’ Οὐρανοῦ
τὰ πληρώματα.

Εἶναι ὁ Χρόνος βουβὸς
καὶ τὸ φῶς μακρινό.
Δίχως ἥλιο δὲν θωρῶ,
μὲ τῶν στίχων τὴν ἁφὴ
διατρέχω ὑπώρεια
τῆς Ποιήσεως τὰ ὑπερῶα.

Ὦ κρυστάλλινοι
τῶν πλανητῶν φαλλοί,
ὦ τῶν ἀνέμων στύση,
ἀπ’ τῶν ἐπιθυμιῶν
τὴ σκόνη ἀναδύομαι.
Λιώνω στοῦ λόγου
τὰ ρυάκια ὁρατή,
ἀπὸ ἔρωτα καὶ θάνατο
θερίζομαι.

ΑΓΓΕΛΟΣ
Δαίομαι, Ἀνθηδονία,
ὑδαρὲς αἰτίες μὲ καίουν,
ἐπιθυμίες καὶ μάγματα.
Ἀναπτέρωσέ με,
ὑπὲρ πάντων ἱερὲς μανίες
τῆς Ποιήσεως οἱ θωπεῖες.

ΑΝΘΗΔΟΝΙΑ
Εἶναι τὸ σῶμα ἀπὸ φῶς,
ἢ ἀπὸ σκοτάδι ὁ Οὐρανός;
Ἄδοτα ἀνάβω χέρια,
στήμονες τῆς φωνῆς,
πυρπολῶ μαυσωλεῖα σιγῆς.

Μὲ φυσᾶς καὶ στέκω,
μὲ κρατᾶς καὶ πέφτω,
τοῦ ἀπείρου ἀθρέω
τὸν σφυγμὸ
κι ἀπ’ τὰ σπλάχνα
ἐκτραβῶ
ἱμερόεσσα μοίρα.

Ἄκουε,
δίχως τὴ γλώσσα,
ρίζα, δὲν ἔχω ρίζα,
παλμό, δὲν ἔχω παλμό.