Η Πράγα είναι ασπρόμαυρη
η Αθήνα πολύχρωμη,
οι γυναίκες επιστρέφουν από τη Ρωσία
οι άντρες από την Αμερική,
τα χωριά τους είναι πάντα χιονισμένα,
τα σπίτια τους ερμητικά κλειστά•
κι όσα θυμούνται, σκόρπια γράμματα
λαχτάρα για μια βαθιά ανάσα,
όπως όταν βουτάς στη θάλασσα
και πιάνεις πάτο.

Είκοσι δύο διηγήματα με φόντο την περιπέτεια της καθημερινότητάς μας.

Είκοσι δύο μικρές ιστορίες από εκείνες που συνθέτουν το πάζλ της «ασήμαντης» καθημερινότητας μας.  Φευγαλέες σκέψεις «μιας ανάσας»,αναμνήσεις από το απώτερο παρελθόν, τυχαίες γνωριμίες της στιγμής, ένας ξεχασμένος εφηβικός έρωτας που εμφανίζεται ύστερα από χρόνια με τη μορφή, 19χρονης κόρης (ύψους ενός και ογδόντα). Η αφορμή είναι πάντα (ή σχεδόν πάντα) η ίδια,  Μια γυναίκα εισβάλλει ξαφνικά στη ζωή του αφηγητή. Και δεν είναι απαραίτητα η Γυναίκα. Ο συγγραφέας στήνει την κάμερα απέναντι από τον ήρωά του και καταγράφει καταστάσεις και συναισθήματα. Με χιούμορ. Με ματιά αποστασιοποιημένη. Ολίγον σαρκαστική και ταυτόχρονα γλυκόπικρη. Η ματιά ενός άνδρα καθώς διασταυρώνεται με τα βήματα της Βερόνικας, της Πόπης, της Αννίτας, της Λί, της Ιωάννας. Μικρές ιστορίες από εκείνες που πολλές φορές διαρκούν όσο μια φευγαλέα σκέψη, που ωστόσο ευθύνεται και για έναν κόμπο στο λαιμό. «Με τις περισσότερες γυναίκες που συναναστρεφόμουν τότε, είχα κατά νου τη ρήση του μεγάλου διανοητή Σόρεν Κίρκεγκορ», γράφει ο Δαββέτας, Τη ζωή τη βιώνουμε ατενίζοντας προς τα εμπρός, αλλά την κατανοούμε κοιτάζοντας προς τα πίσω. Έτσι όποια πρωτογνώριζα, αν έβρισκα ελκυστικό το πρόσωπό της, έσπευδα να την κοιτάξω και από πίσω στα δύο ποθητά ημισφαίρια, που πολλές φορές φανέρωναν καλύτερα και από τον διεισδυτικότερο ψυχαναλυτή το ερωτικό της ταμπεραμέντο. Σιγά σιγά κατέληξα στο συμπέρασμα πως οι πιο σαγηνευτικές γυναίκες ήταν για μένα αυτές που συναντούσα τυχαία στο δρόμο και που ποτέ δεν έκανα δικές μου.

Χάρη Ποντίδα, Τα Νέα, 29 Ιουνίου 2002