Η ΔΟΞΑ ΤΗΣ ΑΝΕΜΕΛΙΑΣ

Στην τρίτη του ποιητική συλλογή ο Χάρης Ψαρράς υποστηρίζει ότι το αντίδοτο της θνητότητας είναι η υπέρβαση όχι του θανάτου αλλά της λήθης. Ο υπαρξιακός στοχασμός αποτυπώνεται σε αφηγηματικά ποιήματα με δραματικούς διαλόγους, ακριβείς περιγραφές και μια πειστική μυθοπλασία.

Ο ποιητής φιλοτεχνεί πορτρέτα εμβληματικών μυθικών μορφών, ενώ μας παραδίδει και εξιδανικευμένες απεικονίσεις καθημερινών ανθρώπων. Οι χωροχρονικές συντεταγμένες αυτής της πινακοθήκης έχουν απρόσμενο εύρος. Στη Δόξα της ανεμελιάς συναντάει κανείς ομηρικούς ήρωες, φιγούρες από μεσαιωνικούς θρύλους και ινδάλματα της Ιταλικής Αναγέννησης πλάι σε ίσκιους από την ψυχροπολεμική Ευρώπη και σε περιηγητές των πολυπολιτισμικών μητροπόλεων του 21ου αιώνα.

Ο Χάρης Ψαρράς εκκινεί από τη σκοπιά του μοντερνισμού, αλλά ανατρέχει στην προνεωτερική ποίηση. Επαναφέροντας παραδοσιακές στιχουργικές μορφές και ανανεώνοντας την έμμετρη στιχουργία συναιρεί αισθητικές (τον ευγενή αισθησιασμό του Πετράρχη, τον νεοκλασικισμό του Αλεξάντερ Πόουπ, την μελωδική καθομιλουμένη του Κορμπιέρ, τον πνευματώδη ρεαλισμό του Λαφόργκ κ.α.) χωρίς να κάνει παραχωρήσεις στη μεταμοντέρνα παρωδία και τον αισθητικό σχετικισμό.

Καφέ Μπαρ

Κλείνει ταμείο και γυρίζει
στο σπίτι της. Δεν λέει ποτέ
ποιος άνθη ωραία της χαρίζει.
Τζάμπα και βερεσέ

να ζεις με όνειρα κι εξάρσεις.
Τρέχα αντ’ αυτού σιμά της. Γίνε
πένης κι εσύ. Δίχως εισπράξεις
στης βάρδιας το τέλος μείνε

κοντά της. Για ν’ αναπαυθεί
θερμή θα αναζητήσει αγκάλη
μιας νύχτας έστω κι αν χαθεί

ήλιος πρωίας θα τη φέρει
στης λάμψης της το φως και πάλι.
Σχολάει απόψε μεσημέρι.