Πρώτα πρώτα ο γιος. Δεν ήθελε να ‘χε φύγει νηστικός αφήνοντας μάλιστα πίσω του μια χαλασμένη καρέκλα. Τι κι αν ο μάστορας, λίγες μέρες μετά, του ‘πε ότι την είχε φτιάξει πιο γερή από πριν. Χρόνια έμεινε το χοιρινό με λάχανο της μάνας του κρυμμένο να σαπίζει στο πατρικό του... Η Τούλα ύστερα. Ωραία γυναίκα, οι άντρες την θέλουν, στο κομμωτήριό της οι δουλειές πάνε μια χαρά, η Λουλού την αγαπάει, χαμογελάει η Τούλα όταν τα λέει με τον Αντώνη της, όταν κοιτάζει μεσ’ στο βαζάκι του τον Αντώνη της και του μιλάει και της μιλάει κι αυτός από κει... Κι είναι κι η γιαγιά στο νοσοκομείο μετά. Τυχερή, της φέρανε ραβανί να φάει και της κρατάνε παρέα με ιστορίες για τον ουρανό και για έναν γάτο που γέννησε. Ναι, γάτο, γεννάνε κι οι γάτοι καμιά φορά, κι η γιαγιά θα το μάθει καλά αυτό, πολύ καλά θα το μάθει, όσο ο ουρανός θα γίνεται πράσινος βούρκος και πηχτός θα στάζει πάνω της...

Πρόκειται για τρεις νουβέλες που εξερευνούν την ανθρώπινη ψυχή σε καταστάσεις οριακές. Οι ήρωες σύρονται στα άκρα γιατί στα άκρα ανήκουν, είτε το έχουν τελικά συνειδητοποιήσει είτε όχι. Κι αφού δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς, ατενίζουν από κει τον εαυτό τους και τους άλλους, τη ζωή και το θάνατο, το φόβο και τις αναμνήσεις, τον έρωτα, τους δεσμούς, την απώλεια. Η καθημερινότητα μετασχηματίζεται, το παρόν μπλέκεται με το παρελθόν, ο χρόνος ρέει αβέβαια, θολά, χωρίς συγκεκριμένη κατεύθυνση. Και μέσα απ’ όλα αυτά προκύπτει μια νέα πραγματικότητα, ρεαλιστική και ονειρική ταυτόχρονα, νατουραλιστική και υπερλογική, για να τους αιχμαλωτίσει για πάντα μέσα της.