Από τα «λανθάνοντα άλγη» τα προηγούμενης συλλογής του, Του Προσώπου (2003), ο Βασίλης Καραβίτης μετατοπίζεται στην παρούσα, νέα του συλλογή στη λανθάνουσα συνείδηση, και δη στην υπαρξιακή συνείδηση του ατόμου μέσα στον κόσμο. Και καταλήγει, για άλλη μια φορά, στην απόλυτη υποκειμενικότητα, ως ουσία της ανθρώπινης ταυτότητας και αλήθειας.

Με μια σειρά ποιημάτων-ερωτημάτων, διατρέχει τα των αισθήσεων και των ψευδαισθήσεων του βίου, προβαίνει σε μια εις βάθος έρευνα των αντιφάσεων και των επιφάσεων μιας απλής, καθημερινής ζωής, η οποία απεκδύεται προοδευτικά όλα τα ψιμύθιά της, υποκλινόμενη στο χρόνο. Διαυγής λόγος, που συγκαλύπτει την οδύνη της αμφιβολίας με την αποδοχή της ροής.