Οι κάτοικοι ενός χωριού ζουν επί σειρά ετών μια γαλήνια ζωή, σε έναν τόπο που ποτέ δεν έχει αγγίξει ο πόνος και η δυστυχία. Όμως ξαφνικά, αυτή η αρμονία διαταράσσεται, καθώς μια ανεξήγητη κατάρα χτυπάει το χωριό και σταδιακά η αρρώστια και ο θάνατος γίνονται ένα με την καθημερινότητά τους.
Έντρομοι και βουτηγμένοι στην απελπισία, αναζητούν τη σωτηρία και τη λύτρωση από αυτό το ανεξήγητο κακό, όμως τίποτα δε φαίνεται λογικό μέσα σε αυτόν τον απρόσμενο εφιάλτη που ξετυλίγεται βασανιστικά μπροστά στα μάτια τους.
Μέσα από την αγωνιώδη προσπάθειά τους να ξεδιαλύνουν αυτό το μυστήριο, αναζητώντας μια λύση για όσα τούς συμβαίνουν, οι άνθρωποι αυτού του παράξενου τόπου θα βιώσουν τον παραλογισμό και τον αδιανόητο τρόμο του αφανισμού τους.
Ένα μυθιστόρημα για την παραδοξότητα της ανθρώπινης φύσης και των αοράτων νημάτων που κατευθύνουν τη ροή της ζωής μας.
Η παρούσα έκδοση πραγματοποιήθηκε με την υποστήριξη του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου της Γαλλίας (CNL) και του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου της Ελλάδας (ΕΚΕΒΙ) στο πλαίσιο του γαλλοελληνικού προγράμματος στήριξης συγγραφέων, μεταφραστών και εκδοτών (2011-2013).
Κριτικές - Παρουσιάσεις
Με γλώσσα ρέουσα (απατηλά απλή, αλλά «ύπουλη» στα νοήματά της), ο Σωτάκης στήνει έναν καφκικό χορό. Αναδεικνύει έτσι τη μαστοριά της «απόκρυψης» που τον χαρακτηρίζει ως συγγραφέα. Οι ήρωές του υπονοούν και υπαινίσσονται πολλά περισσότερα από όσα πραγματικά λένε ή πράττουν. Δεν είναι τυχαίο ότι όλες οι απαντήσεις δίνονται στην τελευταία σελίδα του βιβλίου. Βέβαια οι απαντήσεις της ζωής δεν δίνονται ποτέ και σε κανέναν, μα αυτό ακριβώς είναι και το καίριο στον «Θάνατο των ανθρώπων». Ο μετεωρισμός, η αμφιβολία, το περίπλοκο της ύπαρξης, η διαρκής αναζήτηση της αλήθειας, η κατασκευή μιας ολόκληρης ζωής δίχως αυτή να υπάρχει επί της ουσίας.
Φιλική συμβουλή: διαβάζεται απνευστί και χωρίς περικοπές…
Διονύσης Μαρίνος, diavasame.gr, 19/09/12
Ο Δημήτρης Σωτάκης δίνει, χρόνια τώρα, το στίγμα ενός πρωτότυπου και ανένταχτου ειδολογικά μυθιστοριογράφου. Η φρενιασμένη γραφή του ξεχωρίζει ανάμεσα στις βαρετές ιστορίες για κοπέλες που αγάπησαν και άντρες που δεν αποποιήθηκαν ποτέ την ταυτότητά τους. Σε αντίθεση με άλλα μαζικά αφηγήματα, οι άνθρωποι-πρωταγωνιστές του Σωτάκη μοιάζουν με πρωτότυπους φορείς ιδεών και το μυθιστόρημά του με μια δυνατή, ευφάνταστη αλληγορία.
