Στην προηγούμενή του συλλογή η ποίηση του Γιάννη Βαρβέρη ήταν εστιασμένη στο μάταιο και τη θνητότητα, στη φθορά του σώματος και την παρηγορία του ανθρώπου, τώρα, με τα Πεταμένα λεφτά, κάνει μια ανατρεπτική στροφή.

Στο επίκεντρό της βρίσκεται ο άνθρωπος στη σχέση του με τον κόσμο, με τον άλλον άνθρωπο, ακόμα και με το Θείο, με το σύμπαν, με την ουσία της ύπαρξής του. Ομοιοκατάληκτα και ανομοιοκατάληκτα, τα ποιήματα αποτυπώνουν μιαν άλλη ματαιότητα, την πίστη ότι ο άλλος είναι μια δυνάμει σωτηρία, ότι είναι το άλλο μας μισό, ο χαμένος κρίκος στην αλυσίδα της δικής μας ζωής. Διαυγής, η ποίηση σκορπίζει τις ψευδαισθήσεις, αποκαλύπτει την ιεραρχία των πραγμάτων. Ο Παρθενώνας υπερισχύει της ηδονής και τα λεφτά των ανθρώπων.

Η νέα συλλογή του Γιάννη Βαρβέρη απομακρύνεται από τον θάνατο, βυθίζεται στο νόημα της ανθρώπινης ζωής. Κι ανακαλύπτει στον πυρήνα της, καλά κρυμμένο, ένα αμείλικτο κενό, φιλικό όμως προς το χρήστη. Ένα κενό που αρέσκεται να παραμένει καλυμμένο, συγκαλυμμένο από τις επιφάσεις ευτυχίας. Ίσως γι’ αυτό ο ποιητής δεν γράφει άλλο ένα ρέκβιεμ, αλλά τραγούδια που υποδέχονται τη ζωή με την ελαφρότητα που της ταιριάζει.

Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΔΕΝ ΠΙΝΕΙ ΣΤΟΥΣ ΟΥΡΑΝΟΥΣ 
   
                 Στον Γιώργο Μαρκόπουλο

Χθες είδα πάλι στον ύπνο τον πατέρα. Καθόμασταν οι δυο μας σ’ ένα τραπέζι με καρό τραπεζομάντιλο.  Κάποιος μας έφερε δυο ποτηράκια και κρασί. – Είσαι καλά; του λέω.  – Καλά, καλά, και μου ‘πιασε το χέρι.  –  Άντε στην υγειά σου, είπε. Σήκωσε το ποτήρι, τσούγκρισε και το άφησε πάνω στο τραπέζι. – Δεν πίνεις; ρώτησα.  – Εσύ να πιείς, απάντησε. Εγώ δε θέλω να ξεχάσω.