Εφτά μέρες, εφτά γυναίκες. Γυναίκες από δώδεκα μέχρι εξήντα πέντε χρονών. Γυναίκες τόσο διαφορετικές μεταξύ τους… Γυναίκες που ερωτεύονται, αγαπούν, αναστενάζουν, ελπίζουν, απογοητεύονται, χρησιμοποιούν, στοιχηματίζουν, απειλούν, εκδικούνται… Μια μόνο μέρα από τη ζωή κάθε γυναίκας. Εφτά γυναικείες μέρες που η κάθε μία τους χρωματίζεται ανεξίτηλα από τη παρουσία ενός άντρα. Ενός αγαπημένου κι όμως άγνωστου άντρα.
Τι κοινό έχουν όμως αυτές οι γυναίκες μεταξύ τους; Ποιος είναι ο άγνωστος συνδετικός κρίκος; Θα έρθει στο τέλος μια ακόμα γυναίκα να τα’ αποκαλύψει. Θα είναι ο καθρέφτης που μέσα που μέσα του θα αποτυπωθούν τα πάντα. Ο καθρέφτης της αλήθειας που σκοτώνει τις Ερινύες.

«...Κουράστηκα!... Δε θέλω πια να με καταδιώκουν οι Ερινύες. Βαρέθηκα να με περιτριγυρίζουν γυναίκες που λένε πως μ’ αγαπούν χωρίς να με γνωρίζουν. Γυναίκες που με χρειάζονται η κάθε μια για τους δικούς της ιδιαίτερους λόγους. Που με χρησιμοποιούν. Δε θέλω πια να παγιδεύομαι σε κάλπικες ενοχές, να παίζω το παιχνίδι τους. Μπορεί εγώ να παρίστανα τον κόκορα και να βασίλευα στο κοτέτσι, όμως εκείνες, όλες μαζί, με έσερνα από τη μύτη. Με έκαναν ό,τι ήθελαν. Ξέχασα ποιος είμαι. Ξέχασα τι θέλω, πού πάω… Με μάντρωσαν μέσα, με φυλάκισαν μέσα και μου πέταξαν το δόλωμα της δήθεν ελεύθερης επιλογής ανάμεσα τους… Δε με άφηναν να βγω έξω από την αυλή. Και εγώκαμάρωνα που τις είχα πολλές μέσα στα πόδια μου και φούσκωνα και φούσκωνα μέχρι που έσκασα. Γι’ αυτό σου λέω, βαρέθηκα, κουράστηκα…»