Τίνα Μανδηλαρά, LIFO, 06/12/12
Όποιος διαβάζει Δημήτρη Σωτάκη, θα αντιληφθεί τον οριακό κόσμο στον οποίο στήνει τα μυθιστορήματά του. Κι εκεί ανάμεσα στο απόλυτα, ρεαλιστικά πραγματικό και στο μετέωρα εξωπραγματικό, κυριαρχεί μια εμμονή, συχνά καφκικού τύπου, που διαστρεβλώνει τον κόσμο, ειδικά στα μάτια τού αφηγητή και κεντρικού χαρακτήρα, ο οποίος εκλαμβάνει την πραγματικότητα με το παραμορφωτικό πρίσμα της προσωπικής του ιδεοληψίας. [...] Στα βιβλία τού συγγραφέα παρελαύνουν παράδοξες εμμονές που εμφανίζονται σε φυσιολογικούς μέσους ανθρώπους, σαν ο πεζογράφος να μας κλείνει το μάτι, υπονοώντας ότι κανείς δεν είναι η απόλυτη κανονικότητα, κανείς δεν μπορεί να ζήσει σε αγαστή ισορροπία μεταξύ του εξωτερικού και του εσωτερικού κόσμου του.
Γιώργος Ν. Περαντωνάκης, Bookpress, 15/10/12
Ο Σωτάκης, με την χαρακτηριστική άνεση που τον διακρίνει στον αφηγηματικό και ιδεολογικό χειρισμό του Παραλόγου και του Φανταστικού, παραδίδει με τον Θάνατο των Ανθρώπων το καλύτερο του βιβλίο ως τώρα, επεκτείνοντας τον ξεκάθαρα αλληγορικό του προσανατολισμό στα όρια των κοινωνικών και πολιτικών συνθηκών του σήμερα.
Ένα έργο που οφείλουμε να διαβάσουμε παράλληλα με την Πανούκλα του Καμύ, μια συγκλονιστική μαρτυρία για την μεταμοντέρνα κοινωνία της αλλοτρίωσης που κατορθώνει να ενσωματώνει ακόμα και την πιο εφιαλτική απειλή, ακόμα και τον χειρότερο τρόμο που σταδιακά μετατρέπεται σε μία αυτιστική συνήθεια χειραγωγημένων και ηττημένων ανθρώπινων μονάδων
Βασίλης Κόκκοτας, Ευρυτανικά Νέα, 9/8/12
Το πόσο αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα, τι νιώθουμε, τι κρατάμε και τι στέλνουμε στο μοναδικό να την καταλάβει έξω-τόπο της φαντασίας, δεν μπορεί παρά να επανέρχεται διαρκώς ως ερώτημα. Εδώ γίνεται η αφορμή για να στηθεί ένα αριστοτεχνικό αφήγημα για ένα χωριό τη Θάλχη, τους αλλόκοτους κατοίκους του και τις αντιδράσεις τους, όταν βλέπουν τον παντοδύναμο θάνατο να παίρνει τα σκήπτρα. Ο Σωτάκης είναι ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα της εγχώριας πεζογραφικής πιάτσας και «O θάνατος των ανθρώπων» το έργο που τίθεται δίπλα από το όνομα του ως η επιβεβαιωτική σφραγίδα του
Τίνα Μανδηλαρά, protothema.gr, 15/7/12
Το βιβλίο του Σωτάκη διαθέτει πολύ και συνεχές σασπένς, αλλά δεν είναι διόλου ευθύγραμμο και προβλέψιμο. Επινοώντας μια γνήσια κλειστοφοβική ατμόσφαιρα, όπου ο υπαινιγμός και οι μισοφωτισμένες καταστάσεις παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο, ο συγγραφέας εικονογραφεί έναν μουντό και διαρκώς κλυδωνιζόμενο κόσμο: έναν κόσμο παραδομένο στο άγνωστο και τη ρευστότητα, που θα μείνουν μέχρι το τέλος τα κυρίαρχα γνωρίσματά του.
