9.50€ 8.08€

Author: ΑΪΝΑΛΗΣ, Ζ. Δ.
Published: 2017
ISBN: 978-960-04-4801-6
Pages: 64
Shape: 14 Χ 20,6
Weight: 120.00 γραμ.
Soft cover


Ένα μικρό, ποιητικό μυθιστόρημα, γραμμένο στη λογική των αποσπασμάτων· ένα μικρό, απροσδόκητο ταξίδι αναζήτησης του εαυτού και του άλλου· μια παραβολή για τα κενά διαστήματα όλων των εξωτερικών και εσωτερικών ερήμων.

«¶λλοι τους καίνε τους νεκρούς, εμείς εδώ τους θάβουμε. Ακολουθούμε τη νεκροφόρα σιωπηλοί στο κοιμητήριο σαν μια παρέλαση βωβή γυμνοσαλιάγκων. Καμιά φορά βρέχει. ¶λλοτε όχι. Όταν κάποτε φτάνομε, ο ιερέας ψέλνει τη νεκρώσιμο ακολουθία, οι συγγενείς κλαίνε κι οι νεκροθάφτες κατεβάζουν αργά το άψυχο φορτίο τους στο χώμα. Κάποτε έχεις την αίσθηση πως κρύβεις στο χώμα κάτι για να το ξαναβρείς μετά από χρόνια, έναν μικρό Τουταγχαμών, όπως τότε παιδιά που κρύβαμε τα δόντια που μας πέφτανε σε κάποιαν αμυχή στον τοίχο. Έπειτα ο καθένας ρίχνει μια φούχτα χώμα γης στο χώσμα. Κάποιοι άλλοι κανένα λουλούδι. Παραμερίζουν τα σύννεφΆ αργά. Εγώ πάλι απΆ τη μεριά μου παραμένω πάντοτΆ έκθαμβος απΆ το τι μπορεί να εγκλείει ένας χώρος τόσο μικρός σαν τον ήλιο. Εν συνεχεία ο ιερέας φεύγει και η ομήγυρη διαλύεται αργά σιωπηλή υποβασταζόμενη κάποτε νωχελικά σαν σαρανταποδαρούσα που απλώνει τΆ αποσπασμένα μέλη της στον ήλιο. Μια τέτοια μέρα είναι που…»


ΚΡΙΤΙΚΕΣ - ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ

Με το διακείμενο των ποιητικών συνθέσεων ανιχνεύσιμο (Σολωμός, Κόλεριτζ, Μαστοράκη, Αρτό, Μισό, Σινόπουλος, Δάλλας) και οργανικά αφομοιωμένο, επιτρέπει και καθοδηγεί την ανάδυση της ιδιοπροσωπίας του. Κινούμενος εντός μιας περιδίνησης και ενός παραμιλητού στο συμπαντικό –και κατά έναν τρόπο– στο ιστορικό κενό, εκεί όπου η γήινη έρημος αντιστοιχεί στο κόκκινο χώμα του πλανήτη Αρη, προδιαγράφει ίσως και ένα κοσμολογικό σχέδιο. 
Πέτρος Γκολίτσης, Εφημερίδα των Συντακτών, 23/03/2018
https://www.efsyn.gr/tehnes/ekdoseis-biblia/anoihto-biblio/144607_hartografontas-agnosto

Έκτη εμφάνιση. Όντως εμφανής ο έλεγχος των εκφραστικών μέσων. Το ποιητικό υποκείμενο συνδιαλέγεται συστηματικά με το συλλογικό ασύνειδο. Η αντιπαράθεση με αρχετυπικά δεδομένα της καθόλου ποίησης κρίνεται θετική από πολλές απόψεις. 
Γιώργος Βέης, Τα Ποιητικά, 12/2017

Εν τέλει, τα «Παραμύθια της Έρημος» είναι η απεικόνιση με λέξεις μιας συνειδητής καταβύθισης του εγώ σε έναν υπόγειο χώρο, μία ποιητική σπουδή στο θάνατο, μέσα από τις ψευδαισθήσεις, τις στερήσεις, τις εξαρτήσεις, τις δίψες , τις απαντοχές , τις ματαιώσεις που γεννά η αυτοεξορία στην έρημο. Είναι μια ακόμη ισχυρή επιβεβαίωση της κραυγάζουσας επιθυμίας της Τσβετάγιεβα «Γράψτε, γράψτε κι άλλο. Απαθανατίστε κάθε στιγμή, κάθε κίνηση, κάθε στεναγμό». Τα «Παραμύθια της Έρημος» διδάσκουν τρόπους ζωής μέσα από την ερημιά.
Κώστας Τσιαχρής, ποιείν, 29/10/2017
http://www.poiein.gr/2017/10/29/aethoco-auiaetho-oa-dhanaiyeea-oco-ynciio-anuoae-i-ethooao-ooeantho

