Ο Βασίλης Κατσικονούρης, μια από τις σημαντικότερες νέες δυνάμεις μας στη δραματουργία, έχει έως τώρα αιφνιδιάσει για τα θέματα που επεξεργάζεται […] Η κατανάλωση, η τέχνη και η επιστήμη, η επικοινωνία και οι νόμοι της εξάρτησης και δημιουργίας αναγκών, ο πλασματικός κόσμος της τέχνης και ο ορθολογισμός της επιστημονικής τεκμηρίωσης είναι οι παγίδες που στήνονται για να βοηθήσουν ή να εκμεταλλευτούν ή να υπονομεύσουν αυτόν τον θηλυκό Μίνσκιν που λειτουργεί σαν καταλύτης και με την σειρά του διαλύει τις προ-θέσεις τους και αλλοτριώνει τον βίο τους. Και όταν επιλέγει ως πραγματικότητα την φυγή στο άλλο, αφήνει στο περιβάλλον μια αίσθηση απώλειας και ενοχής […] Το έργο του Κατσικονούρη χάρη και στην καλή παράσταση αποδεικνύει πως το ελληνικό έργο συνεχίζει να μας προικίζει με νέες οπτικές γωνιές λήψης.
 Κώστας Γεωργουσόπουλος, TA NEA, 30.04.2012

[…] μας προσελκύει η παράκαμψη των χαραγμένων δρόμων η οποία, ας το ομολογήσουμε τώρα, συνδέει αυτό το έργο τόσο με Το Γάλα και τους Αγνοούμενους, όσο και με την υπόλοιπη δραματουργία του συγγραφέα. Ο Κατσικονούρης ταξιδεύει ασταμάτητα και συνεχίζει να μας θυμίζει εκείνες τις ξεθωριασμένες πινακίδες στις άκρες των πολύβουων αυτοκινητόδρομων: πάροδος, παράκαμψη, έξοδος. Πρέπει να στρίψουμε;
Γιώργος Πεφάνης