Βαγγέλης Χατζηβασιλείου, Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων, 18/6/12
«Ο Θάνατος των Ανθρώπων» αποτελεί το καινούριο και συνάμα πιο φιλόδοξο εγχείρημα του μέχρι στιγμής. Πολυδιάστατο και πολύ-επίπεδο, ξεφεύγει από την πιο στενή -η δική μου αλήθεια έναντι των υπολοίπων- θεματολογία που χαρακτήριζε το μέχρι τώρα έργο του («Το Θαύμα της Αναπνοής», «Ο Άνθρωπος Καλαμπόκι», «Η Παραφωνία»…) και πραγματεύεται κάτι σαφέστατα πιο μεγάλο. Την συλλογική ψευδαίσθηση. Έχοντας την έννοια αυτή σαν αφετηρία, ο Σωτάκης ανοίγει πολλά παράλληλα μέτωπα, τα οποία και αντιμετωπίζει με ευφάνταστες αλληγορίες και εύστοχους συμβολισμούς. Πώς νιώθει κάποιος όταν οι σταθερές της καθημερινότητας του, μεταβάλλονται με τρόπο δραματικό και μη αντιστρεπτό; Πώς αντιδρά, συνειδητοποιώντας ότι είναι πλέον ανήμπορος να ορίσει «τα αόρατα νήματα που κατευθύνουν τη ροή της ζωής»; Ποιος ο ρόλος της τέχνης, όταν οι συμπληγάδες των γεγονότων προκαλούν ασφυξία;
Δημήτρης Κατσουρίνης, Mixtape.gr, 10/6/12
Τελικά, «Ο Θάνατος των Ανθρώπων» είναι ένα βιβλίο που με πολύ εύστοχο τρόπο παραπέμπει στη βαθιά ανθρωπιστική κρίση του σήμερα, στις συμπεριφορές των συνανθρώπων μας, αλλά και της κοινωνίας της ίδιας που προκλητικά αδιαφορεί απένταντι στα όσα τραγικά συμβαίνουν και στήνει... πανηγύρια πάνω σε νεκρά κορμιά.
Γεώργία Οικονόμου, e-go.gr, 31/5/12
Η μάχη με το ανεξήγητο, με το κακό που εφορμά και μεταβάλλει ένα γαλήνιο χωριό σε δυστοπία, είναι εκ προοιμίου άνιση. Η διήγηση όμως του Δημήτρη Σωτάκη, και στο νέο του μυθιστόρημα, αποδεικνύεται εντυπωσιακά οικονομημένη. Μια ανεξήγητη κατάρα μεταβάλλει ένα χωριό, ανέγγιχτο έως τότε από τον πόνο ή τη δυστυχία, σε τόπο μαρτυρίου, αρρώστιας και θανάτου. Οι κάτοικοι θα αναζητήσουν μια λύση στο μυστήριο, μια εξήγηση στον παραλογισμό, τη σωτηρία στον επερχόμενο αφανισμό. Η αφήγηση, διεισδυτική και ανθρώπινη, με τις αρετές μιας καλογραμμένης περιπέτειας, εξιστορεί την απελπισία και τον τρόμο μπροστά στο αναπόδραστο. «Κι όσο χάνω την ελπίδα μου, τόσο πεισμώνω, και όσο θυμάμαι ότι είχα μια ζωή και την έχασα μέσα απ' τα χέρια μου, τόσο επιμένω...»
Εριφύλη Μαρωνίτη, the books' journal, τ.21, Ιούλιος 2012
Δεξιοτέχνης πια στη σμίλευση του φανταστικού με συμβολικές προεκτάσεις και με ένα θέμα σαφώς πιο ολοκληρωμένο από άποψη προβληματισμού, ο Σωτάκης κάνει ένα βήμα παραπάνω σε σχέση με τα παλαιότερά του βιβλία. Γίνεται πιο διεισδυτικός, βαθύτερος κοινωνικά, πιο ολοκληρωμένος στη χρήση των εκφραστικών του μέσων.