ΟΡΙΣΤΕ ΤΑ ΡΟΔΑ, ΜΑΜΑ!

Είμαι μια γυναίκα παντρεμένη. Ο άντρας μου, καθώς περνούν τα χρόνια, όλο και πιο πολύ αρχίζει και μοιάζει με την εικόνα της ψυχής του. Αυτό που κρύβανε τα νιάτα, τώρα πια έχει γίνει ολοφάνερο. Μερικές φορές, καθώς τον κοιτώ, νομίζω ότι βλέπω το πρόσωπο κάποιου πνιγμένου κάτω από το θολό νερό. Έχει σκύψει το κεφάλι και κοιτάει μπροστά. Δεν έχει έλεος για τον εαυτό του, ούτε για τους άλλους γύρω του έχει έλεος. Στα παιδιά δεν φέρνεται καλά. Τα φροντίζει, αλλά δεν τα καταλαβαίνει, ούτε τα αγαπά. Δεν τον μαλακώνουν τα παιδιά. Αυτός κοιτάει πάντα μπροστά. Είμαι σίγουρη ότι δεν θα μπορέσει να τα συγχωρήσει όταν κάποτε θα χρειαστεί. Τα παιδιά αυτό το νιώθουν, το καταλαβαίνουν και απομακρύνονται από κοντά μας. Πολύ φοβάμαι ότι θα τραβήξουν για το άλλο άκρο. Προσπάθησα να του εξηγήσω, αλλά ήταν σαν να μιλούσα σε έναν τοίχο.