Περιδιαβάζοντας στην πόλη, στο σύγχρονο τόπο και τρόπο ζωής, που καθυποτάσσει τον άνθρωπο στο χρονομετρημένο χρόνο, ο ποιητής αναζητά το νόημα του βίου και της γραφής. Ποιήματα εξομολογητικά, πραγματοποιούν οριζόντιες διαδρομές στον κόσμο και στο σύμπαν, σε αστέρια που δεν διακατέχονται από ‘τη μανία της πτώσης’· διαδρομές κάθετες στα μύχια του μυαλού και της ψυχής, όπου ‘ουρλιάζουν πνεύματα’ και ‘μηχανές ιερουργούν’, όπου ‘ξεχύνονται δυνάμεις’ και κατοικούν ‘καρκινικά οράματα’.

Ελεγχόμενος σπαραγμός, επίγνωση της πορείας του ανθρώπου, του ποιητή, της ποίησης, του κόσμου προς την πραγματοποίηση, άρνηση και μαζί προσδοκία μιας λύτρωσης που μπορεί να προέλθει από ένα νέο Θεό ή δυο βελούδινα μάτια. Εικόνες-αστραπές, λέξεις-κλειδιά μιας ιδιαίτερης ποιητικής, μιας ιδιαίτερης φωνής γεμάτης αγωνία. Πόσο απλός ο κόσμος, αυτό το μεγάλο τίποτα, και πόσο δυστυχία και βάσανα σε ραγισμένες καρδιές και ψυχές πεθαμένες. Στο μετρό ονειροπολώ κι ανασαίνω βαριά απ’ το κάπνισμα. Για μια στιγμή ζαλίζομαι και πέφτουν πάνω μου πολλά φώτα. Θλίβομαι νιώθοντας την ανέλπιδη τέχνη του ποιητή.