Αν καταφέρεις να υπερνικήσεις την αμμοβολή από τις χούφτες του ποιητή -δεν κρύβει την οργή του ή μήπως την καχυποψία του;- και τον κοιτάξεις στα μάτια, αν παραδοθείς ειλικρινώς στο παραλήρημα που σου προσφέρει, τότε θα δεις να σε καλωσορίζει συντροφικά στην πορεία. Και τότε αρχίζεις να ζεις στιγμές έξαρσης εντός μιας φιλολογικής αποσύνθεσης, μιας νοηματικής δισυποστασίας.
Σαμσών Ρακάς, 1-2.gr, 12/09/2017
http://1-2.gr/2017/09/12/epiana-th-skia-kai-th-zoylaga-mehri-na-ftysei-aima

Λόγος διαπερασμένος από συγκίνηση, σταθερός ωστόσο και υφολογικά αρραγής, με καταβολές δημώδεις ή βιβλικές και με βηματισμό ενός ακέραιου ή ενός κατακερματισμένου δεκαπεντασύλλαβου, ενδεικτικός της συνειδητής προσπάθειας, της επιλογής μάλλον του ποιητή να σταθεί στο μεταίχμιο που χωρίζει παράδοση και νεοτερισμό, ατομική και συλλογική μνήμη, προκειμένου να ανασκαλέψει «το βαθύ πηγάδι πΆ αναβλύζει τα λόγια», που έστω κι αν κανείς δεν υπάρχει πια για να τΆ ακούει, αυτός το ξέρει καλά ότι «μονάχΆ αυτά έχ[ει] να [τ]ου θυμίζουνε πως ακόμα υπάρχ[ει]».
Κώστας Γ. Παπαγεωργίου, Τα Ποιητικά, 09/2017

Η σύλληψη είναι αρκετά προσωπική, γραμμένη σε πρώτο πρόσωπο, παραθέτοντας αλλεπάλληλες εικόνες και μεταφορές που παρεμβαίνουν δραστικά στις εξελισσόμενες καταστάσεις και νοήματα.
Το ιδιαίτερο στον Αϊναλή είναι ότι αυτό το πετυχαίνει μέσα από έναν λόγο που βρίθει από διακειμενικές αναφορές σε άλλα κείμενα, με ιδιαίτερη αδυναμία στη θεολογική γραμματεία (εβραϊκή, χριστιανική και ισλαμική) και όπως εύστοχα επεσήμανε ήδη ο Αχιλλέας Κυριακίδης, ολόκληρη η ποιητική σύνθεση «Τα παραμύθια της Έρημος», γιατί περί ενιαίας ποιητικής σύνθεσης πρόκειται, διατρέχεται υπόγεια από την «Αποκάλυψη» του Ιωάννη.

Στέλιος Κραουνάκης, vakxikon, 09/2017
https://www.vakxikon.gr/kraounakhs-ainalis

O Ζήσης Αϊναλής είναι ένας ακούραστος καλλιεργητής στη νήσο της ποίησης. Φροντίζει το έδαφος των ελληνικών γραμμάτων δοκιμάζοντας κάθε φορά νέες ποικιλίες που δημιουργούν υβριδικά είδη, πρωτότυπα και ριζοσπαστικά. Αποτελεί μία άοκνη μορφή της νεότερης λογοτεχνικής γενιάς με διαρκή παρουσία μέσα από μεταφράσεις και προσωπικές ποιητικές συλλογές.
Δήμος Χλωπτσιούδης, tvxs, 23/08/2017
https://tvxs.gr/news/biblio/o-apokalyptikos-yperrealismos-toy-zisi-ainali

Ο ποιητής επιλέγει - και λόγω της παιδείας του και των προσωπικών του μελετών - ως μυθικό πλαίσιο τον κόσμο των ασκητών της ερήμου, που άκμασαν κυρίως κατά τους πρώτους μεταχριστιανικούς αιώνες. Ένα πείραμα ανθρώπινων ψυχών που έπαιξαν με τα όρια του ανθρώπου, ένα φαινόμενο πολυσύνθετο, που δεν μπορεί να ερμηνευθεί μόνο μέσα από την χριστιανική τους πίστη, αλλά έχει τις ρίζες του στις μεταθανάτιες παραδόσεις της ανατολής, στις μυστικές διδασκαλίες, στις φιλοσοφικές αντιλήψεις για το κοσμικό καλό και κακό και βέβαια στην απελπισμένη προσπάθεια του ανθρώπου να βρει τη σωτηρία, μέσα σε έναν κόσμο αχανή και αβέβαιο.
¶ννα Γρίβα, περιοδικό Θράκα, 10/07/2017
http://www.thraca.gr/2017/07/2017_10.html