ΦΑΤΕ ΜΟΝΟΙ

Στις αρχές της δεκαετίας του ’60 ένας μαθητής γυμνασίου της μακρινής επαρχίας αρνείται να προσαρμοστεί στο σύστημα αξιών που κυριαρχεί. Aντιπαθεί την οικογένειά του, το σχολείο, τους χωροφύλακες, τους πλούσιους, τους βολεμένους. Yποψιάζεται πως όλα γύρω του είναι ένα βρώμικα στημένο παιχνίδι κι ονειρεύεται πως μπορεί να ξεφύγει απ’ όλα αν γίνει παραγωγός ραδιοφώνου, κάποιος που όλοι θα θαυμάζουν.

...ήθελα να της πω πως θα'θελα να της ξεσκίσω την κωλοφιλανθρωπία της, τον παλιομαλάκα τον άντρα της, ήθελα να της πω ότι την κορόιδευα, ότι δε μ’ άρεσε η ζωή της και ποτέ δε θα 'χα ένα σπίτι σαν το δικό της, ενώ η ίδια στιγμές στιγμές μου άρεσε πολύ, ήθελα να την πάρω στην αγκαλιά μου και να χαμογελάει μ’ εκείνο το αριστοκρατικό ύφος της, να χαμογελάει γιατί ήταν μαζί μου κι όχι σ’ αυτήν τη χαβούζα με τους σκατένιους που κολυμπούσε, ήθελα να της πω πολλά, όταν την ξανάκουσα να λέει «δεν είναι σωστό, αγόρι μου, να μιλάμε στο θυροτηλέφωνο, έλα σε παρακαλώ επάνω να φάμε όλοι μαζί, ε;» και τότε της είπα μόνο δυο λέξεις, «φάτε μόνοι», κι έφυγα.