ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΤΗΝ ΠΑΤΜΟ ΤΟΥ

Είμαι η κορυφή
ενός ουτοπικού βουνού
που λάμπει ασφαλώς.

Ψυχή που πήρε σάρκα
και χειρονομεί γύρω απ’ την ανάσα.

Είμαι φαλλός
σε ηλεκτρικά όνειρα
με ποντίκια που τρώνε τα δάχτυλά μου.

Ένας άνθρωπος μόνος
που τσαλακώνει το μυαλό του
για να σταματήσει τον πόνο.

Ο κόσμος είναι παρωχημένος
και κουρασμένος.

Βρίσκω λίγο σκοτάδι όπου μπορώ
σκυμμένος να κλάψω και
γράφω μονάχα για λίγους.