Τρίτη πράξη.
Απόσπασμα από την εικόνα 1

ΛΕΟΝΑΡΔΟ
 Τι γυαλιά μου καρφώνονται μέσα στη γλώσσα!
 Γιατί θέλησα να σε ξεχάσω,
 και σήκωσα πέτρινο τοίχο
 ανάμεσα στο σπίτι σου και στο δικό μου.
 Αλήθεια είναι. Δεν το θυμάσαι;
 Κι όταν σε είδα από μακριά,
 έριξα άμμο στα μάτια μου.
 Μα καβαλούσα τ’ άλογο
 και τ’ άλογο μ’ έφερνε στην πόρτα σου.
 Μ’ ασημένιες καρφίτσες
 το αίμα μου έγινε μαύρο,
 και τ’ όνειρο γέμιζε
 το κορμί μου χορτάρι πικρό.
 Δεν είμαι γω κείνος που φταίει,
 της γης είναι το φταίξιμο
 και της ευωδιάς που βγαίνει
 από τα στήθια και τις πλεξούδες σου.
ΝΥΦΗ
 Αχ, τι τρελή! Δεν θέλω
 μαζί σου κρεβάτι, ούτε και δείπνο,
 κι όμως, δεν είναι της μέρας στιγμή
 που να μη θέλω να ‘μαι μαζί σου˙
 γιατί με σέρνεις και πάω,
και μου λες να γυρίσω και σ’ ακολουθώ,
σαν λυγισμένο χορτάρι στον άνεμο.
Παράτησα έναν άντρα
κι όλο το σόι του
στη μέση του γάμου,
με φορεμένο στεφάνι.
Όμως εσύ θα πληρώσεις,
και δε θέλω.
Άφησέ με μόνη! Φύγε!
Δεν είναι κανείς να σε σώσει.
ΛΕΟΝΑΡΔΟ
 Πουλιά του πρωινού
 χτυπούν πάνω στα δέντρα.
 Πεθαίνει η νύχτα
 στην κόψη της πέτρας.
 Πάμε στη σκοτεινή γωνιά,
 εκεί που πάντοτε θα σ’ αγαπώ,
 και δε με νοιάζει ο κόσμος
 και το φαρμάκι που χύνει.
    (την αγκαλιάζει δυνατά)
ΝΥΦΗ
 Κι εγώ θα κοιμηθώ στα πόδια σου,
 να φυλάω τα όνειρά σου.
 Γυμνή, κοιτάζοντας τον κάμπο,
 (δραματική)
 σα να ΄μουν σκύλα.
 Γιατί αυτό είμαι! Που σε κοιτώ
 κι η ομορφιά σου με καίει.
ΛΕΟΝΑΡΔΟ
 Το φως καίγεται με το φως.
 Η ίδια φλογίτσα
 σκοτώνει δυο στάχια μαζί.
 Πάμε!
    (την τραβάει)
ΝΥΦΗ
 Που με πας;
ΛΕΟΝΑΡΔΟ
 Εκεί που δεν μπορούν να φτάσουν
 αυτοί που μας κυνηγούν.
 Εκεί που μπορώ να σε κοιτάζω!
ΝΥΦΗ
 (σαρκαστική)
 Από πανηγύρι σε πανηγύρι να με σέρνεις,
 ντροπή να ‘μαι κάθε γυναίκας˙
 να με κοιτάζει ο κόσμος
 με τα σεντόνια του γάμου
 σημαίες στον άνεμο.
ΛΕΟΝΑΡΔΟ
 Θα ‘πρεπε να σ’ αφήσω
 αν σκεφτόμουν όπως πρέπει να σκέφτονται.
 Άλλα πάω εκεί που πας.
 Κι εσύ το ίδιο. Καν’ ένα βήμα. Δοκίμασε!
Καρφιά του φεγγαριού καρφώνουν
τη μέση μου και τους γοφούς σου.
   (όλη αυτή η σκηνή είναι βίαιη, γεμάτη αισθησιασμό)
ΝΥΦΗ
 Ακούς;
ΛΕΟΝΑΡΔΟ
 Έρχονται.
ΝΥΦΗ
 Φύγε!
 Εγώ πρέπει να πεθάνω εδώ,
 με τα πόδια στο νερό
 και τ’ αγκάθια στο κεφάλι
 και να με κλάψουν τα φύλλα,
 άσωτη και παρθένα.
ΛΕΟΝΑΡΔΟ
 Σώπα! Ανεβαίνουν!
ΝΥΦΗ
 Φύγε!
ΛΕΟΝΑΡΔΟ
 Σσσς! Μη μας ακούσουν.
 Εσύ μπροστά. Πάμε, σου λέω!
    (η Νύφη διστάζει)
ΝΥΦΗ
 Οι δυο μαζί!
ΛΕΟΝΑΡΔΟ
 (αγκαλιάζοντάς την)
 Όπως θέλεις!
 Αν μας χωρίσουν, θα ‘ναι
 γιατί θα ‘χω πεθάνει.
ΝΥΦΗ
 Κι εγώ θα ‘χω πεθάνει!
    (βγαίνουν αγκαλιασμένοι)